ما بازيچه‏ ى شتاب‏ها هستيم، مگر هنگامى كه از پيش طرحى داشته باشيم و با حساب احتمالات آماده شده باشيم و خط آخر را خوانده باشيم. در اين هنگام، اين ماييم كه چشم به راه حادثه ‏ها هستيم و با سازمان و تنظيم خويش به حادثه‏ ها نظام داده ‏ايم و سازمان بخشيده ‏ايم. دل‏هايى كه سازمان گرفته ‏اند، ديگر بازيچه‏ ى حادثه‏ ها نمى ‏شوند و بحران نمى‏ بينند.

استاد علی صفایی حائری