یه بار از مامانم پرسیدم که آدم ها چقدر میتونن ناچیز و بی لیقات باشن نه؟ نسبت محبت هامون. ما باید چیکار کنیم؟

مامانم گفت، دنیا مثل مدرسه استثنایی ها میمونه و آدم ها؟ آدما دانش آموز های استثنایی این مدرسه ان. ویژگی آدم های استثنایی رو میدونی؟ درسته باید انتظار هرنوع رفتاری رو داشته باشی، ممکنه روی تو تف کنه، تورو بزنه و جیغ بکشه، ناهنجاری کنه و... خب حالا فرض کن معلم این دانش آموز ها هستی، یه آدم سالم! چیکار باید کنی؟ مثل خودشون رفتار کنی؟ چه چیزی تغییر میکنه؟ هیچ چیز! باید صبور باشی! آروم آروم پیش بری و کنترل شده تصمیم بگیری، اگه به روت تف کرد، روش تف نکن! کاری کن متوجه اشتباهش بشه! سعی نکن با آدم ها مثل خودشون رفتار کنی چون تا زمانی که مثل خودشون باشی، پس فرقی با اونها نداری و درست مثل اونها همینقدر نادون میمونی اما وقتی با فکر پیش بری، وقتی کمکشون کنی تا اوناهم چیزی یادبگیرن، میبینی چقدر همه چیز تغییر میکنه! رفتارها! اونا یاد میگیرن دیگه نباید جلوی کسی تف بندازن، بلکه یاد میگیرن خودشون رو کنترل کنن و به مرور بهتر بشن. این حکایت دنیای ما آدم هاست، همه نوع رفتاری هست، این بسته به خود تو هستش که چطور پیش میری، راهی که اونها میرن! یا راهی که خودت میری.