از من پرسیده‌اند و باید می‌پرسیدند که دقیقاً منظورِ من، از زرتشت، این نخستین ضد اخلاق‌گرا، چیست، زیرا هر آن‌چه که باعث منحصربه‌فرد بودن آن ایرانی در تاریخ می‌شود، دقیقاً عکس این نکته است.
زرتشت ابتدا نبردِ خیر و شرّ را گردونه‌ی واقعی در تمامی امور گوشزد کرد و این‌چنین برگردان اخلاق به متافیزیک را قدرت، دلیل و هدف فی‌نفسه دانست. این، کار او بود. زرتشت این خطای بسیار مهیب، یعنی اخلاق را پدید آورد و به همین دلیل نیز بی‌شک او نخستین کسی است که آن را می‌شناسد. نکته‌ی مهم آن نیست که زرتشت در این زمینه قدیمی‌تر و مجرب‌تر از هر اندیشمندی است، زیرا تمامی تاریخ خود ردّ تجربه‌ی اصل به اصطلاح «نظم اخلاقی عالم» است. نکته‌ی مهم آن است که زرتشت حقیقی‌تر از دیگر اندیشمندان است و در آموزه‌ی او صرفاً حقیقت را والاترین فضیلت می‌دانند، یعنی خلاف ترسِ «آرمان‌گرایانی» که از واقعیت می‌گریزند، زرتشت دلیریِ بیش‌تر در جسم را بیش از همه‌ی اندیشمندان مطرح کرده است. گفتارِ نیک و نیک تیرانداختن فضیلتِ ایرانی است. آیا سخنِ مرا درمی‌یابند؟... پیروزی بر خویشتنِ اخلاقی از سرِ حقیقت، پیروزی بر خویشتنِ اخلاق‌گرا در وجودِ فردِ مخالفِ خود (درمن) در نظر من همان نام زرتشت است.

#فریدریش_نیچه
📘اين است انسان
بخش: چرا من تقدير هستم
ترجمه‌ی سعید فیروزآبادی