کانال میز سیاست‌پژوهی ترکیه

تصمیم گیری در مورد مبلغ این کمک هزینه، برعهده شورای حمایت که متشکل از کارشناسان مجرب این حوزه است، خواهد بود.
از مجموع 334 پروژه ای که در حوزه تولید فیلم بلند به وزارتخانه مراجعه کرده اند، برای 12 فیلم در بخش هنر و تجربه 6 میلیون و 250 هزار لیر اختصاص یافته و برای 18 فیلم بلند نیز 19 میلیون و 350 هزار لیر در نظر گرفته شده است.
با حمایت قابل توجه وزارت فرهنگ و گردشگری تولید فیلم داخلی افزایش یافته و رقم تولید سالیانه فیلم به 139 و سهم مشارکت آن به 30 درصد رسید.
همچنین فیلم های محصول ترکیه نیز در جشنواره های جهانی جوایز متعددی کسب کرده و روند ورود به بازارهای خارجی تسریع یافته است.
نابی آوجی، وزیر فرهنگ و گردشگری ر این زمینه اظهار داشت: جذب میزان سینماگران و کسب موفقیت های بین المللی گویای اهمیت این دست حمایت هاست.
وی افزود: جذب سینماگران جوان از اولویت های ما بوده و به پشیتبانی از صنعت سینما ادامه خواهیم داد. با تنوع بخشیدن به نوع حمایت کشور را به مرکز تهیه فیلم تبدیل کرده و امکانات تشویقی برای تولیدکنندگان خارجی فراهم خواهد شد. تدوین و تنظیم مفاد قانون سینما با سرعت هرچه تمام ادامه دارد.
از سوی دیگر شورای حمایت از سینما 8 تا 10 مارس پیش رو به بررسی پروژه های تولید فیلم مستند، پویا نمایی، فیلم کوتاه، تحقیق و توسعه و فیلم نامه نویسی و دیالوگ نویسی خواهد پرداخت

یکی از چالش های ترکیه این است که برای مدت چند دهه برگزاری «نوروز» را در شرق این کشور ممنوع اعلام کرده بود و در دهه هشتاد هنگامی که نتوانست به طور کلی با آن مخالفت کند یکی از نویسندگان نزدیک به اداره تبلیغات ارتش، در فرضیه ای ادعا کرد تُرک‌ها در آسیای میانه سنّت دیگری به نام «ارگنه کن» داشتند که تقریبا شبیه نوروز بوده! اینکه فخرالدین آلتون امروزه از ارگنه‌کن به عنوان جشن عمومی متعلق به جهان ترک، نام نمی برند به معنای شکست آن فرضیه است.

ترکیه هرگز نمی‌تواند چیزی شبیه اتحادیه اروپا را تاسیس کند. اتحادیه اروپا بر مبنای دموکراسی و اقتصاد بازار آزاد شکل گرفته است نه یک ایدئولوژی بسته قومی مانند پان‌ترکیسم. تناقض وضع فعلی در اینجا است که ترکیه به عنوان محور جهان تُرک، نوروز را در داخل کشور به رسمیت نمی شناسد و مردمش نیز اطلاعی از آن ندارند ولی مشخص نیست که در قزاقستان یا ازبکستان و ترکمنستان نوروز تا چه اندازه در میان مردم معمولی نفوذ داشته باشد اما به نظر می رسد، رهبران مستبدی که پس از فروپاشی اتحاد شوروی به دنبال ملت سازی هستند از این ایده استقبال کنند.

اما آنچه که رهبران کنونی ترکیه آن را دنبال می‌کنند تلاش برای ایجاد «اجتماع تصوّری[3]» است که فقط روی کاغذ وجود دارد. جهان ترک چیزی نیست که عملاً در گذشته تجربه شده باشد، طرد ترکیه از اتحادیه اروپا، آلترناتیو دیگری را در برابر این کشور قرار داد که در واقع پنجره ای رو به شرق را محسوب ترسیم می‌کند. «شرقی» که بخشی از آن مسلمانان حنفی و شافعی شیفته نهاد خلافت است و بخشی دیگر تحت اداره دولت های مستبد آسیای میانه و قفقاز جنوبی که توسط حکومت های خاندانی اداره می شوند.

استراتژی ترکیه برای ورود به کشورهای آسیای میانه که بنیادگرایی را به عنوان یک تهدید تلّقی می‌کنند، تاکید بر هویت قومی و برساخت نوعی جهان خیالی است. اما به نظر می رسد ترکیه راه اشتباهی را در این زمینه انتخاب کرده است. مشکل از جایی آغاز میشود که نوروز در خود ترکیه – که سعی مرکزیت جهان تصوری ترک باشد- نیز شناخته شده نیست و شهروندان تُرک درکی از نوروز به عنوان نقطه ثقل تمدنی ندارند. از سوی دیگر زمان بندی نوروز به عنوان اعتدال بهاری برای پهنه فلات مرکزی ایران تنظیم شده است نه جایی مانند قزاقستانی و ترکیه که بهار تقریبا با یکماه تأخیر در آنها آغاز میشود. فاصله واقعی بین جوامع استانبول تا قزاقستان را صرفا در رویا می‌توان کاست نه در نقشه. زیرا ادراک های اجتماعی یک انسان قزاق با یک انسان معمولی در استانبول به اندازه ای زیادی است که هیچ وجه تشابهی در عینیت نمی‌توان برای آن پیدا کرد. مشکل سیاست‌گذاران امروز ترکیه این است که نمیخواهند باور کنند که مرزها به عنوان پدیده های جغرافیایی، واقعیتی عمیق‌تر از تصورات سیاسی یا صنعت سینما هستند.

فخرالدین آلتون هنگامی که از نوروز به عنوان «نماد وحدت انسان تُرک» صحبت می‌کرد فراموش کرد که این به اصطلاح نماد، اصولاً در خود ترکیه شناخته شده نیست. هیچ سنّتی اجتماعی وجود ندارد که نشان دهد جامعه ترکیه نسبت به جشن نوروز یا فلسفه آن در طول تاریخ علاقه داشته اند. همین امروز نوروز در تقویم ترکیه هیچ جایگاهی ندارد بر خلاف ایران که تعطیلات دو هفته ای را در این فصل تجربه می‌کند روال عادی زندگی در ترکیه جریان دارد. اساساً نوروز بر مبنای تقویم ایرانی که برآمده از دوره هخامنشی و تحت تأثیر تقویم پارسیان شکل گرفته است. در بنیان خود، نوروز نخستین روز ماه فروردین (نام یکی از فرشتگان در الهیات زرتشت) است که با پایان اسفند آغاز میشد. تقویم زرتشتیِ نو که پیشینه آن به اردشیر اول هخامنشی (441 پیش از میلاد) می رسد در دوران اسلامی از سوی خیام نیشابوری (1131 میلادی) به روز رسانی شد و تا امروز تدام دارد.

بنابراین نوروز تنها یک کلمه نیست که با تکرار و سخنرانی ، بتوان آن تملّک کرد بلکه یک مجموعه سنت‌های باستانی است که دارای گاهشماری، سال نما و فرهنگ ویژه است در نتیجه نمی‌توان با استفاده از ماههای میلادی و تقویم گریگوری (مربوط به تمدن رمی) که در سراسر جهان به اصطلاح تُرک نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. نوروز در اول روز فروردین است نه 20 مارس.

دو تن از روزنامه نگاران نزدیک به اردوغان و الهام اف در نوروز گذشته، یادداشت هایی کوتاه در واکنش به پیام تبریک معاون اول رئیس جمهور امریکا در شبکه x منتشر کردند. برندا شیفر و مایکل دورن که با مقاله های حمایت آمیز از سیاست های منطقه ای ترکیه شناخته می‌شوند، به کاملا هریس متذکر شدند که نباید نوروز را فقط به زبان فارسی و نمایش کتاب شاهنامه (حماسه ملی ایران که در سال 1010 میلادی نوشته شده است) تبریک می‌گفتند! فردوسی در کتاب شاهنامه دقیق‌ترین روایت از پیدایش سنت نوروز باستانی را که به دوران جمشید کیانی (پادشاه اساطیری ایران در پیش از تاریخ) مربوط می شود، ارائه کرده است اما حساسیت شیفر و دورن (که احتمالا توسط نهاد تحت امر فخرالدین آلتون کانالیزه میشوند) به سیاست های ترکیه موجب یک مباحثه بین آنها و مورخان اروپایی شد که از این اظهارات شگفت زده بودند.

علاوه بر آن اعضای کشورهای به اصطلاح ترک زبان از جمله جمهوری آذربایجان، برخی دیگر از نمادهای تمدنی ایرانی از جمله نظامی گنجوی (شاعری که روایت های ملی ایران باستان را در قالب شعر در پنج کتاب نوشته بود) و یا بازی چوگان را به نفع خود مصادره کرده و سعی کرده اند آنها را بخشی از میراث فرهنگی کشورهای ترک زبان قلمداد کنند. پرونده این موضوع نیز از سوی ایران‌شناسان صرفاً به عنوان یک کوشش سیاسی ارزیابی شده است. در حالیکه در هیچ یک از اعضای کابینه علی اف یا سران اعضای سازمان ترک قادر نیست کتابی های نظامی‌گنجوی را بخوانند، در ایران هر دانش آموز دستکم یک شعر از نظامی را از حفظ می داند.

این مسئله که سازمان کشورهای ترک، تقریباً هیچ میراث تاریخی مستقلی را که بخشی از تمدنی نباشد نمیتوانند ارائه دهند به این چالش باز میگردد که این سازمان از نظر فرهنگی در قلمرو «واقعیت» گام بر نمی‌دارند.

📎سیاست‌های نوروزی ترکیه در برابر استراتژی حوزه نوروز ایران

🖌️دکتر سالار سیف‌الدینی

🗞️اختصاصی کارگروه ترکیه

«نوروز» در فارسی به معنای روزِ نو است که مصادف با روز اول فروردین در گاهشماری باستانی ایران است.

این رویداد به عنوان جشن کهن که در گاهشماری باستانی از دیرباز تا کنون ادامه داشته است، برای مردم ایران و برخی از فارسی زبانان جهان اهمیّت دارد. اما در سالهای گذشته یک همکاری منطقه ای دیگر در اطراف ایران به رهبری ترکیه فعال شده است که درک دیگری از نوروز را ارائه می‌دهد. سخنان فخرالدین آلتون سخنگوی ریاست جمهوری و معاون هماهنگ کننده رسانه ای آن[1]، در صحبت هایی که اخیراً در با روزنامه «اِگه من» قزاقستان انجام داده است، از نوروز به عنوان «نماد جهان تُرک» و بلکه نماد وحدت آنها یاد کرده است[2].
این بیانیه همزمان با افزایش فعالیّت سازمان کشورهای به اصطلاح تُرک زبان صورت می‌گیرد که ترکیه رهبری آن را برعهده گرفته است. پهنه جغرافیایی مد نظر ترکیه علاوه بر ساختار تشکیلاتی به یک ایده نرم و فرهنگی نیز نیاز دارد تا آنچه را که به عنوان به اصطلاح «جهان تُرک» نام می برد دارای یک بار فلسفی نیز باشد. اما حقیقت این است ساختارهایی از این صرفا ممکن است یک موقعیت سیاسی را نمایندگی کنند نه وضعیت واقعی.

موفقیت اتحادیه اروپا در دهه های گذشته بسیاری از قدرت های متوسط منطقه ای در خارج از اروپا را بر آن داشته است تا سازمان های مشابهی را تأسیس کنند. در واقع این فکر جنون آمیز که ممکن است با کنارهم قرار دادن کشورها و فرهنگ های غیرمرتبط به هم بر اساس یک سری مشترکات فرهنگی و تمدنی یک اتحادیه نیرومند سیاسی به وجود آورد ناشی از درک غیرواقعی از فلسفه شکل گیری اتحادیه اروپا است.
اروپای متحد بر اساس اشتراکات سیاسی از جمله بازار آزاد، لیبرال دموکراسی و بین الملل‌گرایی شکل‌گرفت نه بر اساس یکسان سازی تمدنی یا رقابت کودکانه با یک حوزه تمدنی دیگر. اگرچه بنیان‌گذاران آن نیز در گذشته دارای تمدن درخشان و گاه سوابق مشترک بودند اما اختلافات زیادی نیز در بین آنها وجود داشت. با این وجود دولت های اروپایی با عبور از مناقشات گذشته در یک وسعت محدود به عنوان کوچک‌ترین قاره در جهان دست به چنین ابتکاری زدند.

از دل شکاف های سیاسی فرصت های راهبردی بیرون می آید و روزی فرا می رسد که در جمهوری ترکیه کردها به شهروندان برابر تبدیل می شوند.
#صلاح_الدین_خدیو

تحلیلی بر حواشی ردصلاحیت شهردار وان و عقب نشینی دولت ازدوغات

وان، آخرین ایستگاه اردوغان

✅سرانجام اعتراضات خیابانی در کردستان ترکیه نتیجه داد و دولت از تصمیم خود برای رد صلاحیت شهردار منتخب وان منصرف شد.
داستان این بود که عبدالله زیدان نامزد حزب کردی برابری و دمکراسی خلق ها در وان پیروز شده بود.
اما دادگستری ترکیه بجای او نامزد حزب حاکم را شهردار اعلام کرد.
این اقدام بار دیگر ماهیت غیرمنصفانه و نابرابر انتخابات  ترکیه با وجود آزادتر بودن آن در قیاس با کشورهای منطقه را برملا کرد.
حقیقت آنست که در دورەی قبل هم دولت زیر بار نتایج نرفت و در بیشتر شهرداری های کردستان بجای نامزدهای پیروز، قیم معرفی کرد.
قیم شهرداری یا شهردار تسخیری چیزی در مایەهای وکیل تسخیری است.
وقتی متهم از آزادی انتخاب وکیل برخوردار نیست و دادگاه بجایش تصمیم می گیرد.
این بار اما مقاومت مردم نتیجه داد. در واقع سیاست خیابانی به کمک سیاست انتخاباتی آمد و مانع از غصب کرسی شهرداری گردید.
استان وان با آذربایجان غربی همسایه است. در شرایطی که در انتخابات اخیر، تهران به آسانی نتیجەی انتخابات یک ماە پیش ارومیه را پذیرفت، خدعەی سیاسی اردوغان در وان معنایی جز مخدوش شدن سیمای انتخابات آزادتر ترکیه در قیاس با ایران نمی توانست داشته باشد!

✅ نام این یادداشت را از عنوان یک یادداشت قدیمی گرفتم; آمد، آخرین ایستگاه کمالیسم!
این مقاله درست بیست سال قبل به مناسبت اولین پیروزی حزب دمکراتیک کردها در دیاربکر - آمد - بزرگترین شهر کردستان ترکیه توسط دوست فاضلم دکتر مصطفی احمدزاده نوشته شد.
پیش بینی نویسنده البته درست از کار درآمد. دوران کمالیسم به پایان رسیده بود و عصر آکپارتی با گشایش سیاسی و اقتصادی آن آغاز شده بود.
از حق نگذریم اردوغان 2002 تا 2012 همان اردوغان امروز نبود.
وی در شمایل یک اصلاح طلب لیبرال ظاهر شده  که دغدغەای ‌جز بازگرداندن نظامیان به پادگان ها و عبور ترکیه از دشواری های اقتصادی دهەی نود را نداشت.
در این مسیر وی تمایلی بیشتر از اسلاف سکولارش برای ورود به اتحادیەی ‌اروپا و اصلاحات سیاسی و اقتصادی ملازم آن نشان می داد.
گویی این سیاست را تضمینی برای بی طرف نگه داشتن ارتش سکولار و مقاومت های اقتدارگرایان در برابر اصلاحاتی می دید که خاستگاه اجتماعی آن اقشار آناتولی مرکزی و محافظه کاران مسلمان بودند.
کار از زمانی خراب شد که این دستور کار را رها و سال 2012 به بعد تلاش کرد پایگاه اجتماعی خود را از مرکز آناتولی به تمام کشور گسترش دهد.
عرض اندام در مقام یک رهبر ملی محتاج پوپولیسم و اقتدارگرایی بود.
در این راستا وی با حزب نژادپرست سکولار حرکت ملی عقد اخوت بست.
نمادگرایی مذهبی کماکان ادامه یافت، اما تلاش شد نوعی " ملی گرایی بیرقدار " به ایدئولوژی دولت تبدیل شود.
ملی گرایی بیرقدار اشاره به قسمی ملی گرایی فناوری است که ریشه در مجتمع های نظامی - صنعتی ترکیەی اردوغان دارد.
هم اقتصاد سیاسی و منافع بلوک حاکم را نمایندگی می کند و هم بعلت ماهیت سکولار آن قادر است پلی به روی شکاف سکولار - مذهبی موجود بزند.
طبیعتا همه; غیر از کردها که هدف اصلی پهپادهای بیرقدار در عراق و سوریه هستند!
اتفاقی که در انتخابات اخیر افتاد این بود که ملی گرایی بیرقدار توان بسیج و پل سازی میان شکاف های اجتماعی  را از کف داد.
عمدتا به دلیل تورم و رکود اقتصادی و کاهش سطح زندگی مردم و بی معنا شدن لفاظی های ملی گرایانه.
نتیجه; دوباره سر باز کردن شکاف مذهبی/ سکولار بود که اردوغان قبلا به مدد آن به قدرت رسیده بود.
احزاب ملی گرای خوب و حرکت ملی با کاهش شدید آرا مواجه شدند و حزب اسلام گرای رفاه هم بخشی از آرای اردوغان را ربود.
حزب جمهوریخواه خلق هم با داعیەی چپ گرایانە و اقتصادیش در پلەی اول ایستاد.

✅ ممکن است گفته شود که پایان دوران اردوغان و احتمال ریاست جمهوری امام اوغلو در چهار سال بعد، فرق چندانی برای کردها نخواهد داشت.
این حقیقتی انکارناپذیر است که نباید در این زمینه دچار توهم و خوش بینی مفرط شد.
اما بالاخره توسعەی سیاسی و تکامل دمکراسی از دل همین افت و خیزها در می آید.
همانگونه که گفته شد کمالیسم دو دهه قبل به تاریخ پیوسته است.
اردوغانیسم هم دیر یا زود به این سرنوشت دچار می شود.
هبوط کمالیسم و اردوغانیسم اما به معنای پایان کار پساکمالیست ها و پسااسلام گرایان نیست.
اینان وارثان دو سنت بزرگ فکری و سیاسی در ترکیه هستند. جریان هایی که بر اثر درک محدودیت های ذهنی و عینی و ناکامی های عملی دچار دگردیسی های ناگزیر می گردند.
احزاب طرفدار کردها هم از این قاعده مستثنی نیستند.
آنها هم مسیری پر از فراز و نشیب و موفقیت و ناکامی و احیانا اشتباه را پیمودەاند.
زوال اقتدارگرایی ولو در جامەی انتخابات برای دمکراسی ترکیه غنیمت است.