بقول یکی از دوستام جدیدا عجیب شدم.
دیگه نزدیک کسی نمیشم؛ دارم همه رو از خودم میرونم..
شاید بشه گفت هیچ دوستی ندارم..
فاصله مو با آدما حفظ میکنم..
می‌دونی چرا!؟
چون من خستم!
از همه چیز خستم.
از اینکه دوباره بخوام بهشون اعتماد بکنم و ضربه بخورم خستم‌.
از حرف زدن خستم!
از ویس دادن خستم.
از تعریف کردن خستم.
نمیخوام دیگه هیچکدومو نمیخوام.
شاید بگین مغرور شدم!
ولی من مغرور نشدم فقط دیگه نمیخوام‌ مزاحم بقیه باشم؛بقیه نگرانم شن؛ چرت و پرت بگم یا هرچی..
من متنفرم از اینکه آدم جدید وارد زندگیم کنم!
اینکه باز اعتماد کنم؛باز خودمو براش تعریف کنم و ...
من از تعریف کردنم متنفرم.
چون من خورد شدم.
من شکستم.
من نابود شدم.
دیگه هیچ حسی به هیچ چیزی ندارم.
بهش که فکر میکنم میترسم من الان همه رو از خودم روندم و هیچکی رو‌ ندارم:)
الان مثل یک تیکه شیشه ی شکستم..
کسی نزدیکم بشه صدمه میبینه و من اینو نمیخوام.
من نمیخوام کسی آسیب ببینه.
نمیخوام‌ کسی بخاطر رفتاری که دست خودم نیست و نمی‌دونم از کدوم گورستونی اومده ناراحت شه.
#ذوق‌های‌مرده.