ارتش(دوم)
تا جایی که به اروپا بر می‌گردد، نطفه تکوین ارتش به معنای حرفه ای- ملی آن، از سده هفده در هلند رخداد. هلندی ها با پشت سر نهادن و به تاریخ سپردن ارتش های نامنظم و بی قواره سده های میانه، گونه نوین ارتش را با تکیه بر سه عنصر اولیه دیسپلین، لباس متحدالشکل (یونیفورم) و آموزش یکپارچه، پایه گذاری کردند.
به همین دلیل، یعنی تشکیل نخستین ارتش ملی-دائمی مدرن، آنان توانمندترین کشور جهان نو هم شدند. به گونه ای که در تاریخ اروپا، سده ۱۷، سده هلند خوانده می شود.
از هنگام تکوین ملت-دولت به مفهوم مدرن آن، یعنی وستفالیزاسیون شدن ساختار سیاسی جهان وجود ارتش ملی یکپارچه، برای هر ملتی گریز ناپذیر نمایانده شده است؛ تا نیمه نخست سده نوزده نیز چنین مفهوم و ساختاری چیره بود. ولی امروزه روز چشم اندازها بس متفاوت شده است. در واقع نسبت ملت ها و ارتش ها، چندین گونه است؛ از جمله بنگرید به اشکال زیر:
۱- ملت های بی ارتش
تا امروز دستکم ۲۳ ملت- دولت در جهان فاقد ارتش دائم هستند. بسترها و زمینه های بی ارتش بودن و یا شدن این کشورها متفاوت است.
داشتن پشتیبانی بیرونی و یا وابستگی به اتحادیه نظامی فراگیر، کاستن از هزینه های ملی، صلح طلبی و...در شمار این دلایل می باشند. از جمله ایسلند که عضو موثر ناتو است، از حدود ۱۶۶ سال پیش فاقد ارتش بوده است. کاستاریکا که زمانی دارای ارتش بزرگی بود، آن را منحل کرد؛
۲- ابر ارتش ها
برعکس ردیف نخست، ملت هایی مانند آمریکا و در رتبه های بعد، فدراتیو روسیه، جمهوری خلق چین، بریتانیا، فرانسه، هند، ترکیه و ...دارای ارتش های پرهزینه و سنگین وزنند. بخش بزرگی از تولید ناخالص داخلی آین ملت ها، صرف نگاهداری ارتش هایشان می شود؛
۳- ارتش های گاردی
ساختار ارتش برای برخی ملت ها، بی شباهت به گارد ملی- امنیتی نیست. این ارتش ها بیشتر در جهت پاسداری از امنیت عمومی و درونی، مرزی و پاسداری از سیستم سیاسی شکل گرفته و نمی توانند نقش تعیین کننده ای در پاسداشت یکپارچگی سرزمینی -ملی دولت های متبوع خود در برابر تهدیدها داشته باشند.
ادامه دارد
نوشته استاد یدا... کریمی پور
@Dafoosmedia
تا جایی که به اروپا بر می‌گردد، نطفه تکوین ارتش به معنای حرفه ای- ملی آن، از سده هفده در هلند رخداد. هلندی ها با پشت سر نهادن و به تاریخ سپردن ارتش های نامنظم و بی قواره سده های میانه، گونه نوین ارتش را با تکیه بر سه عنصر اولیه دیسپلین، لباس متحدالشکل (یونیفورم) و آموزش یکپارچه، پایه گذاری کردند.
به همین دلیل، یعنی تشکیل نخستین ارتش ملی-دائمی مدرن، آنان توانمندترین کشور جهان نو هم شدند. به گونه ای که در تاریخ اروپا، سده ۱۷، سده هلند خوانده می شود.
از هنگام تکوین ملت-دولت به مفهوم مدرن آن، یعنی وستفالیزاسیون شدن ساختار سیاسی جهان وجود ارتش ملی یکپارچه، برای هر ملتی گریز ناپذیر نمایانده شده است؛ تا نیمه نخست سده نوزده نیز چنین مفهوم و ساختاری چیره بود. ولی امروزه روز چشم اندازها بس متفاوت شده است. در واقع نسبت ملت ها و ارتش ها، چندین گونه است؛ از جمله بنگرید به اشکال زیر:
۱- ملت های بی ارتش
تا امروز دستکم ۲۳ ملت- دولت در جهان فاقد ارتش دائم هستند. بسترها و زمینه های بی ارتش بودن و یا شدن این کشورها متفاوت است.
داشتن پشتیبانی بیرونی و یا وابستگی به اتحادیه نظامی فراگیر، کاستن از هزینه های ملی، صلح طلبی و...در شمار این دلایل می باشند. از جمله ایسلند که عضو موثر ناتو است، از حدود ۱۶۶ سال پیش فاقد ارتش بوده است. کاستاریکا که زمانی دارای ارتش بزرگی بود، آن را منحل کرد؛
۲- ابر ارتش ها
برعکس ردیف نخست، ملت هایی مانند آمریکا و در رتبه های بعد، فدراتیو روسیه، جمهوری خلق چین، بریتانیا، فرانسه، هند، ترکیه و ...دارای ارتش های پرهزینه و سنگین وزنند. بخش بزرگی از تولید ناخالص داخلی آین ملت ها، صرف نگاهداری ارتش هایشان می شود؛
۳- ارتش های گاردی
ساختار ارتش برای برخی ملت ها، بی شباهت به گارد ملی- امنیتی نیست. این ارتش ها بیشتر در جهت پاسداری از امنیت عمومی و درونی، مرزی و پاسداری از سیستم سیاسی شکل گرفته و نمی توانند نقش تعیین کننده ای در پاسداشت یکپارچگی سرزمینی -ملی دولت های متبوع خود در برابر تهدیدها داشته باشند.
ادامه دارد
نوشته استاد یدا... کریمی پور
@Dafoosmedia