ﺩﺭ اﺳﺎﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ

‍ در هفده سالگی دنبال به دست آوردن اسلحه‌ای بودم. می‌خواستم در یکی از عبورهای شاه به سمت فرودگاه، به شکلی خودم را به او برسانم، با آن اسلحه او را بکشم تا ایران نجات پیدا کند. در آن زمان، واقعاً فکر می‌کردم اگر الگوی میرزا رضای کرمانی، ضارب ناصرالدین شاه، را اجرا کنیم دیگر همه چیز ختم به خیر می‌شود. ولی وقتی به زندان پاگذاشتم، دیدم هفت هزار زندانی سیاسی، می‌توانند به هفت هزار شاه بدل شوند؛ در زندان هم هر کدام‌شان اگر فرصت پیدا کنند، چه بلاهایی بر سر هم که درنمی‌آورند.

محسن مخملباف

@essarat

‍ «خداوندا بادا که بیشتر در پی تسلی دادن باشم تا تسلی یافتن،
در پی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن،
در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن.
در پی کمک کردن باشم تا کمک گرفتن
چرا که با دوست داشتن، فهمیدن، تسلی دادن و کمک کردن زندگی معنای راستین خود را می یابد.

نیایشی از فرانسیس آسیزی(عارف مسیحی قرن دوازدهم میلادی)
@essarat

آدم ها آنقدر ها که جدی می‌نویسند خشک و عبوس نیستند، آنقدر ها که بذله گویی میکنند شاد و خندان نیستند، آنقدر ها که در نوشته ها قربان صدقه هم میروند دل بسته نیستند، آنقدر ها که شکایت میکنند ناراضی نیستند.
آدم ها به آن شدتی که سرود ای ایران را میخوانند وطن دوست نیستند، به آن حرارتی که سینه امام حسین را میزنند، مذهبی نیستند، آنقدر ها که کتاب میخرند کتابخوان نیستند، آنقدر ها که پرده دری میکنند بی حیا نیستند.
آدم ها انقدرها که پرت و پلا میگویند کم شعور نیستند، انقدرها که حرف‌های زیبا میزنند پاک و منزه نیستند، آنقدر ها که دشمنانشان میگویند پلید نیستند، آنقدر ها که دوستانشان تعریف میکنند دوست داشتنی نیستند. کار دارد شناختن آدم ها، به این آسانیها نیست.
@Chelsalegi

@essarat

داستاهای زندگی ما هر قدر پیش پا افتاده باشد باز هم از مطالعه زندگی خودمان بینش ژرفتری بدست می آوردیم تا از مطالعه همه کتابهای نوشته شده.
هر یک از ما به اندازه کافی چیزهایی در تجربه شخصی مان پیدا می کنیم که ما را حکیم سازد، مثلا چرا عصبانی شدم،، چرا وقتی بیمار می شوم خلقم تنگ می شود، چرا حرف فلانی ناراحتم کرد اما حرف آن دیگری خیر، چرا من از اینکه دوستم موفق شد ناراحت شدم، چرا موفقیت فرزندم مرا خوشحال می کند، چرا از مرگ می ترسم، چرا تنهایی ناراحتم می کند، چرا بعضی وقایع پیش پا افتاده مرا از حالتی به حالت دیگر می اندازد.
باور کنید هر یک از ما غنی تر از چیزی هستیم که تصور می کنیم.
تمامی فلاسفه و حکیمانی چون افلاطون و ارسطو و مولانا و ... از همین سوالها شروع کردند و ما نیز می توانیم بشرطی که خود را به دلیل بی علاقگی به مکالمات کتابهای آنان و علاقه به یک زندگی آرام ، نامناسب و نالایق ندانیم.

همین که زندگی با فضیلتی در طلب دانستن داشته باشیم دستاوردی کافی است

تسلی بخشی های فسلفه اثر آلن دو باتن
@essarat

خارج، حالت را خوب نخواهد کرد!

✍عرفان نظرآهاری

✅رفیق! تو فکر می کنی اگر بیایی خارج، حالت خوب می شود؟
به والله قسم نه! نمی شود.
من اینقدر ایرانی حال خراب در همین خارج دیده ام که نگو و نپرس.
آنها حال خرابشان را با خود به همه جا می برند؛ آنها دلشوره ها و ترس ها و اضطراب ها و بکن ها و نکن ها و بگیرها و ببندها و دروغ ها و فریب ها و تنگ نظری ها و خیانت ها و حسادت ها و نفاق ها و پشت هم اندازی ها و قانون‌گریزی ها و دور زدن ها و زیر آب زدن ها را با خود همه جا می برند. و هر کدام از این ها کافی ست که حال آدم خراب باشد همه عمر.

✅بهشت هم با افکار و کردار جهنمی ما، جهنم خواهد شد.
تو فکر می کنی خارج از اول خارج بود بعد یک عده رفتند و داخلش شدند؟
نه ، خارج را همین خارجی ها خارجش کردند ؛ همان طور که ایران را ایرانی ها ، ایرانش کردند؛ عراق را عراقی ها عراقش کردند؛ افغانستان را افغان ها افغانستانش کردند...

✅فکر نکن این فقط حکومت‌ها هستند که آدم ها را می سازند، نه اتفاقاً این آدم ها هستند که حکومت‌ها را می سازند.

✅من اینجا هستم در همین خارج دوست داشتنی شما و دارم از نزدیک می بینم که قانون هست اما چطور بعضی ایرانی ها همه فکر و ذکرشان این است که همین قانون را دور بزنند و زیر پا بگذارند.
کار هست اما چرا او هزار و یک ترفند می زند که از همان کار شانه خالی کند.
آزادی بیان هست اما چرا حرفی ندارد که بیانش کند.
تساوی حقوق زن و مرد هست اما چرا باز هر بلایی که می تواند بر سر زنش می آورد.
امید هست ، اما او چرا ندارد؟
لذت های پاک و بی آلایش هست اما او چرا نمی تواند ببرد؟
موزه هست اما چرا او نمی رود؟
کتابخانه هست اما چرا او عضو نمی شود؟
هزار و یک فعالیت فرهنگی هست اما چرا او شرکت نمی کند.
کتاب هست بدون سانسور و ممیزی هم هست اما چرا او نمی خواند؟
موسیقی کلاسیک هست، تاتر مدرن هست، هنر متعالی هست، فلسفه ی روز هست ،علم محض هست،اما چرا او باز دنبال قلیان دو سیب است و سالن مد و غیبت پشت سر پری خانم و زری خانم؟

✅تمرینش نکرده؟ یادش نداده اند؟ دل و دماغ ندارد؟ رنج بسیار کشیده؟ میراث دار یک اندوه تاریخی ست؟ تقصیر زمین است تقصیر زمان است ، تقصیر این است، تقصیر آن است؟ باشد حق با شماست.

✅اما باور کن خارج، حال کسی را خوب نخواهد کرد.
اول باید حال خودت را خوب کنی ،بعد با خود ببری حالت را هر جا که می خواهی...
@essarat

@yogabadr

شرط برقرارى دموكراسى آزادی نقد و تحمل انتقاد است،
انتقاد موقعى تحمل مى‏ شود كه مردم آن را توهين به حساب نياورند،
براى اين‏كه انتقاد توهين محسوب نشود بايد تعريف و تمجيدی را که از سر ترس از قدرتمندان می کنیم احترام نام ندهیم
براى اين‏ كه از قدرتمندان تعريف و تمجيد نکنیم باید از ٱنها نترسیم
ترس موقعی از بین می رود که دیکتاتوری جای خود را به دموکراسی بدهد
اما شرط برقرارى دموكراسى آزادی نقد و تحمل انتقاد است
@essarat

ملت ایران اعم از این که شهر نشین باشد و یا دهقان و روستایی دارد کم کم دستگیرش می شود که اگر در امور سیاسی مملکت خود مداخله داشته باشد و در صدد احقاق حقوق خود بر آید خواهد توانست وضع زندگانی خود را تغییر داده بهتر سازد. درست است که مردم ایران عموما این مبانی را هنوز بطور مبهمی احساس می کنند ولی همین نیز علامت این است که دارند رفته رفته از مرحله بی علاقگی و بی اعتنایی به سرنوشت خود قدم بیرون می گذارند ولی شکی نیست که اگر آنان تصور کنند به این زود و آسانی به مقصود رسیده اند و یا خواهند رسید مرتکب اشتباهات عظیمی خواهند شد.
(محمدعلی جمالزاده، خلقیات ما ایرانیان، سال ۱۳۴۵)

@essarat

وقتی پرچم بالا می رود، عقل به دست شیپور می افتد (ضرب المثل اوکراینی)


ما نسلی بودیم که پدران خویش را به دلیل حمایت نکردن از مصدق و سرنگون نکردن رژیم شاه سرزنش کردیم، و چنین شد که ما انقلاب کردیم به امید اینکه آینده ای بهتر برای فرزندانمان بسازیم اما دریغ و درد که از کیفیت "روانشناختی" انقلابها خبر نداشتیم.

در این رابطه در کتاب آمیزش افقها نوشته داریوش شایگان در نوشتاری تحت عنوان خطر طغیان توده ها چنین می خوانیم:

گوستاو لوبن می گوید "انسان همین که جزیی از جماعت می شود در نردبان تمدن چندین پله نزول می کند، به این دلیل که روح جمعی یی در او سر بر می آورد که تحت تاثیر نیروهای ناآگاه قرار دارد. ....

افراد فرهیخته وقتی در جماعت قرار می گیرند تبدیل به موجوداتی غریزی و در نتیجه بَربَر می شوند، دچار همان خودجوشی و خشونت و سبُعیت انسانهای بدوی می شوند و با برگزیدن رهبر به ایجاد شعارهای مجازی، رویایی و غیرعقلانی می پردازند. راز این رهبران در هیبتی است که بر گرِد خود ساخته اند، هیبتی که معنای حقیقی اش "جلوگیری از دیدن واقعیتِ چیزها و فلج کردن داوری ها" است.

فروید به گونه دیگری این واپس گرایی انسانِ جمعی را توضیح می دهد: از آنجا که انسانِ ابتدایی به صورتِ بالقوه در هر فردی وجود دارد، جماعت انسانی نیز قادر است قبیله اولیه را باز سازی کند.... رهبر جماعت همواره تجسم پدر پرُ هیبت قبیله ی ابتدایی است. جماعت همواره میل دارد که تحت سلطه قدرتی نا محدود قرار گیرد و نهایتِ درجه آزمند اقتدار است..... این پدرِ ابتدایی، آرمانِ جماعتی است که پس از گرفتن جای آرمان، بر فرد استیلا می یابد.

به این ترتیب، فردِ ذوب شده در جماعت، در سیری قهقرایی به سوی قبیله ابتدایی می افتد، "ایده الِ خود" را واپس می زند و به جای آن "ایده الِ جمع" را که در رئیس قبیله مجسم است، می نشاند.

یونگ نیز تصریح می کند که هر واکنش عاطفیِ جمعی نوعی واپس روی را القا می کند: عواطفی که در آنها خردِ انسانی از طریق جهشهای غریزی ای که با عقل کاری ندارد، در محاق می رود و در را بر مداخله سوایق اولیه باز می کند و به سوی سطوح باستانی روح واپس می رود.
او می نویسد" ملتها به عنوان عظیم ترین گروههای سازمان یافته بشری، از نقطه نظر روانشناسی، نابخرد و ناشی اند. دیوهایی بی اخلاق اند، همچون داینوسورهای عظیم الجثه که مغزی بی نهایت کوچک دارند، در برابر هر گونه استدلال عقلانی فروبسته و نفوذ ناپذیرند، کودک وارند، دستخوش مزاجی جوشی و دمدمی اند، بی رحمانه قربانی عواطف خویشند، بی نهایت نابخرد، آزمند و به طرزی نسنجیده، همچون کرگدنی که به ناگهان از خواب بیدار می شود، خشن اند. بر اعمال احمقانه، بر عواطف و بر تعصب پا می فشارند ... و در دام پست ترین نیرنگها گرفتار می شوند...."
--------------------------------------------------------------

و با این ترتیب می توان دید چگونه شد که ما در انقلاب ۱۳۵۷ نه تنها نا بخردانه بانکها، سینماها، ساختمانها، خودرو ها، رستورانها و هر آنچه را که می توانستیم به آتش کشیدیم بلکه به اولین همه پرسی که از ما شد شورمندانه و بدون هیچ تامل و تفکری "آری" گفتیم و وضعی را بوجود آوردیم که شاهد آنیم.

@essarat