Расында садақаға алып жатқан адам емес, беріп жатқан адам мұқтаж. Себебі сауап мен мейірімділіктің есігі қашан жабылып қалатынын әсте білмейміз. Саналы кез – келген мұсылманның мақсаты Жаратушысына жақындай түсу. Соның таптырмас жолы – адам өзінің ұнататын, жанына жақын нәрсесінен садақа беру.
لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيْءٍ فَإِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِيمٌ
«Жақсы көрген нәрселеріңді Алла жолында жұмсамайынша жақсылыққа қол жеткізе алмайсыңдар. Не жұмсасаңдар да Алла оны сөзсіз біліп тұрады» (4.Али Имран-92).

Жүрегімізге кіріп кеткен дүнияуи заттар баршылық, біріне материалды тұрғыда болса біріне рухани түрде. Оны қалай түсінеміз? Материалды – түсінікті. Қаншалықты көп берсек, соншалықты оның жүрекке жүргізетін үстемдігінің аздығы. Ал рухани садақа, барлық адаммен бірдей мәміледе болу. Әл – ауқатына, мансабына қарамастан бірдей қарым – қатынас жасау.

Студенттеріме де, бізден кішігірім болсын үлгі алатын адамдарға ылғи Абай атамыздың (Алла рақымына алсын) сөзін келтіруге тырысамын: Тегінде, адам баласы адам баласынан ақыл, ғылым, ар, мінез деген нәрселермен озбақ.

Дөрекілік ешбір ортаға сыймаған, жұмсақтық ешбірінен шықпаған.