زاگرس پولیتیک

⭕️ شعار هر جنبش پیشرونده، باید خواهان آینده باشد و نه گذشته، آن هم گذشته‌ای جعلی و موهوم!

طرح شعار «رضاشاه روحت شاد» به لحاظ روانشناسی اجتماعی این سوال را در ذهن توده مردم شکل می‌دهد، که چه تضمینی وجود دارد که بعد از پیروزی انقلاب کنونی نگوییم «خمینی روحت شاد»؟
در واقع رویای بازگشت به امپراتوری هخامنشی سلطنت‌طلبان، چیزی‌ نیست جز شبیه بازگشت به همان «تمدن بزرگ اسلامی» عباسیان یا امپراتوری شیعی صفویان که اسلامگرایان شعار آن‌را در سال۵۷ سر می‌دادند.

و البته از منظر ما هیچ عجیب نیست که یک جنبش خودبه‌خودی که فاقد یک سازمان پیشرو و رهبری است، علی‌رغم داشتن آگاهی طبقاتی، از درک و آگاهی سیاسی فارغ باشد. پس زنده باد سازماندهی، زنده باد سازماندهی از پایین، زنده باد رهبران آینده دربرابر رهبران گذشته و واپسگرا.

لذا در اینجا چند تضاد، مسئله و بحران اصلی را متذکر می‌شویم که همچون کوهی از فلاکت در پیش روی ماست و ما نمی‌توانیم برای حل آنها جز با گام برداشتن رو بجلو راه دیگری برگزینیم.
1. تضاد بین سرمایه و کار
2- مسئله زن
3. بحران فقر و بیکاری که از تبعات خصوصی‌سازی لجام‌گسیخته است
4. بانکداری اسلامی
5. وجود حکومت مذهبی و واپسگرا
6. ستم ملی و استعماری مرکزگرایان بر دیگر ملل ساکن در ایران
در علم اقتصاد سیاسی و جامعه‌شناختی تنها یک بدیل می‌تواند همه‌ی این تضادها را پاسخگو باشد و آن‌هم نظم نوین نظام سوسیالیستی دربرابر هرج و مرج سرمایه داری است.
#مرگ_بر_دیکتاتور
#زنده_باد_سوسیالیسم
#اصلاح_طلب_اصولگرا_دیگه_تمومه_ماجرا
#مجاهد_و_پهلوی_دو_دشمن_آزادی
#بانکداری_اسلامی_نمیخوایم_نمیخوایم
#علینژاد_و_ارشاد_ارتجاع_و_انقیاد
#کارگر_معلم_اتحاد_اتحاد
#از_هفت_تپه_تا_تهران_زحمتكشان_در_زندان
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

🔺 زاگرس پولیتیک
https://t.me/Zagros_Politic

البته باید اشاره کرد که کره‌ی شمالی به‌هیچ‌وجه با آن تصویر سیاه مطلقی که رسانه‌های سرمایه‌داری از آن ارائه می‌دهند هم‌خوانی ندارند. طبق منابع غربی، آخرین شاخص توسعه‌ی انسانی آن در سال ۲۰۰۸؛ ۰/۷۳۳و امید به زندگی آن ۷۲سال است که از بسیاری از کشورهای کاپیتالیستی من‌جمله در منطقه‌ی خودش یعنی شرق و جنوب آسیا بهتر است. برخلاف تصور عمومی در حال کشتار جمعی مردم خودش نیست و آمارهای اعدام سالیانه که از آن منتشر می‌شود زیر ده نفر است؛ در حالی که کشورهایی مانند فیلیپین، میانمار، هند، اندونزی، پاکستان، تایلند، بنگلادش، افغانستان در همان منطقه سالانه هزاران نفر از مردمشان توسط نیروهای نظامیشان کشته می‌شود. برخلاف تصور عمومی در کره‌ی شمالی مالکیت خصوصی تلفن همراه، خودرو و خانه وجود دارد و هیچ مشکلی برای تماس به خارج کشور، خروج از کشور با پاسپورت، تماشای برنامه‌های خارجی و... وجود ندارد. درواقع هم‌اکنون بسیاری از مردم کره‌ی شمالی به شکل قانونی، در حال کار در چین و لهستان هستند. اینترنت ملی کره‌ی شمالی نیز به اینترنت جهانی وصل بوده و در واقع ابزاری برای سانسور اینترنت است نه قطع آن؛ که سانسور اینترنت هم برخلاف تصور عمومی در همه‌ی کشورها من‌جمله، کشورهای غربی بسیار رایج است. علاوه بر آن، اختیار، انحصار و تسلط بر اینترنت توسط بسیاری از شرکت‌های خصوصی آمریکایی همچون گوگل و فیسبوک زیاد است و این شرکت‌ها محدودیتی برای سانسور اینترنت ندارند. باید بدانیم که دولت آمریکا نیز یکی از بزرگترین دشمنان اینترنت آزاد لقب گرفته است. همچنین مطالبی که درباره زندان‌های کره شمالی گفته می‌شوند هیچ سندیتی ندارند. درواقع هم اکنون بزرگ‌ترین زندان دنیا را می‌توان آمریکا دانست که با اختلاف زیاد بیشترین سرانه زندانی جهان را دارد. طبق قوانین آمریکا، بردگی گرفتن از زندانی‌ها کاملاً قانونی‌ست. وجود زندان‌های خصوصی در آمریکا بردگی زندانی‌ها را به صنعت بسیار پرسودی تبدیل کرده و به همین دلیل است که یکی از سختگیرانه‌ترین قوانین زندانی کردن علیه طبقه کارگر فقیر آمریکا حاکم است. کارگران با جرم‌های کوچک به منابع طولانی‌مدت سود برده‌داری سرمایه‌داران آمریکایی تبدیل می‌شوند. برخلاف برخی ادعاها محدودیت‌های پوشش و مذهب و حتی گرایش جنسی در کره‌ی شمالی وجود ندارد و برابری جنسیتی و آزادی اجتماعی آن به مراتب بیش‌تر از ایران است. اساسا منابع ادعاهای بسیار سیاه درباره‌ی کره‌ی شمالی یک‌چیز بیشتر نیست و آن صحبت‌های مردم کره‌ی شمالی‌ست که به کره‌ی جنوبی مهاجرت کرده‌اند. ثابت شده است که کره جنوبی به این افراد برای دروغ‌گویی مبالغ زیادی پرداخت می‌کند و مقدار مبالغ پرداختی با شاخ‌دار بودن دروغ‌ها ارتباط مستقیم دارد. معروف‌ترین متن بر اساس این «اعترافات» کتاب «فرار از اردوگاه چهارده» است که به فارسی نیز ترجمه شده و جالب اینکه نویسنده این کتاب بعدها خود اعتراف کرد که مطالب این کتاب، دروغ‌هایی هستند که در ازای مبالغ زیاد پول نوشته شده‌اند. مستندهایی هم موجودند از وضع زندگی بد مهاجران کره‌ی شمالی که حاضر به همکاری با دروغ‌سازی کره‌ی جنوبی نبودند؛ به‌عنوان مثال یک مهاجر کره‌ی شمالی به‌خاطر دفاع از نقش مهم کیم ایل-سونگ، در استقلال کره سال‌ها در زندان‌ها با شرایط بد کره‌ی جنوبی به‌سر برد که این اتفاق در قرن بیست‌ویک رخ داده است نه دوران دیکتاتوری‌های نظامی کره‌ی جنوبی در قرن بیستم.
باری حالا سه نکته اشاره کنم:
اول اینکه تصور عمومی این است که سرمایه‌داری عامل خوشبختی مردم کره و سوسیالیسم عامل بدبختی آن هاست. این مقاله ثابت کرده است که دقیقا عکس این تصور مطابق با واقعیات است.
شاید بتوان گفت کره شمالی فعلی عملا یک سلطنت مطلقه کاپیتالیستی است نه یک دموکراسی سوسیالیستی پس مقصد مناسبی برای مهاجرت طرفداران سلطنت مطلقه‌ی پهلوی در ایران است نه برای سوسیالیست‌ها.
دوم اینکه برخی‌ها کره‌ی شمالی را به ساخت بمب اتم متهم می‌کند تنها کشور کاپیتالیستی نیست که به‌رغم فقر گسترده‌ی مردمش، به تولید سلاح هسته‌ای می‌پردازد. فقر و گرسنگی و مشکلات اقتصادی در هند و پاکستان به‌مراتب از کره‌ی شمالی شدیدتر است با این حال تعداد کلاهک‌های هسته‌ای هر کدام بیش از ده‌ها برابر کره‌ی شمالی‌ست‌.
سوم اینکه در مذاکرات ترامپ در مورد کره و کیم‌جینگ‌اون،‌ ترامپ در کنار کیم جونگ اون در جمع خبرنگاران گفت: این روزی بزرگ برای جهان است.
و رهبر فعلی کره شمالی نیز در پاسخ گفت: «فکر می‌کنم این اقدام (ورود خاک کره شمالی)، نشانه‌ای است از تمایل ترامپ به پاک کردن گذشته تاریک و گام گذاشتن به آینده‌ای جدید.»
تصویر شدیدا سیاه تر از واقعیت از کره شمالی نشانش دادن توسط رسانه های غربی، مکمل دروغ شاخدارتر آنان یعنی کمونیستی بودن کره شمالی است، با این هدف که یک تصویر سیاه خیالی از کمونیسم به مردم خود نشان دهند و عمر سلطه طبقاتی سرمایه داران را افزایش دهند.

کره‌ی شمالی مسیر متفاوتی را طی کرد. اقتصاد و دموکراسی سوسیالیستی باعث شد کره شمالی بتواند به‌سرعت کشور را از ویرانی‌های جنگ بازسازی کند. این‌که در بیشتر دوران جنگ سرد، کیفیت زندگی کره‌ی شمالی بالاتر از کره‌ی جنوبی بود و یکی از بیشترین رشدهای اقتصادی را برای مردم خود به ارمغان آورده بود اصلا خبری مطلوب برای دشمنان سوسیالیسم نیست. اما کره‌ی شمالی به تدریج درگیر مشکل «ناسیونالیسم»[ملی‌گرایی] شد. یکی از سه همسایه کره‌ی شمالی، چین، یکی از قدرت‌های بزرگ بود. همسایه‌های دیگر تشکیل شده بودند از دشمنان غیرمستقیمی که در جنگ سرد مقابل هم بودند:
اتحاد جماهیر شوروی یکی از دو ابرقدرت جنگ سرد، در جهان بود.
همسایه‌ی دیگر کره‌ی شمالی یعنی کره‌ی جنوبی ده‌ها هزار سرباز آمریکا یعنی ابرقدرت دیگر جنگ سرد را در خود جا داده بود.
در ابتدا اختلافات اصلی بین شوروی و چین در یک طرف و آمریکا در طرف دیگر بود، اما پس از مرگ استالین اختلافات چین و شوروی هم شدت گرفت و نهایتا کره‌ی شمالی بین دو ابرقدرت و یک قدرت بزرگ محصور شد. که هر سه اختلافات شدیدی با یکدیگر داشتند. همین باعث شد که رهبران کره‌ی شمالی به این نتیجه برسند که برای حفظ استقلال کشور خود باید ناسیونالیسم را تقویت کنند. این تقویت ناسیونالیسم با تقویت قدرت «کیم ایل-سونگ» همراه بود و دلیل آن را می‌توان نقش بسیار مهم کیم ایل-سونگ در جنبش استقلال کره دانست. برخی مقامات کره‌ی شمالی که افزایش قدرت کیم ایل-سونگ را محدودکننده و ناقض «دموکراسی» می‌دانستند با حمایت اکثریت مقامات این کشور اخراج و اعدام شدند که نتیجه‌اش تمرکز بیشتر قدرت در دستان کیم ایل-سونگ بود. همین عوامل باعث شد که جامعه‌ی کره‌ی شمالی نتواند از انحرافات آینده کیم ایل-سونگ از مسیر سوسیالیسم جلوگیری کند. همین شرایط باعث شد که از اواخر دهه هفتاد میلادی کیم ایل-سونگ بتواند خصوصی‌سازی اقتصاد کره‌ی شمالی را شروع کند، ایدئولوژی ناسیونالیستی محافظه‌کارانه «جوچه» را جایگزین ایدئولوژی سوسیالیستی انقلابی، «مارکسیسم-لنینیسم» کند و نظام سیاسی کره‌ی شمالی را از یک دموکراسی مشارکتی سوسیالیستی عملاً به سلطنت مطلقه‌ی کاپیتالیستی خاندان خودش تبدیل کند. این اقدامات کیم ایل-سونگ همراه شد با شروع عقب افتادن کره‌ی شمالی نسبت به کره‌ی جنوبی. این اقدامات پس از مرگ کیم ایل-سونگ در سال ۱۹۹۴ شدت گرفتند. نظامی‌گرایی پسر کیم ایل سونگ، «کیم چونگ-ایل» هم به آنها اضافه شد و نهایتا به سقوط اقتصادی بزرگ کره‌ی شمالی در دهه نود میلادی و قحطی سال های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸ کره شمالی با دویست و پنجاه هزار تلفات جانی و همزمان با دوران اوج‌گیری کره‌ی جنوبی منجر شدند. عامل دیگر این سقوط بزرگ اقتصادی را میتوان فروپاشی شوروی بزرگترین شریک تجاری کره شمالی دانست که آن نیز به دلیل خصوصی سازی های گورباچف و بعد یلتسین رخ داد. درباره کره‌ی شمالی کنونی باید گفت که اساسا این کشور یک کشور کاپیتالیستی است. آندره لنکوف کارشناس شاخص مسائل کره در کتاب «کره شمالی واقعی» سهم بخش خصوصی از تولید اقتصادی کره شمالی را در سال۲۰۰۸، ۷۸درصد اعلام کرده است، که به احتمال زیاد با تداوم خصوصی‌سازی از آن دوران این سهم رو به افزایش است. خصوصی‌سازی کره‌ی شمالی به بخش‌های نیازهای ضروری مانند درمان مسکن تغذیه و آموزش نیز کاملا راه یافته است. نظام سیاسی این کشور عملا به یک سلطنت مطلقه تبدیل شده که هیچ نسبتی با هیچ برداشتی از سوسیالیسم ندارد. ایدئولوژی رسمی جوچه این کشور ناسیونالیسم را تا مرز نژادپرستی بالا برده است.
محتوای آن سلطنت ملی مطلقه، ایده‌آلیستی و مذهب‌گونه بوده و صراحتا با ماتریالیسم مارکسیست-لنینیستی در تناقض است و آن را مردود می‌داند. آن‌ها ضرورت وجود طبقات اجتماعی نابرابر را اعلام کرده و مفاهیم مبارزه‌ی طبقاتی و جامعه‌ی بی‌طبقه مارکسیسم-لنینسم را صراحتا رد می‌کنند و در حال حاضر سوسیالیسم هم در کره‌ی شمالی و هم در کره‌ی جنوبی ممنوع است. حتی کیم جونگ-اون رهبر فعلی کره‌ی شمالی گفته است: «سوسیالیسم ما درواقع سوسیالیسم بدون سوسیالیسم بود».

🔺زاگرس پولیتیک
https://t.me/Zagros_Politic

دیکتاتوری فاسد و جنایتکار زیگمان ری نمی‌توانست مدت طولانی دوام بیاورد در آپریل۱۹۶۰، این رژیم در انقلاب مردم کره‌ی جنوبی سقوط کرد و یک «جمهوری لیبرال» جایگزین آن شد. در این جمهوری لیبرال نفوذ و قدرت گروه‌های چپ به‌دلیل محبوبیت‌شان و نقش‌شان در سقوط رژیم نسل‌کش فاسد زیگمان ری به سرعت افزایش یافت. در این دوره، این گروه اقتصاد کره را بر اساس برنامه‌های پنج‌ساله، به‌سبک شوروی سازمان دادند.
در یک سال بعد، یعنی در سال۱۹۶۱ ژنرال «پارک چونک هی» در دموکراتیک کره‌ی جنوبی را طی یک کودتا و از ترس تبدیل شدن آن به یک دولت سوسیالیستی سرنگون کرد. پس از آن یک دیکتاتوری نظامی خشن دیگر را بر کره‌ی جنوبی حاکم کرد که از اقداماتش می‌توان به کشتن هزاران بی‌خانمان در اردوگاه‌های شکنجه اشاره کرد. اما این دولت جدید به‌دلیل فشار جنبش چپ، مجبور به تداوم برنامه‌های پنج‌ساله اقتصادی به سبک شوروی شد که تا سال۱۹۹۶ اجرا شدند. دولت کره‌ی جنوبی در این دوره سیاست‌هایی همانند سیاست‌های اقتصادی چین، پس از «مائو تسه‌تونگ» را اجرا کرد که در آن دولت سرمایه‌داری را کاملا کنترل می‌کند، که سرمایه‌داری به توسعه کشور و بهبود زندگی مردم منجر شود. این سیاست‌ها با مالکیت دولتی زیاد در اقتصاد به‌همراه کنترل دولتی شدید بر بنگاه‌های خصوصی همراه بود و بنگاه‌هایی که انتظارات دولت را برآورده نمی‌کردند دولتی می‌شدند. سیاست‌های سوسیالیستی اقتصادی مانند برنامه‌های پنج‌ساله کره‌ی جنوبی برخلاف سیاست‌های «بازار آزاد»(یک سیاست اقتصادی که معتقد است به کنترل بازار از طریق عرضه و تقاضا) دوره‌ی زیگمان ری بسیار موفق بودند و باعث توسعه‌ی اقتصادی و بهبود زندگی مردم با سرعت زیادی شدند. درواقع توسعه‌ی اقتصادی کره‌ی جنوبی، برخلاف دروغ‌های رایج کنونی حاصل سیاست‌های نئولیبرال نبود بلکه حاصل گسست از «بازار آزاد» و سیاست‌های سوسیالیستی بود که توسط جنبش چپ مردمی به یک دیکتاتوری نظامی ضد کمونیستی تحمیل شد. عامل دیگر توسعه کره‌ی جنوبی، در این دوره، می‌توان کمک‌های اقتصادی زیاد آمریکا و ژاپن به کره‌ی جنوبی از ترس پیروزی انقلاب‌های سوسیالیستی در کره جنوبی و ژاپن به‌دلیل جنبش‌های سوسیالیستی قوی این کشورها دانست. وجود دولت‌های سوسیالیستی چین و کره‌ی شمالی نقش مهمی در تقویت جنبش سوسیالیستی، در کشورهای این منطقه داشتند. نهایتاً دیکتاتوری نظامی کره‌ی جنوبی در اثر قیام‌های جنبش کمونیستی مانند قیام «گوانگجو» در سال۱۹۸۰ با تا پنج‌هزار کشته .(نه در اثر الطاف لیبرال‌ها) در سال۱۹۸۸ سقوط کرده و یک دموکراسی بورژوایی(به‌کام طبقه‌ی حاکمه‌ی جامعه‌ی سرمایه‌داری) محدود، جایگزین آن شد که البته[و صد البته] هنوز محدودیت‌هایی شدیدی برای فعالیت سوسیالیستی دارد. و ضعف جنبش سوسیالیستی در اثر فروپاشی شوروی، عامل اصلیست که به طبقه‌ی سرمایه‌دار حاکم کره جنوبی این توانایی را داد که نئولیبرالیسم را جایگزین سیاست‌های سوسیالیستی، و سرمایه‌داری دولتی به مراتب موفق‌تر(برای اکثریت طبقه‌ی کارگر نه اقلیت سرمایه‌دار) را بدون نیاز به دیکتاتوری نظامی با سیاست‌های نئولیبرال جایگزین کند. و این امر باعث کاهش شدید رشد اقتصادی و افزایش شدید نابرابری شدند.

🔺 زاگرس پولیتیک
https://t.me/Zagros_Politic

برای بررسی کره باید از اواخر قرن نوزدهم شروع کرد در این دوران امپراتوری‌های روسیه، ژاپن و چین سر نفوذ بر این منطقه در حال رقابت با یکدیگر بودند. ژاپن توانست در جنگ‌هایش در سال۱۸۹۵ و سال۱۹۰۵ امپراتوری‌های چین و روسیه را شکست داده و کره را به حوزه‌ی نفوذ بی‌رقیب خود تبدیل کند. در نتیجه استعمار وحشیانه‌ی ژاپن به‌شکل رسمی از سال۱۹۱۰ بر کره، حاکم شد.
اثرات ویران‌کننده جنگ جهانی اول و پیروزی انقلاب سوسیالیستی در روسیه، به رهبری بلشویک‌ها باعث شکل‌گیری بزرگترین موج انقلاب جهانی تاریخ، در سال‌های۱۹۱۷ تا۱۹۲۷ شد که تمامی قاره‌ها را در نوردید.
این موج انقلابی عظیم اثرات خود را بر کره نیز گذاشت. اولین قیام‌های مسلحانه جنبش استقلال کره و جنبش معروف به «اول مارس» در سال‌های پس از انقلاب اکتبر رخ داده و جنبش استقلال این کشور را وارد فاز جدیدی کرد و مارکسیسم به‌عنوان تفکر غالب این جنبش حاکم شد.
پیروزی شوروی، در جنگ جهانی دوم علیه ارتش ژاپن و آزاد کردن «منچوری»(منطقه‌ای در شمال شرق چین) و «کره»، توسط ارتش شوروی فاز بعدی جنبش استقلال کره را آغاز کرد. در این زمان یک دولت سوسیالیستی مبتنی بر اقتصاد با برنامه و دموکراسی چندحزبی مشارکتی، در سراسر کره تشکیل شد که امروزه با نام جمهوری خلق کره شناخته می‌شود(متفاوت با کره‌شمالی با اسم رسمی جمهوری دموکراتیک خلق کره).
بلافاصله پس از تشکیل این دولت ارتش آمریکا، نیمه‌ی جنوبی کره را اشغال کرد و این دولت مردمی سوسیالیستی را، با نسل‌کشی‌های چندصدهزار نفری سرنگون کرده و یک دیکتاتوری نظامی متشکل از عوامل سابق استعمار ژاپن به رهبری «زیگمان ری» را بر نیمه‌ی جنوبی کره حاکم کرد به‌عنوان مثال می‌توان به قتل تا هشتاد هزار نفر در سرکوب قیام کمونیستی در جزیره‌ی «چجو» اشاره کرد که به دلیل جمعیت نسبتا کم این جزیره، از آن به‌عنوان نسل‌کشی نیز یاد شده است.
اما در نیمه‌ی شمالی کره، که در اشغال ارتش اتحاد شوروی بود دولت سوسیالیستی مستقل و مردمی کره توانست به رهبری «کیم ایل-سونگ»، یکی از شاخص‌ترین رهبران جنبش چریکی استقلال کره تداوم یابد. پس از اینکه ارتش‌های شوروی و آمریکا، از شبه‌جزیره‌ی کره عقب‌نشینی کردند، درگیری‌های پراکنده‌ی نظامی بین دولت سوسیالیستی مردمی و مستقل نیمه‌ی شمالی، و دیکتاتوری نظامی دست‌نشانده آمریکا در نیمه جنوبی شروع شد. درواقع زیگمان ری قصدش سرنگونی دولت سوسیالیستی در کل جغرافیای کره بود.
در پاسخ به حملات به کره جنوبی، دولت کره شمالی، در سال۱۹۵۰ دست به حمله گسترده به نیمه‌ی جنوبی کره زد، حمایت مردم کره‌ی جنوبی از ارتش کره‌ی شمالی به‌جای دیکتاتوری نظامی دست‌نشانده‌ی خود باعث شد که ارتش کره شمالی به‌رغم کمتر بودن سربازانش با سرعت در خاک نیمه جنوبی کره پیشروی کرده و بیشتر مناطق آن را به اشغال خویش درآورد. در این شرایط کشورهای کاپیتالیست نگران از سقوط دیکتاتوری فاسد نسل‌کش دست‌نشانده‌ی خود در سازمان ملل، حمله به کره‌ی شمالی و سرنگونی دولت سوسیالیستی مستقل آن با ارتشی عظیم را تایید کردند و بلافاصله به کره حمله کرده و باعث عقب‌نشینی سریع ارتش کره شمالی تا مرز چین شدند (اتحاد شوروی بدلیل غیبت خود به خاطر اختصاص کرسی سازمان ملل چین به تایوان در این جلسه غایب بود و نتوانست این تصمیم جنایتکارانه را وتو کند). تهدید شدن مرزهای چین باعث شد که با بیش از یک میلیون سرباز داوطلب به کمک کره‌ی شمالی آمده و نیروهای غربی را به عقب براند تا اینکه جنگ به بن‌بست رسیده و نهایتا با آتش‌بش تمام شود. در طول این جنگ ارتش آمریکا و دیکتاتوری نظامی دست‌نشانده‌ی آن برای به عقب راندن ارتش‌های کره‌ی شمالی و چین به جنایت‌های عظیمی دست زدند. آمریکا در جنگ جهانی دوم، بیش از ژاپن، کره‌ی شمالی را بمب باران کرد، همچنین در فقره‌ی دیگر، آمریکا کره‌ی جنوبی را نیز برای به عقب راندن نیروهای چین و کره‌ی شمالی شدیدا بمباران کرد و باعث مرگ چند میلیون نفر انسان شد. دیکتاتوری نظامی دست‌نشانده کره‌ی جنوبی، از شهروندان خودش، حدود یک میلیون و دویست هزار نفر را، فقط به جرم کمونیسم در کشتار جمعی معروف به «بودولیگ» کشت تا مانع سقوط خود شود. جالب این است، که هیچ منابع مستندی از نسل‌کشی شهروندان کره‌ی شمالی توسط دولت خود موجود نیست اما درباره کره‌ی جنوبی منابع مستند بسیاری از نسل‌کشی‌های بی‌شمار موجود هستند. حتی ژنرال «مک آرتور» قصد بمباران اتمی چین را داشت که با مخالفت رئیس جمهور آمریکا «ترومن» از ترس دخالت گسترده شوروی همراه شد.
نهایتا جنگ کره در سال۱۹۵۳ با آتش‌بس به پایان رسید تعداد کشته‌های دخالت نظامی آمریکا در کره، از پایان جنگ جهانی دوم تا پایان جنگ کره را می‌توان تا شش میلیون نفر تخمین زد. از پایان جنگ کره تحولات دو دولت کره‌ی شمالی و کره‌ی جنوبی را باید به شکل جداگانه اما مرتبط با یکدیگر بررسی کرد.

🔺 زاگرس پولیتیک
https://t.me/Zagros_Politic

مقدمه:

بخش تاریخ - اقتصاد هیئت تحریریه زاگرس پولیتیک برای اولین بار تحلیلی جامع از کشورهای کره شمالی و جنوبی به زبان فارسی ارائه می‌کند.

این مقاله چکیده ای است از ده ها منابع معتبر که هیچ یک به زبان فارسی ترجمه نشده اند.

هدف از این مقاله نشان دادن فجایع خصوصی‌سازی ها و فواید سوسیالیسم است. به نحوی که طبق شواهد و فاکت های علمی برخلاف تصور عمومی که حاصل دروغ های سرمایه داری است، عامل توسعه کره سوسیالیسم بوده است نه نئولیبرالیسم. در واقع نئولیبرالیسم تنها عامل بدبختی کره بوده است.

همچنان که در این مقاله خواهیم گفت، کره شمالی کنونی نه تنها هیچ ربطی به سوسیالیسم نداشته، بلکه کمونیست بودن در این کشور یک جرم است و کشوری میباشد با اقتصادی بالای هفتاد درصد نئولیبرالی!

🔺 زاگرس پولیتیک
https://t.me/Zagros_Politic