البته باید اشاره کرد که کره‌ی شمالی به‌هیچ‌وجه با آن تصویر سیاه مطلقی که رسانه‌های سرمایه‌داری از آن ارائه می‌دهند هم‌خوانی ندارند. طبق منابع غربی، آخرین شاخص توسعه‌ی انسانی آن در سال ۲۰۰۸؛ ۰/۷۳۳و امید به زندگی آن ۷۲سال است که از بسیاری از کشورهای کاپیتالیستی من‌جمله در منطقه‌ی خودش یعنی شرق و جنوب آسیا بهتر است. برخلاف تصور عمومی در حال کشتار جمعی مردم خودش نیست و آمارهای اعدام سالیانه که از آن منتشر می‌شود زیر ده نفر است؛ در حالی که کشورهایی مانند فیلیپین، میانمار، هند، اندونزی، پاکستان، تایلند، بنگلادش، افغانستان در همان منطقه سالانه هزاران نفر از مردمشان توسط نیروهای نظامیشان کشته می‌شود. برخلاف تصور عمومی در کره‌ی شمالی مالکیت خصوصی تلفن همراه، خودرو و خانه وجود دارد و هیچ مشکلی برای تماس به خارج کشور، خروج از کشور با پاسپورت، تماشای برنامه‌های خارجی و... وجود ندارد. درواقع هم‌اکنون بسیاری از مردم کره‌ی شمالی به شکل قانونی، در حال کار در چین و لهستان هستند. اینترنت ملی کره‌ی شمالی نیز به اینترنت جهانی وصل بوده و در واقع ابزاری برای سانسور اینترنت است نه قطع آن؛ که سانسور اینترنت هم برخلاف تصور عمومی در همه‌ی کشورها من‌جمله، کشورهای غربی بسیار رایج است. علاوه بر آن، اختیار، انحصار و تسلط بر اینترنت توسط بسیاری از شرکت‌های خصوصی آمریکایی همچون گوگل و فیسبوک زیاد است و این شرکت‌ها محدودیتی برای سانسور اینترنت ندارند. باید بدانیم که دولت آمریکا نیز یکی از بزرگترین دشمنان اینترنت آزاد لقب گرفته است. همچنین مطالبی که درباره زندان‌های کره شمالی گفته می‌شوند هیچ سندیتی ندارند. درواقع هم اکنون بزرگ‌ترین زندان دنیا را می‌توان آمریکا دانست که با اختلاف زیاد بیشترین سرانه زندانی جهان را دارد. طبق قوانین آمریکا، بردگی گرفتن از زندانی‌ها کاملاً قانونی‌ست. وجود زندان‌های خصوصی در آمریکا بردگی زندانی‌ها را به صنعت بسیار پرسودی تبدیل کرده و به همین دلیل است که یکی از سختگیرانه‌ترین قوانین زندانی کردن علیه طبقه کارگر فقیر آمریکا حاکم است. کارگران با جرم‌های کوچک به منابع طولانی‌مدت سود برده‌داری سرمایه‌داران آمریکایی تبدیل می‌شوند. برخلاف برخی ادعاها محدودیت‌های پوشش و مذهب و حتی گرایش جنسی در کره‌ی شمالی وجود ندارد و برابری جنسیتی و آزادی اجتماعی آن به مراتب بیش‌تر از ایران است. اساسا منابع ادعاهای بسیار سیاه درباره‌ی کره‌ی شمالی یک‌چیز بیشتر نیست و آن صحبت‌های مردم کره‌ی شمالی‌ست که به کره‌ی جنوبی مهاجرت کرده‌اند. ثابت شده است که کره جنوبی به این افراد برای دروغ‌گویی مبالغ زیادی پرداخت می‌کند و مقدار مبالغ پرداختی با شاخ‌دار بودن دروغ‌ها ارتباط مستقیم دارد. معروف‌ترین متن بر اساس این «اعترافات» کتاب «فرار از اردوگاه چهارده» است که به فارسی نیز ترجمه شده و جالب اینکه نویسنده این کتاب بعدها خود اعتراف کرد که مطالب این کتاب، دروغ‌هایی هستند که در ازای مبالغ زیاد پول نوشته شده‌اند. مستندهایی هم موجودند از وضع زندگی بد مهاجران کره‌ی شمالی که حاضر به همکاری با دروغ‌سازی کره‌ی جنوبی نبودند؛ به‌عنوان مثال یک مهاجر کره‌ی شمالی به‌خاطر دفاع از نقش مهم کیم ایل-سونگ، در استقلال کره سال‌ها در زندان‌ها با شرایط بد کره‌ی جنوبی به‌سر برد که این اتفاق در قرن بیست‌ویک رخ داده است نه دوران دیکتاتوری‌های نظامی کره‌ی جنوبی در قرن بیستم.
باری حالا سه نکته اشاره کنم:
اول اینکه تصور عمومی این است که سرمایه‌داری عامل خوشبختی مردم کره و سوسیالیسم عامل بدبختی آن هاست. این مقاله ثابت کرده است که دقیقا عکس این تصور مطابق با واقعیات است.
شاید بتوان گفت کره شمالی فعلی عملا یک سلطنت مطلقه کاپیتالیستی است نه یک دموکراسی سوسیالیستی پس مقصد مناسبی برای مهاجرت طرفداران سلطنت مطلقه‌ی پهلوی در ایران است نه برای سوسیالیست‌ها.
دوم اینکه برخی‌ها کره‌ی شمالی را به ساخت بمب اتم متهم می‌کند تنها کشور کاپیتالیستی نیست که به‌رغم فقر گسترده‌ی مردمش، به تولید سلاح هسته‌ای می‌پردازد. فقر و گرسنگی و مشکلات اقتصادی در هند و پاکستان به‌مراتب از کره‌ی شمالی شدیدتر است با این حال تعداد کلاهک‌های هسته‌ای هر کدام بیش از ده‌ها برابر کره‌ی شمالی‌ست‌.
سوم اینکه در مذاکرات ترامپ در مورد کره و کیم‌جینگ‌اون،‌ ترامپ در کنار کیم جونگ اون در جمع خبرنگاران گفت: این روزی بزرگ برای جهان است.
و رهبر فعلی کره شمالی نیز در پاسخ گفت: «فکر می‌کنم این اقدام (ورود خاک کره شمالی)، نشانه‌ای است از تمایل ترامپ به پاک کردن گذشته تاریک و گام گذاشتن به آینده‌ای جدید.»
تصویر شدیدا سیاه تر از واقعیت از کره شمالی نشانش دادن توسط رسانه های غربی، مکمل دروغ شاخدارتر آنان یعنی کمونیستی بودن کره شمالی است، با این هدف که یک تصویر سیاه خیالی از کمونیسم به مردم خود نشان دهند و عمر سلطه طبقاتی سرمایه داران را افزایش دهند.