الان که داشتم فرمولای ریاضی رو میخوندم، وسطِ نسبت های مثلثاتی یهو یه سوال اومد تو ذهنم «چی میشد خوشبختی ام فرمول داشت؟»
بعد هی با خودم کلنجار رفتم که حواسمو بدم به یه خروار تمرین حل نکرده ولی این سواله داشت روحمو میخورد
واقعا چی میشد؟
خیلی خوب میشد، نه؟
مثلن یه فرمول نیم خطیو حل میکردی میدیدی کناره اونی هستی که آرزوته
چارتا جایگذاری میکردی خودتو جایی میدیدی که توش آرامش داری
دوتا ضرب و چارتا تقسیم و بعد حسرتا دود میشدن میرفتن تو هوا
حیف واقعن، کاش خوشبختی یه فرمولِ عام داشت که همه ام بلدش بودن، به قولِ یه بزرگی «کاش خوشبختی ام مث مرگ حقه همه بود.»
[تِدی]