-Wish-🌱

اینروزا ، این شبا، این ایام
همه زهر مارن...
تلخیِ بادومِ تلخن که زیره زبونمه
آفتابِ بی خوده وسطِ زمستونن که دلیلِ سردردمه
اینروزا ماشینِ قراضه ی چند سال پیشن که قالم گذاشته وسطِ خیابونِ آشنا ، یا شایدم تیغِ نا به هنگامِ گلِ مورده علاقمه که میره تو دستم
این شبا یه بارونِ تند و زشت وسطِ پیک نیکِ سالی یبارمه، یا هوایِ ابریِ تنها شبی که قراره شهاب عبور کنه
این ایام، کابوس دیدن وسطِ خوابِ شیرینِ...
نه!
این ایام آرزویِ ما نیست ، یکی مارو بیدار کنه...
[تِدی]

گلی از شاخه اگر می چينيم
برگ برگش نکنيم
و به بادش ندهيم!
لااقل
لای کتاب دلمان بگذاريم
و شبي چند از آن
هي بخوانيم و ببوسيم
و معطر بشويم
شايد از باغچه
کوچکِ اندیشه مان
گل رويد...!
#سهراب_سپهری
@wish_rebel

ببینم خوشبختی تو؟
یه چی که دلتو خوش کنه داری؟
جایی کف زدنه برا همه
یه دلیل که مشتتو مشت کنه داری؟
کتابی که باش رشد کنی داری؟
یکی که دیدیش چشاتو درشت کنی داری؟
تو هم مث من خودخوری داری؟
تو فکر آرزوهات تا صب نمیخوابی؟
تو هم یادت میره بدِ بقیه رو؟
هر روز تو خونه میشنوی حرفای همیشه رو یا نه؟
زرک

▪‌‌
یک بار تو را در شعرهایم پنهان کردم
یک بار تو را در چشم هایم...
یک بار تو را در اولین بوسه ای که نبود پنهان کردم...‌‌
‌
•[#محمد_جنت_امانی ]‌

ولی میگم شاید اگه الان یه گوشه اتاق تنها کِز نکرده بودمو اونی که باید باشه میبود ، جمعه ام انقد دلگیر نبود ... 🖤🎼
[تِدی]

گفت: خیلی بَرام وحشتناکه!
گفتم: چی وحشتناکه؟
گفت: میدونی؟ اگه تورو پیدا نِمی‌کردم، اگه تورو نمی‌دیدم، الان من توویِ چه حالی بودم؟
گفتم: دیوونه‌ای بخدا، این فکرا چیه میکنی؟
گفت: نه جدی! همیشه از این میتَرسم اگه عاشقت نمی‌شدم چی میشد؟
صورتَمو به سمتش برگردوندم و آهِسته بهش گفتم: اونوقت خودم عاشقت می‌شدم ..

#بابک_زمانی

‏تو مثل لحظه خوابیدن رو ایوون خونه مادربزرگم، وقتی که بارون می‌باره رو سقف حلبی خونه و زیر لحاف چهل تیکه از سرما مچاله شدم ، بهم حس خوب میدی.

♡♡:♡♡
دلبرکم❤️

ب قول شازده : فردا شد

وقتی رفت، شهرِ به این درندشتی برامون شد یه مثقال، نه که باز بخوایم ادا این شاعرا رو در بیاریمو بگیم که خورشید سیاه شد و هوا تنگ شد و آسمون به زمین اومد و فلان شد و بیسار شد
نه، از این خبرا نبود ما شکسته شده بودیم ولی بندزنِ خوبی بودیم هرچند که دیگه مثل قبل نمیشدیم ولی هنوز سره پا بودیم ، غمش موهامونو جو گندمی کرده بود، چشامونو بی فروغ کرده بود ولی یادمون نمیرف
از خروس خون تا بوقِ سگ جون میکندیم، بلکم یادمون بره که دیگه نیست تا برامون پیرهنِ گل گلیو چارقده صورتی بپوشه یا دمنوشِ بهشتی دم کنه تا روانمون آروم شه یا زیرزیرکی زول بزنه بهمون و زیر لب برامون آیت الکرسی بخونه ما عشق کنیم از اینکه یکی هس که میترسه مارو از دست بده
اما خب نمیرف، همچین که میومدیم سره آسوده رو بالش بزاریم یهو بو عطره بهار نارنجش میزد زیره دماغمون، صدا خنده ی با حُجب و حیاش می پیچید تو گوشمون، عکسِ چشای معصوم و پاکش میومد جلو نظرمون
ما ام سیره خواب میشدیمو تا سحر مات میشدیم به عکسِ سه در چارش تو کیف پولمون
بی بی ام کاری به کارمون نداشت، میدونست که ما دیگه اون آدمِ قبل نیستیم، میدونست آدمی که خورشید شو ازش گرفته باشن به این آسونیا روشن نمیشه، تاریک بودیم، ظُلُمات...
ولی راست و حسینی بخوایم بگیم از بعده رفتنش ،آره...
خورشید سیا شد و دیگه نتابید بهمون، هوا تنگ شد و دیگه نرسید بهمون، آسمون به زمین اومد و دِلِ ما میونِ جور و جفاش خورد و خاکشیر شد، جوری که هیچ بند زنی نتونست بندش بزنه...
[تِدی]

فکر اینکه یکی "دیگه دوست نداره" اونقدرام آزار دهنده نیست؛
اینکه فکر کنی "اصلا هیچ وقت دوست داشته؟!" پیرت میکنه.
•شازده