Samuel

در رابطه با اولین ویدئو اگر نظری، نقدی یا پیشنهادی دارید در خدمتم👇🏽

@Samueltarikh1

🔻لودویگ میزس می‌گوید دولت در وهله نخست به این موضوع اهمیت نمی‌دهد که با ایجاد تورم و بالا رفتن قیمت‌ها، برخی افراد ضرر می‌کنند. قانونگذاران می‌گویند: "این نظام [خلق پول] محشر است[!]" اما این نظام محشر، یک نقطه‌ضعف اساسی دارد: دوام نمی‌آورد[!] اگر تورم می‌توانست همیشگی باشد، لازم نبود دولت‌ها از ایجاد تورم برحذر داشته شوند. اما واقعیت حتمی درباره تورم این است که دیر یا زود باید جمع شود. سیاست تورمی نمی‌تواند همیشگی باشد. تورم در بلندمدت بر اثر فروپاشی پول، به پایان می‌رسد؛ به چنان فاجعه‌ای می‌انجامد که وضعی مانند وضع آلمان در سال ۱۹۲۳ پیدا می‌کند. روز اول ماه اوت ۱۹۱۴ هر دلار آمریکا با چهار مارک و بیست فینیگ آلمان مبادله می‌شد. نُه سال و سه ماه بعد در نوامبر ۱۹۲۳ هر دلار آمریکا معادل ۴.۲ تریلیون مارک بود. به تعبیر دیگر، مارک به هیچ نمی‌ارزید. هیچ ارزشی نداشت.

🔻از عوامل مهمی که در بروز انقلاب‌ها همواره نقش موثر داشته، "مالیه" است. از انقلاب انگلستان گرفته تا آمریکا، فرانسه، روسیه و حتی انقلاب مشروطه ایران. تحمیل مالیات‌های گوناگون و ستمگرانه به طبقات و عامه مردم از عوامل اصلی بروز این انقلاب‌ها بوده است. دولت‌ها هر چقدر هم که قدرت مطلقه داشته باشند وقتی به منجلاب مالی بیافتند و بخواهند آن را با مالیات‌گیری وحشیانه روفو کنند باید منتظر عواقب آن نیز باشند. مالیه تا حدی مهم است که شعارهای خیابانی، فقط اهمیت آن را پنهان می‌کند. چه در قرن هجدهم باشیم یا بیست و یکم، مالیات‌گیری وحشیانه و تورم افسارگسیخته می‌تواند موجب انقلاب شود.

@samueltarikh

ما اوّلین کسان نیستیم که خود را به دست خود نابود کرده‌اند‌‌؛ با شهری که در آن همه اسبابِ سعادت جمع بود.
ما از عروسک کمتریم، آنها مُرده بودند و زندگی می‌کردند، ما زندگی می‌کنیم و مُرده‌ایم.

"تاراج‌نامه"
بهرام بیضائی
@samueltarikh

⭕️استعمار به سبک چینی:
آیا چین به نیروی نواستعماری جهان تبدیل شده است؟


«چین یک غول خفته است. بگذارید بخوابد زیرا وقتی بیدار شود جهان را به حرکت درخواهد آورد.»

ناپلئون بناپارت اگر زنده بود احتمالاً همه را به خاطر بیدار کردن این غول خفته سرزنش می‌کرد. غولی که حالا با ظرفیت و توانمندی که در طول یک قرن گذشته به دست آورده، آماده است تا جهان را ببلعد. بی‌دلیل نیست که در همه‌جا، از مناسبات دیپلماتیک کشورها و روابط تجاری گرفته تا امتیاز بهره‌برداری از منابع و معادن و حتی بروز و کنترل یک پاندمی، می‌توانید رد پای پکن را ببینید. به نظر می‌رسد که دهه‌ها شعار ضدامپریالیستی، این کشور را به کاندیدای جدیدی برای قدرت استعماری تبدیل کرده است. در واقع همین حالا هم داریم استعمار را با ویژگی‌های چینی مشاهده می‌کنیم.

در جهان ناآرامی زندگی می‌کنیم و برخی معتقدند این حزب کمونیست چین است که بیش از هر بازیگر دیگری در عرصه جهانی، مشغول به هم ریختن اوضاع است. مدافعان چین بی‌تردید می‌توانند اقدامات آن را توجیه کنند اما جهان نتوانسته است با پیامدهای رفتار سیاسی و اقتصادی سرزمین اژدها کنار بیاید. البته که جمهوری خلق چین به دنبال کنترل سرنوشت خویش است اما استراتژی آن برای این کار، عصر جدیدی از امپریالیسم و نواستعمارگری را رقم زده است. دوره‌ای که کنترل کامل حزب بر مردم چین، و مردم و اقتصادِ ماورای مرزهای آن را افزایش می‌دهد. بلندپروازی چین دردسرساز است زیرا این کشور توانایی و اراده آن را دارد که در راستای این جاه‌طلبی عمل کند. دیگر تردیدی نیست که ابتکار کمربند و جاده پکن، کشورهای در حال توسعه را با بدهی‌های بسیار تحت فشار قرار داده، فساد را تقویت کرده و از مردم، منابع و محیط زیست آنها بهره‌کشی کرده است.

حضور چین در دیگر کشورها (به ویژه در آفریقا) همواره از سه منظر مورد بررسی قرار گرفته است: به عنوان شریک توسعه، یک رقیب اقتصادی یا به عنوان استعمارگر! دیدگاه مدافعان رویکرد سوم اما خواندنی است. از این منظر، زیرساخت‌های فراملی جدید پکن مانند خطوط لوله و بزرگراه‌ها، به عنوان طرح‌هایی برای ارسال منابع به جمهوری خلق چین تلقی می‌شوند. گزارش شده است که این پروژه‌ها خزانه ملی کشورها را خالی کرده‌اند. علاوه بر این، پروژه‌ها و سرمایه‌گذاری‌های چینی از تامین‌کنندگان و شرکای محلی کمی استفاده می‌کنند و کمک چندانی به ایجاد شغل در کشورهای مبدأ نمی‌کنند. در نهایت گفته می‌شود که چین بیشتر از آنکه فایده‌ای برای کشور میزبان داشته باشد به آن زیان می‌رساند زیرا کالاهای ارزان چینی، تولیدات داخلی را از بین می‌برند. و آفریقا حالا، به نماد قربانیان اصلی این سوءاستفاده تبدیل شده است.

امروز اگر سوار هواپیمایی شوید که از شانگهای به آدیس آبابا می‌رود احتمالاً در میان جمع کثیری از کارگران چینی گم خواهید شد که به یک کارخانه ساختمانی در گینه استوایی غنی از نفت یا کارخانه پنبه در موزامبیک یا پروژه تلکام در نیجریه می‌روند. تجارت چین با کشورهای آفریقایی در بیست سال گذشته ۴۰ برابر افزایش پیدا کرده، در ۳۰٪ از کشورهای آفریقایی «حضور» دارد و بزرگ‌ترین شریک تجاری قاره است. ده‌ها میلیارد دلار سرمایه‌گذاری و وام چینی به آسانی از سوی کشورهای آفریقایی که دچار قحطی پول‌اند پذیرفته شده و البته با تعهدات زیادی هم همراه بوده است!

گزارش‌ها نشان می‌دهد چین وام‌ها را در ازای یک تعهد مهم به کشورها اعطا می‌کند؛ اینکه باید از طریق امتیازات اقتصادی، حمایت سیاسی یا ترکیبی از هر دو پرداخت شوند! اگرچه در نتیجه چنین معاملاتی، تجارت دوطرفه رشد می‌کند اما منتقدان می‌گویند این شیوه تجارت به شدت به نفع چین است زیرا به آن اجازه می‌دهد تا «منابع» دریافت کند در حالی که «کالای تمام‌شده ارزان‌قیمت، با کیفیتِ زیرسوال» را وارد کند که سبب تضعیف تولیدکنندگان محلی می‌شود.

🔴استعمار گام‌به‌گام

 برخی معتقدند نواستعمارگران، برای دستیابی به منابع محدود، اهداف خود را در چهار مرحله پیش می‌برند: صادرات، سرمایه‌گذاری، نظامی‌گری و در نهایت استعمار و ممالک تحت‌الحمایه.

فاز اول شامل واردات و اجتناب از هزینه‌های ثابت است. در ابتدای امر همه چیز خوب به نظر می‌رسد. استعمارگر می‌تواند با تامین‌کنندگان جدید سازگار شود و در منطقه اعتماد کسب کند. این مرحله در دهه ۱۹۸۰ شروع شد که ژاپن در خارج از کشورش به دنبال منابع بود و دنگ شیائوپینگ در چین قدرت گرفت. گام بعدی کاهش هزینه‌های متغیر با افزایش هزینه‌های ثابت و سرمایه‌گذاری است. به‌طور خلاصه، این بار استعمارگر «واردکننده سرمایه» می‌شود. در این مرحله چینی‌ها با عطش دسترسی به منابع مانند آب، غذا، مواد معدنی و انرژی، زیرساخت‌ها، زمین و شرکت‌ها را خریداری می‌کنند.●مولود پاکروان●

@samueltarikh

آیا روزی ملتی خواهیم بود که از زیر یوغ استعمار به معنای دقیق کلمه خارج شویم؟!

@samueltarikh

روس‌ها
در جنگ، کنار صدام بودند
در قطعنامه‌های شورای امنیت، کنار آمریکا
در تحریم‌ها، کنار اروپا
در مورد جزایر سه‌گانه ایرانی، کنار اعراب
در غزه، کنار اسرائیل
در زنگزور، کنار آذربایجان
اما در دکترین جمهوری اسلامی؛ همچنان کشور دوست و شریک استراتژیک ایران هستند!

@samueltarikh

"همواره آرزو داشتم به آسانی بمیرم. هر کس که تمام عمر خود را در تنهایی سپری کرده باشد، در مورد این امر منحصر به فرد نسبت به دیگران قاضی بهتری خواهد بود. ‌
به جای معاشرت با نابخردان و دلقکانی که برای ظرفیت‌های حقارت‌آمیز موجودات دوپا [ انسان‌ها ] طراحی شده‌اند، من با آگاهی شادمانه به جایی که زندگی را از آن‌جا آغاز کرده‌ام، باز خواهم گشت در حالی که رسالت خود را به انجام رسانده‌ام."



آرتور شوپنهاور


@samueltarikh

🔸دلایلی برای تثبیت ایمانِ خلل‌ناپذیر سامورائی‌ها به اندیشه "میلیتاریسم" در قرن‌بیستم


🔻با رشد همه‌جانبه و حیرت‌انگیز ژاپن عصر مِیجی و پس از آن، کمترین خواسته ژاپنی‌ها به رسمیت شناخته شدنشان به عنوان یک ابرقدرت نوظهور و هم‌تراز از سوی قدرت‌های غربی بود. در عمل خواسته آنها، کاملاً منصفانه یا حتی بدیهی بود، چون ژاپن در کمتر نیم‌قرن از سرزمینی نیمه‌مستعمره در شرق دور به ابرقدرتی واقعی در جهان بدل گشته بود.


🔻توسعه سیاسی ژاپن از اواخر دهه ۱۸۷۰ آغاز شد و پس از پیدایش احزاب گوناگون، در سال ۱۸۸۹ موفق به تأسیس مجلس و نوشتن قانون اساسی به سبک غربی شد که بیشترین شباهت را با قانون اساسی آلمانِ عصر بیسمارک و قیصر ویلهلم داشت، و در واقع از روی آن پیش‌نویس شده بود. 


🔻امپراتور در این مکتوب، از اقتداری تمام‌عیار برخوردار بود: او هم‌زمان فرمانده کل قوا، قانونگذارِ اول کشور و مجری و ملغی‌کننده‌ی تام‌الاختیار کل قوانین بدون کمترین پاسخگویی به دیگر نهادهای رسمی کشور همچون مجلس نمایندگان و ارگان‌های قضایی بود‌.

🔻هیئت دولت(وزرا)‌ تنها موظف به پاسخگویی به او بودند. همچون ارتش آلمان، یک نظامی بلندمرتبه رئیس ستاد کل ارتش ژاپن شد و مستقل از وزیر دفاع باقی ماند تا او نیز تنها در برابر شخص امپراتور پاسخگو باشد. در هیچ کجای قانون اساسی ژاپن نوشته نشده بود که چه کسی یا چه نهادی موظف است بر قدرت بی‌حدوحصر امپراتور نظارت یا کنترل داشته باشد. 

🔻اما جز این موارد، دو عامل اساسی راه را برای پیدایش و گسترش فرهنگ "نظامی‌گری"(میلیتاریسم) در ژاپنِ آغاز سده بیستم تا شکست نهایی‌اش در جنگ جهانی دوم(۱۹۴۵) هموار کرد: اول اینکه به رغم وقوع مدرنیزاسیون، بین نیروهای سیاسی مدرن هيچگونه حدود مسئولیت و تفکیک قوائی شکل نگرفت؛ و دوم آنکه نه تکنوکرات‌ها و رجال سیاسی، که این اُمرای ارتش و نظامیان بودند که در صدر مشاوران و نزدیکان امپراتور جای گرفتند.
پیشرفت شگفت‌انگیز ژاپن، عملاً وجهی دوگانه یعنی تیره و روشن داشت، اما مردم و حاکمانش در آن روزگار، به رغم همه هوش و سختکوشی‌شان، تنها قادر به دیدن سویه روشن ماجرا بودند‌.

🔻ژاپن در عمل هم یک ابرقدرت نوظهور بود و هم شبیه بادکنکی زیبا که ژاپنی‌ها در ذهن‌شان زیاده از حد در آن می‌دمیدند و بیش از ظرفیت واقعی‌اش روی توانمندی، کارایی و نسبتش با جهان خارج و مختصاتش حساب باز کرده بودند‌. 

🔻ژاپن از ۱۸۹۵ شروع به اشغال جزایر ریوکیو و تایوان و بخش‌هایی از خاک چین نمود. این فتوحات تازه هم تا حدودی عطش ماجراجویی‌های سیاسی_نظامی آنها را برطرف می‌کرد و هم راهکاری بود تا برای گسترش‌ تمایلات امپریالیستی خود صرفاً به اقتصاد داخلی کشور بسنده نکنند و بخش قابل‌توجهی از هزینه‌های سنگین این تصمیمات را از منابع مادی و انسانی سرزمین‌های تحت‌الحمایه خود تأمین کنند. روسیه تزاری و پادشاهی انگلستان در آن زمان در صدر کشورهای استعمارگر غربی قرار داشتند و پیروزی ژاپن بر یکی از این دو ابرقدرت هراس‌انگیز، به شکل رسمی و اسمی نامش را در رده قدرت‌های جهانی تثبیت نمود.

🔻 این نخستین پیروزی چشمگیر و قطعی مردمانی غیرغربی بر یکی از قدرت‌های مسلم غربی تا پیش از وقوع جنگ جهانی اول بود‌. نتیجه این دکترین جدید این بود که حدود دو دهه بعد، ژاپن به رغم کاهش توسعه‌طلبی ارضی خود، و در پایان جنگ‌جهانی اول، تنها قدرت غیرغربی بود که در کنفرانس صلح ۱۹۱۹ ورسای، در کنار فاتحان جنگ یعنی فرانسه، انگستان و ایالات‌متحده نشست؛ اگرچه در خلال همان جلسات معلوم شد که قدرت‌های غربی قلباً حضور ژاپن را به عنوان یک ابرقدرت هم‌تراز نمی‌پذیرند و در خفا به دیده تحقیر در آنها می‌نگرند‌؛ اما این نگاه متکبرانه زمانی مخالفت و تخاصم آنان با ژاپنی‌ها را عیان کرد که در یکی از جلسات هیأت فرستاده ژاپن تلاش کرد تا بندی تحت نام "برابری‌ نژادی" در پیش‌نویس پیمان صلح ورسای بگنجاند که با مخالفت شدید دو کشور ایالات‌متحده و بریتانیا مواجه شد؛ نقطه عطفی تاریخی در وادی سیاست که به سامورایی‌های کت و شلوارپوش مهمان در ورسای فهماند که هنوز هم نمی‌توان در قد و قامت قدرت یا موضعی برابر با ابرقدرت‌های غربی وارد تعامل و شراکت شد.

🔻 درست از این زمان به بعد بود که رویه سیاست‌گذاری داخلی و خارجی در ژاپن عملاً و به روشنی تغییر کرد و حکومت این کشور بنابر تصمیمات پیش‌رو، سرنوشت دیگری را برای این سرزمین و مردمش رقم زد‌. این رفتار توهين‌آميز حاکمان ژاپن را به شکل قطعی به این نتیجه رساند که باید موفقیت تمام‌عیار خود را در تنها در توسعه همه‌جانبه فرهنگ نظامی‌گری دنبال کنند.

میجی امپراتور ژاپن// دونالد کین

گردآوری تاریخ میجی به قلم رض‌الدین طبیب

ظهور ژاپن مدرن//ویلیام جی

تاریخ تجدد ژاپن//هاشم رجب‌زاده

@Samueltarikh