همه چيز از غم‌های كوچك شروع می‌شود؛
همين كه دست‌تان بلرزد و ليوان آب سر بخورد، همين كه درِ ورودی خانه را محكم ببندی، همين كه يكی از دكمه‌های پيراهن هر روز جا بماند، همين كه يادت نباشد كليد را كجا گذاشتی، همين كه مدتی طولانی در جمع حرف نزنید؛
اين شروع فاصله است، بينِ خودتان و اميد.
مهم نیست چه اتفاقی در حال وقوع است، شما نابودش كنيد...
زندگی بدون نشانه‌های وابسته‌اش، شبيه به مرگی تدريجی‌ست!
از چيز‌های كوچك بيشتر بترسيم!
بوسيدن هر روزه قبل از خروج از در برای كارهای روزمره،
به اندازه فراموش نكردن سالگرد مهم است.
- صابر ابر 🌱