این که یک اقتصاددان بفهمد ارزش حیات آزاد انسان فقط در درآمدی که کسب می‌کند نیست مایه‌ی بس خرسندی‌ست. اما نمی‌فهمم هنوز چه اصراری به حفظ این تخم لقِ «اندازه‌گیری» است، که اقتصاددان به‌صرافت بیفتد همان ارزشی را که بالاخره فهمیده در پول خلاصه نمی‌شود، باز هم در پول خلاصه بکند—آن هم در پولی که یک کمپانی بیمه حاضر است بپردازد. کجا کسی تابه‌حال دیده یا شنیده که یک بیمه‌گذار بگوید «تو انسانی با روح ارزشمندی، بگذار روحت را بیمه کنم!» یعنی آن برده‌ی بخت‌برگشته در زمان زندگی خود به‌اندازه‌ی کافی رنج روحی نکشید که حالا یک اقتصاددان این‌طور با تقلیل روح انسانی‌اش در قیمت‌های یکی از بی‌آبروترین صنایع دنیای مدرن دوباره به او دهن‌کجی کند؟

@austro_libertarian