تنها چیزی که توی این شرایط باعث می‌شه مثل قبل توی حال بد غرق نشم و برای لحظاتی حتی کوتاه از این وضعیت فاصله بگیرم، وجودِ مامانه. واقعاً اگه مامان نباشه انسان بی‌خاصیت و بی دست و پایی هستم. وابستگی من به مامان و مامان به من یه چیز خیلی عجیبیه که حداقل بین کسایی که خودم می‌شناسم اون پیوند و وابستگی‌ رو ندیدم و همین باعث می‌شه وقتی حالم بده عذاب‌وجدان شدیدی بگیرم چون می‌دونم مستقیم روی حال مامان تاثیر می‌ذاره. اون تمام تلاشش اینه که روحیهٔ خودش رو به خاطر من حفظ کنه، این حس غم رو پنهون کنه و لبخند بزنه ولی خب همون‌طور که می‌دونید چشم‌ها و نگاه آدم‌ها هیچ چیزی رو پنهون نمی‌کنه.