همه‌ی شخصیتها کمال‌گرا هستند، فقط دلیلهایشان باهم فرق می‌کند:
- پارانوییدها: تا آسیب نبینند.
- اسکیزوتایپالها: تا کسی چشم و جادوشان نکند.
- خودشیفته‌ها: تا تحقیر نشوند.
- آنتی سوشیالها: تا لو نروند.
- نمایشی‌ها: تا دیده بشوند.
- وابسته‌ها: تا طرد نشوند.
- اجتنابی‌ها: تا حقشان خورده نشود.
و
- وسواسی‌ها: تا خود آرمان‌گرا و ایده‌آلشان Ideal self، تحقیر و قضاوتشان نکند.
همه‌ی پرسنالیتی‌ها برای این کمال‌گرایند تا از آسیبهای «دیگری» خود را محافظت کنند
و تنها وسواسی‌ها برای این کمال‌گرایند تا از آسیبهای "خودشان به خودشان" فرار کنند.
و جالب اینکه تنها در وسواسی‌ها این کمال‌گرایی زمین‌گیرشان می‌کند و به همین خاطر، هیچ دادستان و قاضی‌ای، سخت‌گیرتر و بی‌رحم‌تر از درون آدمها نیست و این از طنزهای دنیاست که آنها از دیگران می‌ترسند ولی در آخر، خودشان از پشت به خودشان خنجر می‌زند و فکاهی‌تر اینکه این زخمها را علامت رشد و تعهد و اخلاق می‌پندارند...
همه‌ی اختلالات شخصیت در یک چیز مشترکند، "نداشتن انعطاف و تطبیق‌پذیری"؛ برای اینکه آدمها را به زنجیر بکشی، انعطاف را از آنها بگیر و برای آنکه انعطاف را بگیری، فرصتِ تجربه‌های نو را از آنها دریغ کن و برای این‌کار، منزوی‌شان کن؛ کاری که هنر بونسای ژاپنی، اوج تجلی آن است، هنری که خیلی از خانواده‌های ایرانی، استادش هستند.
آنگاه درختان کوتوله‌‌ای خواهی داشت که گلدانشان را هرجایی خواستی، می‌توانی بگذاری تا محفل‌آرای جمع‌تان باشند؛ بی‌اعتراض، بی‌سرزنش، بی‌آرزو، بی‌خاطره‌ای از جنگل...
🆗
اتصال به پروکسی 🆗
اتصال به پروکسی 👉
@ProxyPico
