تا یکی از دوستان که در کجاوه انیس من بود و در حجره جلیس به رسم قدیم از در درآمد چندان که نشاط ملاعبت کرد و بساط مداعبت گسترد جوابش نگفتم و سر از زانوی تعبد برنگرفتم رنجیده نگه کرد و گفت:

کنونت که امکان گفتار هست          
بگو ای برادر به لطف و خوشی

که فردا چو پیک اجل دررسد            
به حکم ضرورت زبان درکشی

کسی از متعلقان منش بر حسب واقعه مطلع گردانید که فلان عزم کرده است و نیت جزم  که بقیت عمر معتکف نشیند و خاموشی گزیند  تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت پیش  گفتا به عزت عظیم و صحبت قدیم که دم برنیارم و قدم برندارم  مگر آن گه که سخن گفته شود به عادت مألوف و طریق معروف  که آزردن دوستان جهل است و کفارت یمین سهل   و خلاف راه صواب است و نقض رأی اولوالالباب  ذوالفقار علی در نیام و زبان سعدی در کام

زبان در دهان ای خردمند چیست                      
کلیـد در گنــج صــاحب هنــر

چو در بسته باشد چه داند کسی                   
 که جوهر فروش است یا پیلور

 

اگر چه پیش خردمند خامشی ادب است            
به وقت مصلحت آن به که در سخن کوشی

دو چیز طیره عقل است
دم فرو بستن              
به وقت گفتن
و گفتن به وقت خاموش ی

 

گلستانه