#خاطرات_ملاعبد_السلام_ضعیف_از_زندان_گوانتانامو:
#در_پیشاور...
🔹مسؤل دفتر پیشاور مرا به صرف غذا و چای دعوت کرد و نماز را نیز ادا نمودم. بعد به اطاقی رهنمائی شدم که برای زندانیان یا اشخاص تحت نظر آماده شده بود. وضع اطاق نسبتا خوب و گاز و برق در آن مهیا بود و از سرما جلو گیری می کرد. تشناب با آب کافی موجود بود. وضع غذا هم خوب بود. یک نسخه قرآنکریم و کتابچه و قلم هم همراه داشتم. جلوی در، یک محافظ پهره می داد که هر زمان که به چیزی ضرورت می داشتم، با من همکاری می کرد.
🔸تحقیق و پرسشی از من صورت نمی گرفت. البته یک نفر که در همین دفتر و ظیفه داشت، زیاد می آمد اما به زبان پشتو آشنا نبود و من هم به اردو آشنا نبودم اما به انگلیسی باهم گاهی صحبت می کردیم. وی به زبان انگلیسی از من زیاد می پرسید که چه خواهد شد؟ و من در جواب فقط می گفتم که خدا می داند و من نمی دانم.
🔹مامورین دفتر می آمدند و سلام می دادند اما سخن دیگری نمی گفتند اما گاهگاهی که به من نگاه می کردند چشم های شان اشک آلود می شد و دو باره بیرون می شدند. یکبار شخصی به اطاق داخل شد و با احترام زیاد با من بر خورد نمود اما آرام آرام به گریه شروع کرد. صدای گریهء وی نا گهان زیاد شد و بالاخره بیهوش بر زمین افتاد. افراد دیگر بسرعت وی را از اطاق بیرون بردند و از آن ببعد کسی نزد من نیامد. این زمانی بود که بعد از چهار ساعت به امریکائى ها تسلیم داده شدم.
🔸در این اطاق دو شب را گذرانیدم. در شب سوم تقریبا ساعت یازده شب بود و من آماده می شدم تا بخوابم که ناگهان در باز شد و شخصی داخل اطاق شد. قد متوسط و ریش کوتاه و برس مانند و لباس خاکستری رنگ به تن داشت.
🔹او نزدیک من نشست و احوال مرا پرسید و بعد گفت که آیا خبر داری که چه خواهد شد؟ من جواب منفی دادم. وی باز پرسید که آیا کسی به شما چیزی نگفته است؟ من باز هم جواب منفی دادم. وی گفت همین اکنون ما ترا به جای دیگری خواهیم برد. تو پنج دقیقه فرصت داری تا به دستشوئی بروی یا وضو بگیری. من به دستشوئی رفتم و دیگر چیزی نپرسیدم زیرا امید جواب صحیح را نداشتم.
🔸ده دقیقه بعد از اطاق بیرون شدم و اشخاص دیگری با لباس ساده در بیرون در منتظر من بودند مرا دست بند زدند و با پارچهء سیاهی چشم های مرا بستند این نخستین باری بود که در زندگی با چنین وضعی مواجه می شدم. جیب های مرا بازرسی کردند و قرآن کریم، یک دکشنری انگلیسی الکترونکی و مقداری پول را در جیب داشتم گرفتند و بعد با خشونت مرا بسوی موتر بردند. همه خاموش بودند و کسی حرفی بر زبان نیاورد.
🔹موتر براه افتاد و پس از سپری شدن حدود یک ساعت صدای هلی کوپتر بگوشم رسید. در دل گفتم که این میدان هوائی است و شاید هلی کوپتر هم از امریکائی ها باشد. در همین موقع ساعت قیمتی ای که در دست داشتم با یک حمله از دستم بیرون کشیده شد که بعد آنرا ندیدم. به امریکائی ها هم تسلیم داد نشده بود.
🔸موتر آهستگی حرکت می کرد تا اینکه به نزدیکی هلی کوپتر رسیدیم. درهای موتر باز شد و مرا از موتر به بیرون بردند. یک قدم دور تر متوقف شدم و چند ثانیه بعد کسی در گوشم به اردو گفت: خدا حافظ !! مثل اینکه به سفر دلخواه خودم می رفتم. در این لحظه یقین کردم که به امریکائی ها تسلیم داده شدم.
#ادامه_دارد...
✨ناشر حق باشید مجاهدین✨
✅باماهمراه باشید🌹
ــــــــــــــــــ﴿کانال﴾ــــــــــــــــــــ
✍ مِـسـكُ الشَّهـادَة ►
دریچه ای به سوی راه حق و حقیقت
@Meskoshahadah1
#در_پیشاور...
🔹مسؤل دفتر پیشاور مرا به صرف غذا و چای دعوت کرد و نماز را نیز ادا نمودم. بعد به اطاقی رهنمائی شدم که برای زندانیان یا اشخاص تحت نظر آماده شده بود. وضع اطاق نسبتا خوب و گاز و برق در آن مهیا بود و از سرما جلو گیری می کرد. تشناب با آب کافی موجود بود. وضع غذا هم خوب بود. یک نسخه قرآنکریم و کتابچه و قلم هم همراه داشتم. جلوی در، یک محافظ پهره می داد که هر زمان که به چیزی ضرورت می داشتم، با من همکاری می کرد.
🔸تحقیق و پرسشی از من صورت نمی گرفت. البته یک نفر که در همین دفتر و ظیفه داشت، زیاد می آمد اما به زبان پشتو آشنا نبود و من هم به اردو آشنا نبودم اما به انگلیسی باهم گاهی صحبت می کردیم. وی به زبان انگلیسی از من زیاد می پرسید که چه خواهد شد؟ و من در جواب فقط می گفتم که خدا می داند و من نمی دانم.
🔹مامورین دفتر می آمدند و سلام می دادند اما سخن دیگری نمی گفتند اما گاهگاهی که به من نگاه می کردند چشم های شان اشک آلود می شد و دو باره بیرون می شدند. یکبار شخصی به اطاق داخل شد و با احترام زیاد با من بر خورد نمود اما آرام آرام به گریه شروع کرد. صدای گریهء وی نا گهان زیاد شد و بالاخره بیهوش بر زمین افتاد. افراد دیگر بسرعت وی را از اطاق بیرون بردند و از آن ببعد کسی نزد من نیامد. این زمانی بود که بعد از چهار ساعت به امریکائى ها تسلیم داده شدم.
🔸در این اطاق دو شب را گذرانیدم. در شب سوم تقریبا ساعت یازده شب بود و من آماده می شدم تا بخوابم که ناگهان در باز شد و شخصی داخل اطاق شد. قد متوسط و ریش کوتاه و برس مانند و لباس خاکستری رنگ به تن داشت.
🔹او نزدیک من نشست و احوال مرا پرسید و بعد گفت که آیا خبر داری که چه خواهد شد؟ من جواب منفی دادم. وی باز پرسید که آیا کسی به شما چیزی نگفته است؟ من باز هم جواب منفی دادم. وی گفت همین اکنون ما ترا به جای دیگری خواهیم برد. تو پنج دقیقه فرصت داری تا به دستشوئی بروی یا وضو بگیری. من به دستشوئی رفتم و دیگر چیزی نپرسیدم زیرا امید جواب صحیح را نداشتم.
🔸ده دقیقه بعد از اطاق بیرون شدم و اشخاص دیگری با لباس ساده در بیرون در منتظر من بودند مرا دست بند زدند و با پارچهء سیاهی چشم های مرا بستند این نخستین باری بود که در زندگی با چنین وضعی مواجه می شدم. جیب های مرا بازرسی کردند و قرآن کریم، یک دکشنری انگلیسی الکترونکی و مقداری پول را در جیب داشتم گرفتند و بعد با خشونت مرا بسوی موتر بردند. همه خاموش بودند و کسی حرفی بر زبان نیاورد.
🔹موتر براه افتاد و پس از سپری شدن حدود یک ساعت صدای هلی کوپتر بگوشم رسید. در دل گفتم که این میدان هوائی است و شاید هلی کوپتر هم از امریکائی ها باشد. در همین موقع ساعت قیمتی ای که در دست داشتم با یک حمله از دستم بیرون کشیده شد که بعد آنرا ندیدم. به امریکائی ها هم تسلیم داد نشده بود.
🔸موتر آهستگی حرکت می کرد تا اینکه به نزدیکی هلی کوپتر رسیدیم. درهای موتر باز شد و مرا از موتر به بیرون بردند. یک قدم دور تر متوقف شدم و چند ثانیه بعد کسی در گوشم به اردو گفت: خدا حافظ !! مثل اینکه به سفر دلخواه خودم می رفتم. در این لحظه یقین کردم که به امریکائی ها تسلیم داده شدم.
#ادامه_دارد...
✨ناشر حق باشید مجاهدین✨
✅باماهمراه باشید🌹
ــــــــــــــــــ﴿کانال﴾ــــــــــــــــــــ
✍ مِـسـكُ الشَّهـادَة ►
دریچه ای به سوی راه حق و حقیقت
@Meskoshahadah1