در سال هجدهم هجری در ایام خلافت امام عمر در منطقه عمواس بیماری طاعونی شیوع پیدا کرد که به طاعون عمواس مشهور شد که از آنجا به دیگر نواحی شام سرایت کرد. برخی منابع تاریخی تعداد تلفات این طاعون را بیست و پنج هزار تن نوشته اند.

در این طاعون جمعی از اصحاب پیغمبر صلی الله علیه و سلم به اسامی ابوعبیده جراح و معاذبن جبل و یزید بن ابی سفیان رضی الله عنهم وفات نمودند.

در آن ایام اصحاب هم به مقتضای علم و تجربه آن زمان برای پیشگیری از این بیماری اقداماتی انجام دادند.

مشهور است که این طاعون همچنان در شام ادامه داشت تا آنکه پس از وفات ابوعبیده و بعد از آن وفات جانشینش معاذ بن جبل و گماشته شدن عمرو بن عاص به عنوان امیر، ایشان به مردم دستور دادند که شهرها را ترک کنند و در کوه ها و ارتفاعات متفرق شوند.
بهمین خاطر در خطبه ای اعلام کرد:

" أيها الناس، إنّ هذا الوجع إذا وقع فإنما يشتعل اشتعال النار، فتجبّلوا منه في الجبال"

ای مردم این بیماری مانند آتش فراگیر است با ساکنی گزیدن در کوه ها خود را از آن در امان نهید.

این فرمان عمرو بن عاص را برخی از افراد و برخی از اصحاب همچون أبو وائل الهذلي ناروا دانستند اما هنگامی که خبر آن به امام عمر رسید ایشان از این اقدام عمربن عاص اعلام نارضایتی ننمودند.

و اینگونه بود که این اقدام عمرو بن عاص در متفرق نگه داشتن مردم در کوه ها اسباب پایان دادن طاعون عمواس را فراهم نمود.


•┈┈••❥❀🕋❀❥••┈┈•
🌷👇
@ahlesonnatvajamaat
•┈┈••❥❀🕋❀❥••┈┈•
کانال تلگرام منهج انبیاء علیهم السلام
لطفا لینک کانال رو به اشترک بگذارید