گاهی وقت‌ها که دلت گرفت،
سرت را روی شانه‌ی دلتنگی‌هایت بگذار.
نه اینکه دلت برای کسی تنگ باشد، نه...
دلتنگی که خودت را برای تو یادآوری می‌کند...
همان دلتنگی‌هایی که فقط خدا می‌داند داغش، چقدر می‌سوزاند دنیای کوچکت را و از سرمایش، چطور سرتاپای اشک‌هایت می‌لرزد و روی چانه‌ات می‌ریزد.
یادت باشد،
این تنهایی‌ها،
این سختی‌ها،
حتی تمام این حرف‌ها،
همان مکان امنی است که از آغاز تولد شوم و کودکی‌های با گریه گذشته، تا نوجوانیِ سوخته و جوانیِ دود شده، دنبالش بودی!
نگذر از تیغی که بال‌هایت را بریده...
وقتی که در تولد به پیری رسیدی، گلویت را روی آن فشار بده و آرام بخواب.
بگذار همین غصه‌ها،
همین دورهای نزدیک
و همین تلنگر‌های شکسته شده،
آنقدر خونت را بمکد،
تا آرام بگیری...
آنقدر آرام که نه دیگر زور آلارم هشت صبح به چشم‌هایت برسد
و نه ناقوس نیمه شب عقربه‌ی خوابت را بشکند...

#نیلوفر_رستمی

Nilufar.r🦋 @Nilufar_Rostami
http://Instagram.com/_nilufar_rostami_♥️