#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰
#نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور
#پارت162
تقریبا بیشتر از یک سوم غذایش را نخورد و عقب کشید و گفت:
–باز جای شکرش باقیه که غذا بهمون میدن.
در ظرف غذایم را بستم.
–من که اشتها نداشتم بیشتر از تو خوردم.
–آخه وقتی استرس دارم نمی‌تونم زیاد غذا بخورم. اینم خوردم که ضعف نکنم.
منم قبل غذا اینطور بودم ولی حالا خوبم. تقریبا با نیم متر فاصله از من نشسته بود. سرش پایین بود. به مبل تکیه دادم و سرم را کج کردم. آرنجم را روی زانویم گذاشتم و دستم را به لپم تکیه دادم و نگاهش کردم. عمیق و طولانی.
نمی‌دانم همیشه اکثرا ساکت بود و فکر می‌کرد یا از من خجالت می‌کشید و زیاد حرف نمیزد. هر چه بود من این اخلاقش را دوست داشتم. همین چند دقیقه‌ایی که با هم غذا خوردیم اصلا حرفی نزدیم ولی من آرام شدم. کنار او حالم خوب است. حتی اگر در قفس باشم.
بالاخره سرش را بلند کرد و نگاهم کرد. همین که نگاهمان با هم تلاقی شد سرخ شد و سرش را زیر انداخت.
–آقای چگینی.
–جانم.
از جوابم جا خورد. مکثی کرد و آرام گفت:
–میگم بریم سر کارمون؟
بلند شدم.
–چشم، خانم حرفه‌ایی بریم.
لبخند زد.
–دیگه دوتا دونه مسواک رو آوردن و بردن که حرفه‌ایی بودن نیست.
شیشه‌ی عطر را برداشتم.
–تو توی همه چی حرفه‌ایی هستی. یه حسابدار حرفه‌ایی، یه دختر متین حرفه‌ایی، یه هم سلولی حرفه‌ایی و یه راه فرار پیدا کن حرفه‌ایی.
سکوت کرد. معلوم بود حسابی خجالت کشیده. به طرف در رفت و به نگهبانی‌اش ادامه داد. من هم مشغول در کمد شدم.
کار کردن با این ابزارهای عجیب و غریب خیلی سخت بود ولی هر دفعه که خسته میشدم به حرفهای سیا فکر می‌کردم و ترس از آینده اُسوه وادار به کارم می‌کرد.
کارم تا غروب طول کشید. این بار بدون استراحت کار کردم، وقت استراحت نبود. ممکن بود هر لحظه بیایند و نقشه لو برود. هر اتفاقی ممکن بود بیفتد. اُسوه دیگر حرفی نمیزد. سکوت بد جور بینمان موج سواری می‌کرد. دیگر نیامد بگوید جایمان را عوض کنیم، یا خسته شده‌ایی استراحتی بکن. گاهی خم میشدم و نگاهش می‌کردم. گوشش به در چسبیده بود ولی هوش و حواسش پشت در نبود. با خودم گفتم بهتر است سر حرف را باز کنم.
خم شدم که سوالی بپرسم. دیدم اینبار نشسته و به در تکیه داده و زانوهایش را بغل گرفته. خیره به جایی که من مشغول کار بودم نگاه می‌کرد. وقتی دید نگاهش می‌کنم سرش را به طرف پنجره چرخاند و با استرس گفت:
–هوا... داره کم‌کم تاریک میشه. لبخند زدم و گفتم:
–معلومه حسابی خسته شدیا. نگاهش را به زمین دوخت و جوابی نداد.
–حالا پاشو بیا اینجا تا همه‌ی خستگیت یکجا در بره.
بلند شد و به طرفم آمد. با دیدن دو لولای آویزان و له شده کمد با خوشحال گفت:
–وای خیلی پیشرفت کردید.
شیشه‌ی عطر را دستش دادم. دومین لولا یک ضربه‌ی کاری نیاز داشت.
–من در رو می‌گیرم تو محکم بزن روش.
چند بار این کار را تکرار کرد تا بالاخره لولا بی‌خیال شد و در را رها کرد. گفت:
–فقط یه دونش مونده، فکر کنم تا آخر شب تمومش کنید و بتونیم در رو کامل در بیاریم.
در کمد را کج کردم و گفتم:
–همین الانم تموم شده، نیازی به لولای آخر نداریم. نگاهی به داخل کمد انداخت.
–اینجا همش انگار دستمال و ملافس.
–یعنی چی؟ به خاطر چند تا ملافه اینجا رو اینقدر سفت و سخت قفل کردن؟ حیف این همه زحمت. از روی ناراحتی
در را به طرف زمین فشار دادم و بعد رهایش کرد و با پایم نگهش داشتم. اُسوه گفت:
–من نگهش میدارم که راحت‌تر بتونید وسایل داخلش رو دربیارید.
در را نگه داشت. خم شدم و ملافه‌ها را چنگ زدم تا بیرون بکشم. همین کارم باعث شد صدای وحشتناکی از سقوط تعداد زیادی شیشه از طبقات کمد به گوش برسد. اُسوه از روی ترس هین بلندی کشید و در را رها کرد و عقب رفت. در، هم نامردی نکرد و محکم به شقیقه‌ی من اصابت کرد. با گفتن آخی ملافه را روی زمین انداختم و گفتم:
–دختر حرفه‌ایی چرا کار غیر حرفه‌ایی کردی؟
دستش را به صورتش زد.
–ای وای، خاک بر سرم، چی شد؟
–خدا نکنه، خاک تو سر او مردک هیولا، چیزی نشد، فقط حواسم نبود خودم رو کوبیدم به در.
–تو رو خدا ببخشید، یه لحظه نفهمیدم...
–نه بابا چیزی نشد، هنوز زنده‌ام. همانطور که سعی می‌کرد خنده‌اش را حبس کند گفت:
–حالا دستتون رو بردارید ببینم چیزی نشده باشه. دستم را کنار کشیدم. لبش را گاز گرفت:
–خدا مرگم بده خراشیده مانند شده.
من هم لبم را گاز گرفتم.
–ای‌بابا، واسه یه خراشیدگی؟ اگه اینجوریه که تو بیهوش شدی من باید الان یه وجب خاک روم باشه.
–خدا نکنه،
–تازه گفتی خراشیده مانند. یعنی عین خودش نشده، پس چیز مهمی نیست.
لبهایش کش آمد.
–آقای چگینی، گاهی یه جوری حرف می‌زنید من نمی‌فهمم.
سرم را ماساژ دادم.
–هر وقت نفهمیدی بی‌خیال شو، بهش فکر نکن. حالا مانندش اینقدر درد داره، خود خراشیده میشد چی کار می‌کردم.
#ادامه‌دارد...
#نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور
#پارت162
تقریبا بیشتر از یک سوم غذایش را نخورد و عقب کشید و گفت:
–باز جای شکرش باقیه که غذا بهمون میدن.
در ظرف غذایم را بستم.
–من که اشتها نداشتم بیشتر از تو خوردم.
–آخه وقتی استرس دارم نمی‌تونم زیاد غذا بخورم. اینم خوردم که ضعف نکنم.
منم قبل غذا اینطور بودم ولی حالا خوبم. تقریبا با نیم متر فاصله از من نشسته بود. سرش پایین بود. به مبل تکیه دادم و سرم را کج کردم. آرنجم را روی زانویم گذاشتم و دستم را به لپم تکیه دادم و نگاهش کردم. عمیق و طولانی.
نمی‌دانم همیشه اکثرا ساکت بود و فکر می‌کرد یا از من خجالت می‌کشید و زیاد حرف نمیزد. هر چه بود من این اخلاقش را دوست داشتم. همین چند دقیقه‌ایی که با هم غذا خوردیم اصلا حرفی نزدیم ولی من آرام شدم. کنار او حالم خوب است. حتی اگر در قفس باشم.
بالاخره سرش را بلند کرد و نگاهم کرد. همین که نگاهمان با هم تلاقی شد سرخ شد و سرش را زیر انداخت.
–آقای چگینی.
–جانم.
از جوابم جا خورد. مکثی کرد و آرام گفت:
–میگم بریم سر کارمون؟
بلند شدم.
–چشم، خانم حرفه‌ایی بریم.
لبخند زد.
–دیگه دوتا دونه مسواک رو آوردن و بردن که حرفه‌ایی بودن نیست.
شیشه‌ی عطر را برداشتم.
–تو توی همه چی حرفه‌ایی هستی. یه حسابدار حرفه‌ایی، یه دختر متین حرفه‌ایی، یه هم سلولی حرفه‌ایی و یه راه فرار پیدا کن حرفه‌ایی.
سکوت کرد. معلوم بود حسابی خجالت کشیده. به طرف در رفت و به نگهبانی‌اش ادامه داد. من هم مشغول در کمد شدم.
کار کردن با این ابزارهای عجیب و غریب خیلی سخت بود ولی هر دفعه که خسته میشدم به حرفهای سیا فکر می‌کردم و ترس از آینده اُسوه وادار به کارم می‌کرد.
کارم تا غروب طول کشید. این بار بدون استراحت کار کردم، وقت استراحت نبود. ممکن بود هر لحظه بیایند و نقشه لو برود. هر اتفاقی ممکن بود بیفتد. اُسوه دیگر حرفی نمیزد. سکوت بد جور بینمان موج سواری می‌کرد. دیگر نیامد بگوید جایمان را عوض کنیم، یا خسته شده‌ایی استراحتی بکن. گاهی خم میشدم و نگاهش می‌کردم. گوشش به در چسبیده بود ولی هوش و حواسش پشت در نبود. با خودم گفتم بهتر است سر حرف را باز کنم.
خم شدم که سوالی بپرسم. دیدم اینبار نشسته و به در تکیه داده و زانوهایش را بغل گرفته. خیره به جایی که من مشغول کار بودم نگاه می‌کرد. وقتی دید نگاهش می‌کنم سرش را به طرف پنجره چرخاند و با استرس گفت:
–هوا... داره کم‌کم تاریک میشه. لبخند زدم و گفتم:
–معلومه حسابی خسته شدیا. نگاهش را به زمین دوخت و جوابی نداد.
–حالا پاشو بیا اینجا تا همه‌ی خستگیت یکجا در بره.
بلند شد و به طرفم آمد. با دیدن دو لولای آویزان و له شده کمد با خوشحال گفت:
–وای خیلی پیشرفت کردید.
شیشه‌ی عطر را دستش دادم. دومین لولا یک ضربه‌ی کاری نیاز داشت.
–من در رو می‌گیرم تو محکم بزن روش.
چند بار این کار را تکرار کرد تا بالاخره لولا بی‌خیال شد و در را رها کرد. گفت:
–فقط یه دونش مونده، فکر کنم تا آخر شب تمومش کنید و بتونیم در رو کامل در بیاریم.
در کمد را کج کردم و گفتم:
–همین الانم تموم شده، نیازی به لولای آخر نداریم. نگاهی به داخل کمد انداخت.
–اینجا همش انگار دستمال و ملافس.
–یعنی چی؟ به خاطر چند تا ملافه اینجا رو اینقدر سفت و سخت قفل کردن؟ حیف این همه زحمت. از روی ناراحتی
در را به طرف زمین فشار دادم و بعد رهایش کرد و با پایم نگهش داشتم. اُسوه گفت:
–من نگهش میدارم که راحت‌تر بتونید وسایل داخلش رو دربیارید.
در را نگه داشت. خم شدم و ملافه‌ها را چنگ زدم تا بیرون بکشم. همین کارم باعث شد صدای وحشتناکی از سقوط تعداد زیادی شیشه از طبقات کمد به گوش برسد. اُسوه از روی ترس هین بلندی کشید و در را رها کرد و عقب رفت. در، هم نامردی نکرد و محکم به شقیقه‌ی من اصابت کرد. با گفتن آخی ملافه را روی زمین انداختم و گفتم:
–دختر حرفه‌ایی چرا کار غیر حرفه‌ایی کردی؟
دستش را به صورتش زد.
–ای وای، خاک بر سرم، چی شد؟
–خدا نکنه، خاک تو سر او مردک هیولا، چیزی نشد، فقط حواسم نبود خودم رو کوبیدم به در.
–تو رو خدا ببخشید، یه لحظه نفهمیدم...
–نه بابا چیزی نشد، هنوز زنده‌ام. همانطور که سعی می‌کرد خنده‌اش را حبس کند گفت:
–حالا دستتون رو بردارید ببینم چیزی نشده باشه. دستم را کنار کشیدم. لبش را گاز گرفت:
–خدا مرگم بده خراشیده مانند شده.
من هم لبم را گاز گرفتم.
–ای‌بابا، واسه یه خراشیدگی؟ اگه اینجوریه که تو بیهوش شدی من باید الان یه وجب خاک روم باشه.
–خدا نکنه،
–تازه گفتی خراشیده مانند. یعنی عین خودش نشده، پس چیز مهمی نیست.
لبهایش کش آمد.
–آقای چگینی، گاهی یه جوری حرف می‌زنید من نمی‌فهمم.
سرم را ماساژ دادم.
–هر وقت نفهمیدی بی‌خیال شو، بهش فکر نکن. حالا مانندش اینقدر درد داره، خود خراشیده میشد چی کار می‌کردم.
#ادامه‌دارد...