Persian Aerospace

📸جهش چند پله ای قدرت آتش پهپاد های ایرانی

📌همانطور که میدانید،توان پهپادی،پس از توان موشکی دومین مؤلفه برجسته توان نظامی نیرو های مسلح ایران است...،
در کنار پهپاد های شناسایی و انتحاری،بخش بزرگی از توان پهپادیِ نظامیِ ایران را پهپاد های شناسایی/رزمی تشکیل میدهند...

این نوع از پهپاد ها در کنار استفاده از تجهیزات الکترواپتیکی برای پایش محیطی و شناسایی اهداف،از انواع تجهیزات و تسلیحات رزمی مانند:

🔴موشک های هوا به زمین/هوا به هوا
🔴بمب های هدایت شونده بالدار و گلاید کننده (هوا سُر)
🔴موشک های کروز
🔴راکت های هدایت شونده
🔴ریز پهپاد ها
🔴غلاف های جنگ الکترونیک و اخلالگر
🔴غلاف لیزری برای هدایت تسلیحات هدایت لیزری و هدایت آتش توپخانه
🔴و...

بهره میبرند...

📌بر اساس نقشه راه تدوین شده برای صنعت پهپادی کشور،طی سالیان اخیر تلاش های بسیاری برای بالا بردن توان رزمی پهپاد های نظامی ایرانی انجام گرفته است که در پست صوتی زیر،در مورد این موضوع و دستاوردی که باعث جهش چند پله ای قدرت آتش پهپاد های ایرانی شده است به طور کامل توضیح داده خواهد شد...

/ادامه در پست صوتی بعد👇

|۝|هوا فضای پارسی|۝|

سایر خصوصیات:
طول: 21.9m
ارتفاع: 5.9m
مساحت بال(متر مربع): 62m
بیشینه سرعت: 2250Km/h
برد خالی: 3600Km
تسلیحات:
موشک هوا به هوای میانبرد R-77E
موشک کروز ضد کشتی/ضد رادار kh-31P
موشک کروز اس اس ان 27 کلاب
موشک هوا به سطح kh-29T
موشک هوا به سطح Kh-59MK
رادار:
رادار ارائه فازی ایبریس ای توان رهگیری تا 30 هدف از فاصله 400 کیلومتری و درگیری با 8 هدف را داراست.
این رادار همچنین با امکان شناسایی اهدافی تا 0.01 متر مربع از 90 کیلومتری توان درگیری و قفل بر روی اهداف پنهانکار را نیز دارد.
@Persian_Aerospace

همچنین به جای موتور قدیمی از نمونه بهینه‌سازی شده آ ال 41 اف نیرو می‌گرفت. این جنگنده نخستین جنگنده شرقی بود که توان پرواز ابر پیمایشی را داشت؛ آن هم در حالی که در غرب تعداد کمی از جنگنده ها چنین توانی را داشتند. جنگنده دارای ایونیک تمام دیجیتال بود که در قلب آن یک رادار ارائه فازی چند حالته با توان استفاده از موشک های دوربرد آر 172 جای گرفته بود؛ امکانی که از این جنگنده یک رهگیر دوربرد می ساخت؛ آن هم در دورانی که که میگ 31 و تامکت های آخرین بازمانده های شکوه رهگیر های دوربرد هستند. با وجود پنهانکار نبودن سوخو 35 بسیاری این جنگنده را رقیب میدانی اف 35 آمریکایی می دانند.
بدنه هواپیما ترکیبی است از کامپوزیت های مقاوم مرکب از آلمینیوم و لیتیوم که وزن هواپیما را تا حد قابل قبولی کاهش داده است. استفاده از ترکیب کانارد با موتور تغییر بردار رانش به جنگنده امکان می دهد تا در یک مانور کبرای کامل تا زاویه حمله 120 درجه در شرایط واماندگی تغییر موقعیت دهد که در این سیستم به خوبی تحت کنترل یک سیستم کنترل پرواز سیمی درآمده است. در نهایت سوخو 35 را می توان نمایشی کامل از توانایی خانواده فلانکر دانست.
@Persian_Aerospace

ببر شمالی "SU 35"
سوخو 35 آخرین عضو طراحی شده در خانواده فلانکر و مدرن ترین جنگنده عملیاتی نیروی هوایی روسیه به شمار می رود. از همان آغاز ورود به خدمت سوخو 27،سوخو به دنبال توسعه نمونه ای مدرن تر با برد و تجهیزات بیشتر بود؛نمونه ای که بعد ها تحت عنوان سوخو 27ام یا به صورت دقیق تر سوخو 35 اس مصادف با اوایل 1990 طراحی شد. برنامه سوخو 35 در آن زمان خیلی پیشرفت نکرد؛اما زمینه‌ای شد، برای تکمیل نمونه پیشرفته تر سوخو 37 که در سال بعد به عنوان نهایت کارایی یک جنگنده نسل چهار و نیمی در برابر تمامی جنگنده غربی خودی نشان داد. اما سوخو 37 در عمل بیش از حد گران و رویایی به نظر می رسید و عملاً راهی به دنیای واقعی نداشت.
این شد که در سال 2009 نمونه ای ارزان تر از سوخو 35 موسوم به بی ام با استفاده از جنبه تکنیکی طرح سوخو 37 به بهره‌برداری رسید و نیروی هوایی روسیه هم سرانجام جنگنده جدید را سفارش داد.
سوخو 35 همانند فلانکرهای مورد استفاده هند از نازل تغییر بردار رانش استفاده می کرد.
ادامه دارد...
@Persian_Aerospace