🔸بااین‌وجود
بیشترِ کسانی که دربارۀ ویرایش و درست‌نویسی زبان فارسی اثری نوشته‌اند، ازجمله ابوالحسن نجفی و غلامحسین غلامحسین‌زاده و احمد سمیعی‌گیلانی و غلامرضا ارژنگ و یوسف عالی‌عباس‌آباد و ناصر نیکوبخت، کاربرد حرف‌ربط «بااین‌وجود» را نادرست دانسته و خاطرنشان کرده‌اند که صورتِ صحیح این حرف‌ربط، «باوجوداین» است.
علت این توصیه این است که «باوجوداین» یعنی «با بودن این [وضع، حال، امر، شرط]» و مقصود از آن این است: «بااینکه چنین چیزی هست». وقتی می‌گوییم «باوجوداین»، می‌توان پرسید «با وجود چه؟» و جواب را، البته با اندکی حذف و افتادگی، در جمله‌ای که پیش‌تر گفته شده، یافت؛ مثلاً:
«دیروقت بود. باوجوداین، به خانه‌اش رفتیم.»
در اینجا می‌توان پرسید: «با وجود چه؟» و جواب گرفت: «با وجود این[که دیروقت بود]». ولی اگر بگوییم «بااین‌وجود» و پرسیده شود «با کدام وجود؟»، جوابی به دست نمی‌آید؛ زیرا روشن نیست کلمۀ «وجود» به چه چیزی مربوط می‌شود. به‌سخن شفاف‌تر، نمی‌توان گفت: «با این وجود که دیروقت بود، به خانه‌اش رفتیم.»
ممکن است مخاطب با این استدلال متقاعد نشود و برایش این سؤال پیش آید که چرا «بااین‌وجود» غلط است ولی «بااین‌حال» و «بااین‌همه» نه. درواقع، اگر «بااین‌وجود» را غلط بدانیم و آن را به «باوجوداین» تغییر دهیم، منطقاً «بااین‌حال» و «بااین‌همه» را هم باید به «باحال‌این» و «باهمۀاین» تبدیل کنیم.
نخستین نکته‌ای که می‌توان در پاسخ به این پرسش و در تکمیل این بحث افزود، این است که در «بااین‌حال» اشکال معنایی یادشده وجود ندارد و می‌توان با پرسیدن «با کدام حال؟» آن را سنجید. به‌علاوه، همچنان‌که از توضیحات بالا پیدا است، در ژرف‌ساخت این‌قبیل حرف‌ربط‌ها همواره معنیِ «وجود» نهفته است و می‌توان ردونشانی از آن را جُست:
ـ بااینکه: با [وجود] اینکه
ـ بااین‌حال: با [وجود] این حال
ـ بااین‌همه: با [وجود] این‌همه (= با وجود همۀ این‌ها)
نگاهی گذرا به ژرف‌ساخت این واژه‌ها به‌وضوح نشان می‌دهد که جایگاه «وجود» پس از «با» است. ازاین‌رو، آوردن «وجود» پس از «این» در «بااین‌وجود»، ساختار مذکور را آشفته می‌کند و دیگر نمی‌توان به‌شکل صحیحی آن را تعبیر کرد.
گذشته‌ازاین، «بااین‌حال» و «بااین‌همه» به همین شکل به‌صورت حرف‌ربط درآمده و در فرهنگ‌ها، ازجمله فرهنگ بزرگ سخن، ضبط شده است؛ اما «بااین‌وجود» صورت اصیلی نیست و در فرهنگ بزرگ سخن تعریف آن را به مدخل «باوجوداین» موکول کرده‌اند./ویرِ ویرایش ـ محمد یوسفی
https://t.me/Qalam_A_F_R
بیشترِ کسانی که دربارۀ ویرایش و درست‌نویسی زبان فارسی اثری نوشته‌اند، ازجمله ابوالحسن نجفی و غلامحسین غلامحسین‌زاده و احمد سمیعی‌گیلانی و غلامرضا ارژنگ و یوسف عالی‌عباس‌آباد و ناصر نیکوبخت، کاربرد حرف‌ربط «بااین‌وجود» را نادرست دانسته و خاطرنشان کرده‌اند که صورتِ صحیح این حرف‌ربط، «باوجوداین» است.
علت این توصیه این است که «باوجوداین» یعنی «با بودن این [وضع، حال، امر، شرط]» و مقصود از آن این است: «بااینکه چنین چیزی هست». وقتی می‌گوییم «باوجوداین»، می‌توان پرسید «با وجود چه؟» و جواب را، البته با اندکی حذف و افتادگی، در جمله‌ای که پیش‌تر گفته شده، یافت؛ مثلاً:
«دیروقت بود. باوجوداین، به خانه‌اش رفتیم.»
در اینجا می‌توان پرسید: «با وجود چه؟» و جواب گرفت: «با وجود این[که دیروقت بود]». ولی اگر بگوییم «بااین‌وجود» و پرسیده شود «با کدام وجود؟»، جوابی به دست نمی‌آید؛ زیرا روشن نیست کلمۀ «وجود» به چه چیزی مربوط می‌شود. به‌سخن شفاف‌تر، نمی‌توان گفت: «با این وجود که دیروقت بود، به خانه‌اش رفتیم.»
ممکن است مخاطب با این استدلال متقاعد نشود و برایش این سؤال پیش آید که چرا «بااین‌وجود» غلط است ولی «بااین‌حال» و «بااین‌همه» نه. درواقع، اگر «بااین‌وجود» را غلط بدانیم و آن را به «باوجوداین» تغییر دهیم، منطقاً «بااین‌حال» و «بااین‌همه» را هم باید به «باحال‌این» و «باهمۀاین» تبدیل کنیم.
نخستین نکته‌ای که می‌توان در پاسخ به این پرسش و در تکمیل این بحث افزود، این است که در «بااین‌حال» اشکال معنایی یادشده وجود ندارد و می‌توان با پرسیدن «با کدام حال؟» آن را سنجید. به‌علاوه، همچنان‌که از توضیحات بالا پیدا است، در ژرف‌ساخت این‌قبیل حرف‌ربط‌ها همواره معنیِ «وجود» نهفته است و می‌توان ردونشانی از آن را جُست:
ـ بااینکه: با [وجود] اینکه
ـ بااین‌حال: با [وجود] این حال
ـ بااین‌همه: با [وجود] این‌همه (= با وجود همۀ این‌ها)
نگاهی گذرا به ژرف‌ساخت این واژه‌ها به‌وضوح نشان می‌دهد که جایگاه «وجود» پس از «با» است. ازاین‌رو، آوردن «وجود» پس از «این» در «بااین‌وجود»، ساختار مذکور را آشفته می‌کند و دیگر نمی‌توان به‌شکل صحیحی آن را تعبیر کرد.
گذشته‌ازاین، «بااین‌حال» و «بااین‌همه» به همین شکل به‌صورت حرف‌ربط درآمده و در فرهنگ‌ها، ازجمله فرهنگ بزرگ سخن، ضبط شده است؛ اما «بااین‌وجود» صورت اصیلی نیست و در فرهنگ بزرگ سخن تعریف آن را به مدخل «باوجوداین» موکول کرده‌اند./ویرِ ویرایش ـ محمد یوسفی
https://t.me/Qalam_A_F_R