سوگند به قافِ قلم...

قبلا هم گفته ام؛ «نوشتن، نیایش است.» و مهمترین وجه اشتراک این دو در این است که هم در نوشتن و هم در نیایش، آنچه نقشی بنیادین ایفا می کند، جوشش است نه کوشش. وقتی نهادِ پرتلاطمِ روانْ رام می شود و تنْ آرام، وقتی توجهِ روح از جهانِ بیرون سلب می شود و تمرکز ذهن از مسکّن های بیرونی جدا می گردد، وقتی جانْ از برهوت تضادها عبور می کند و به دارالسلامِ صلح می رسد، آرَمیدگی و حضورْ رخ می نماید. در همین لحظاتِ ناب است که گلبرگ های درخشانِ واژه ها سوار بر رودی زلال از احساسات پاک، از کوهساران ناشناختهٔ درون می جوشند و به سمتِ دریایی ازلی سرازیر می شوند. اینجا نقطهٔ هم آمیزیِ شعر و نیایش است. تو در اینجا هیچکاره ای جز مجرایی که واژه از تو می جوشد. گویا کلمه ها تو را استخدام کرده اند و به تسخیرِ نیایش در آمده ای. لحظه ای شورانگیز که خودِ واژه ها را هم حیران می کند. اینجا نوشتن و نیایش به طرز عاشقانه ای هم آغوش می شوند. گویا هر دو از ازلْ یک عبارت بوده اند و اذهانِ کثرت زدهٔ ما آن دو را از هم جدا کرده بود.
سوگند به قافِ قلمْ که نوشتن، نیایش است...

#جهان_سین
#دلنامه_ها

@takk_derakht