غزل

لکه زمري ياران مې يو په بل پسې بايلله
ما انقلاب کې څۀ سړي د زمانې بايلله

له ما را تاو و اغزن، تار د ليوني بېلتانۀ
ښکلا، ځواني او دنګ چنار قد مې په دې بایلله

خود به يې سترګو نه د اوښکو په ځای ویني تللې
دوه ګلالي وروڼه چې پاکې پښتنې بایلله

ويلي کېدل، پيکه کېدل، او ژړېدل ورپسې
د ځان په اور چې پتنګان بلې ډېوې بایلله

غلې، بې ذوقه به د هر غلام په سر رپېدل
قحط الرجال و او سرونه به شملې بایلله

بابا آخِر وخت و، دوی اچول مړوند ته بنګړي
ستا تاریخونه دي بچو بې اندازې بایلله

چې شفاعت د چا د دوو سترګو ازار وواهه
کرار، کرار خوندونه پټې يارانې بایلله

👇👇👇👇👇
@Shafaatraihan4567