🕯
شمع ها به آرامی میسوختن، و به اتاق تاریک نور
می‌دادند.

اولی گفت: من صلح هستم! با وجود این هیچکس نمی تواند مرا برای همیشه نگه دارد.
فکر میکنم به زودی از بین خواهم رفت. سپس شعله اش به سرعت کم شد و از بین رفت.

دومی گفت: من ایمان هستم! با این وجود من هم ناچارا مدت زیادی روشن نمی مانم و معلوم نیست تا چه زمانی زنده باشم، وقتی صحبتش تمام شد نسیم ملایمی برآن وزید و شعله اش را خاموش کرد .

شمع سوم گفت: من عشق هستم! ولی آنقدر قدرت ندارم که روشن بمانم.
مردم مرا کنار می گذارند و اهمیت مرا درک نمی‌کنند آنها حتی عشق ورزیدن به نزدیکترین کسانشان را هم فراموش می کنند و کمی بعد اوهم خاموش شد.

ناگهان...پسری وارد اتاق شد و شمع های خاموش را دید و گفت: چرا خاموش شده اید؟ قرار بود شما تا ابد بمانید و با گفتن این جمله شروع کرد به گریه کردن.

سپس شمع چهارم گفت: نترس تا زمانی که من روشن هستم میتوانیم شمع های دیگر را دوباره روشن کنیم.
من امید هستم!

کودک با چشم های درخشان شمع امید را برداشت و شمع های دیگر را روشن کرد.

همیشه امید داشته باشید حتی اگر شعله ی امید شما تنها شعله امید باشد، ما می‌توانیم امید، ایمان،صلح و عشق را حفظ و نگهداری کنیم.✨
@Ansherlipove