حتی از چیز های معمولی هم بی نصیب ماندیم، مثل "فیلم دیدن" تا نکند مورد بازجویی و تمسخر قرار گیریم.
مثل "پی اس بازی کردن" تا نکند مانند بچه ها فرض شویم و بگویند "اینها برای دختران تاثیرات روانی به سزایی دارند"
مثل "آهنگ گوش کردن" تا نکند بهشان بر بخورد که فلان کس فلان جا گفته است آهنگ حرام است. مثل "بروز ندادن ناراحتی و نظرات مان" که نکند خدایی نکرده به شان دیکتاتورتان بربخورد.
مثل"بیرون نرفتن هایمان" مثل "ندیدن دوستانمان تا چندین ماه" بخاطر اینکه حجابی که شما میخواستید را نداشتند.
مثل"نپوشیدن کفش ها و لباس ها با رنگ روشن" مثل "لاک زدن یا ساده ترین آرایش ها" در بیرون نکند کسی مارا بیازارد.
شما ما را بیشتر آزار دادید.
وقتی اینهارا میگفتم. عصبانی میشدند و با پرخاش گفتند " ما برایتان خرج کرده اییم، زحمت کشیده اییم، حالا بیا و بچه بزرگ کن"
به خدایی که میپرستید قسم ما هم نمیخواستیم شما مارا بزرگ کنید.💔