نویسندهها آدمهای تنهایی هستن. گاهی ساعتها، روزها، ماهها یا شاید همسالها توی یهاتاق میشینن و به ساختار داستانشون و شخصیت هاش فکرمیکنن، بدوناین که حتی کلمهای روی کاغذ بنویسن. این خیالپردازی گاهی تا جایی پیش میره که به واقعی بودن خاطراتی که خودشون تجربه کردن هم شک میکنن و همون جاست که تو اوج توانمندی، پوچی دامنگیرشون میشه..
-قهوهسردآقاینویسنده
-قهوهسردآقاینویسنده