“ABITURIYENTNI TALABAGA AYLANISH FORMULASI”BIRINCHI QOIDA
Men bugun yangi hayot boshlayman.
Bugun men turli jarohatlar, yara-chaqalar bilan to’lib toshgan eski terimdan voz kechaman. Bugun men yangidan tug’ildim. Men tug’ilgan joy xuddi har kim o’zi istagan mevani uza oladigan bog’ga o’xshaydi. Bugun o’zim tanlagan yo’lning oqilu donolari tomonidan ekilgan, nasllardan nasllarga o’tib kelayotgan eng baland va eng go’zal donishmandlik daraxtining mevasini uzib olaman. Bugun men ana shu hayotbaxsh mevani iste’mol qilaman, uning vujudimga ingan urug’idan baxt va tole unib chiqadi, qarshimda yangi hayotning darvozasi ochiladi. Men tanlagan yo’l yoqalab imkon atirgullari ochilib yotibdi. Ammo, bu gullarning shoxlari pushaymonlik va iztirob tikanlariga to’lib toshgan. Bu gullarning tagida maqsadiga yeta olmagan qanchadan qancha yo’lovchilarning xazon bo’lgan umidlari sochilib yotibdi.
Men yurmoqchi bo’lgan bu yo’ldan kimlar o’tmagan, bu yo’lda mag’lubiyatga uchraganlarning ham son-sanogi yo’q. Lekin, men bu yo’lda g’olib chiqqanlar qatoridan joy olishimga ishonaman. Chunki mening qo’limda hamisha oldinga boshlovchi bebaho hikmat turibdi. Men uning yordamida hamma to’siqlarni yengib o’taman, bepoyon dengiz va ummonlardan suzib, men uchun olis orzu bo’lib tuyulgan muvaffaqiyat sohiliga yetaman. Mening barcha harakatlarim mag’lubiyat emas, g’alaba olib keladi. Shu ondan e’tiboran, tabiatning o’zi men haqimda qayg’uradi, vujudim og’riqlarni, ruhim g’am-anduhni pisand qil- maydi. Omadsizlik ham xuddi og’riq kabi meni chetlab o’tadi. Men ularni o’tgan hayotimda boshdan kechirib bo’lganman. Men endi ularni inkor etaman. Men endi zulmatdan tafakkur ziyosi bilan yorishgan kengliklarga olib chiquvchi hikmat va nasihatlarni qabul qilishga tayyorman. Men hali shunday yetuk abituriyent bo’lamanki, eng yaxshi institut talabasi ham mening qarshimda bilimi pastligidan uyaladi.
Vaqt — inson uchun eng yaxshi murabbiy. Menga insoniy donishmandlikning barcha hikmati ayon bo’lishi mumkin, ammo men abadiy yashamayman. Men qancha yashashimdan qat’i nazar, sabr qilish san’atini o’rganishim kerak, zotan, tabiat shoshqaloqlikni yoqtirmaydi. Zaytun niholi daraxtga aylangunicha yuz yil kerak bo’ladi. Bir bosh piyoz esa, to’qqiz haftada qartayadi. Mening hayotim ham piyozga o’xshaydi. Lekin men bu hayotdan qoniqmayman. Men shu ondan zaytun daraxtiga — eng yetuk abituriyentga aylanaman.
Ammo, bunga qanday erishaman? Axir buyuk bo’lish uchun menda na bilim, na tajriba bo’lmasa... Men ko’pincha o’zimga o’zim achinayotganimni his qilaman. Javob juda oddiy. Men bu yo’lga qadam qo’yarkanman, miyam keraksiz bilimlarning yukidan zirqiramaydi, yelkamni hech kimga kerak bo’lmagan, mantiqsiz tajriba yuki bosmaydi. Meni tabiat har qanday changalzor jonivori havas qila oladigan bilim va farosat bilan taqdirlagan, tajriba esa o’z-o’zidan kelaveradi. Ha, odatda, tajribaga gohida yuqori baho beriladi.
Do'slaringizga ham ulashing . Bizning kanal
