‍ نوشتار زنانه عمر درازی ندارد. اگر به سرتاسر تاریخ نگاه کنیم به تالارهایی باشکوه مملو از نوشته‌های علمای علوم مختلف بر می‌خوریم که داستان آنچه برانسان گذشته را ثبت کرده‌اند، اما در بیشتر این منابع زنان یکسر غایب هستند، نه‌تنها در مقام آفرینندگی بلکه حتی در مقام باشندگی. آن‌جا هم که از آن‌ها به‌عنوان قهرمان‌های فرعی تراژدی‌ها نام برده می‌شود، با زنانی عجیب‌وغریب مواجه‌ایم که رنگی از واقعیت بر چهره ندارند. داستان‌های عاشقانه غیر از معصومیت و عفت زنان با مکر و حیله‌گری ایشان انباشته شده‌اند و آنچه به‌عنوان زن در اشعار شاعران بزرگ نشان داده می‌شود در بهترین حالت موجودی منفعل و شکننده است. ادبیات هر قومی بر شانه‌ی پیشینیان آن قوم می‌بالد و اگر در دوره‌ای فترت گریبان خالقان آثار ادبی را گرفته به احتمال زیاد دستی یا دستانی پیش از آن بند ناف جریان فرهنگی را گسسته‌اند. ادبیات زنانه نوپاست، عقبه‌ای نداشته و از سنتی تغذیه نمی‌کند، چراکه سالیان درازی نمی‌گذرد از زمانی که نخستین دختران پا به مکتب گذاشتند و پس از آن توانستند جز خواندن و نوشتن به لذت بردن از ادبیات نیز بیاندیشند. ازاین‌روست که ادبیات زنانه عجیب است تا حدی که برای آن نام می‌گذاریم، زیرا پیش از آن نبوده است و همین آن را رازناک کرده است، آن‌قدر که درباره‌اش می‌نویسیم و سعی در قواره کردن ویژگی‌هایی بر تن آن داریم.

عصیان ریشه‌دار | گلاله هنری | چاپ اول ۱۴۰۰، شمیز، رقعی، ۲۳۰ صفحه، ۱۲۳۰۰۰ تومان، #باکتاب.

@agarpub