قرار بود رو به روی پنجره روی صندلی بنشینیم و به بیابان که پر از گرد و خاک است زل بزنیم.
آنقدر زل بزنیم و صبر کنیم که علف سبز شود.
مگر نمی گویند "آنقدر صبر کردم که زیر پایم علف سبز شد"
پس چرا این اتفاق نیوفتاد.
چرا سالهاست که دیگر خبری از ما نیست و صندلی ها خالی مانده اند و هیچ علفی سبز نشده.