دکتر علی نیک جو-روان پزشک- رواندرمانگر تحلیلی

هر چه داشتیم زلزله با خود برد
@alipsychiatrist

✳️بیشتر از چهار ماه از تکان‌های وحشتناک زمین در کرمانشاه می‌گذرد؛ تکان‌هایی که زندگی هزاران نفر را با خاک یکسان کرد و سرنوشت زنان، مردان و کودکان بسیاری را تغییر داد. زلزله آن شب سرد، سرآغاز داستان پر اندوهی بود که گویی پایانی ندارد؛ داستانی که صدها نفر در آن به کام مرگ رفتند و عده زیادی مجروح و معلول شدند. در این قصه پر غصه کودکان با همه معصومیت خود گرفتار خشم طبیعت شدند و اکنون همه آرزویشان داشتن سقفی بالای سر است. من به عنوان خبرنگار «شبکه بیان» امسال سفر نوروزی‌ام را به کار خبری و مشاهده ویرانی‌های کرمانشاه اختصاص دادم و پای درد دل یکی از اهالی روستای «ثلاث باباجانی» نشستم؛ دختر 18 ساله‌ای که همه چیزش را در زلزله آبان سال گذشته از دست داد و عید نوروز امسال را بدون پدر و مادرش سر کرد. نازنین را هنگام پرسیدن یک آدرس پیدا کردم. او لهجه کردی دارد و فارسی را به شیرینی صحبت می‌کند؛ آن‌قدر شیرین که گفت‌وگوی ما سه ساعت طول کشید. رنج‌های نازنین و بی‌توجهی دولت به محرومیت‌های او دل هرکسی را به درد می‌آورد. قسمت کوتاهی از این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.

✳️خودت را برای مخاطبان ما معرفی کن و بگو حالا که بیشتر از چهار ماه از زلزله می‌گذرد، در چه شرایطی قرار داری؟

✳️نازنین هستم، تک‌فرزند خانواده‌ای کُرد. مادرم نازی صدایم می‌کرد. اهل روستای ثلاث باباجانی هستم و تازه کلاس سوم دبیرستان می‌رفتم که زلزله همه ‌چیزمان را گرفت. شرایط سختی داریم و فکر می‌کنم همه ما یک شرایط بد را تجربه می‌کنیم. سال گذشته همین موقع بود که عید نوروز را با رقص کردی جشن گرفتیم؛ اما حالا روستای ما با خاک یکسان شده و هیچ‌کس به دادمان نمی‌رسد.

✳️گفتی مادرت نازی صدایت می‌کرد، مگر برای او در زلزله اتفاقی افتاد؟
شبی که زلزله آمد مادرم در آشپزخانه داشت شام را آماده می‌کرد که ناگهان جیغ بلندی کشید و ظرف‌ها از دستش افتاد. من فهمیده بودم زلزله آمده و فوراً از خانه خارج شدم؛ اما پدرم به سمت آشپزخانه دوید تا مادرم را از خانه بیرون ببرد ولی آن‌ها هرگز از خانه بیرون نیامدند و دیوارهای قدیمی خانه‌مان روی سر هر دو آن‌ها خراب شد (با گریه).
@alipsychiatrist

@bayanmedianetwork
https://goo.gl/rHqUPu لینک وب سایت

✳️فرقه‌سازی در روانکاوی
@alipsychiatrist
✳️ علی فیروزآبادی

I believe psychoanalysis touches its boundaries with philosophy, and enters the danger zone of becoming a "weltanschauung" in itself, running counter to the scientific spirit of psychoanalytic exploration
Kernberg O: Psychoanalytic perspectives on religious experience, Am J Psychotherapy, Fall 2000,54,4: 455

📎باور من این است که مرزهای روانکاوی شانه به شانه مرزهای فلسفه می‌ساید و این حوزه ی خطری را شکل می‌دهد که می‌تواند انرا در نفس خود به یک جهان‌بینی بدل کند که با روح کنکاشگرایانه علمی روانکاوی در تعارض و تناقض قرار می‌گیرد.

📎.... با آدم‌های عادی و مریدان بهتر می‌توانست حشر و نشر کند. زبان گفتن داشت نه گوش شنیدن. مجلس‌ارایی، دیده‌ام، صفت غالب ما بوده است و با همقدان نمی‌شود مجلس‌آرایی کرد. پس با خیلی از آدم‌های متوسط می‌نشینیم و بالاخره خودمان هم متوسط می‌شویم. شاید هم این عیب ویژه معلمان باشد....
هوشنگ گلشیری، نیمه تاریک ماه(داستان‌های کوتاه)، صفحه ۱۶، انتشارات نیلوفر ۱۳۸۲( در توصیف یکی از فضلا)

🔺این اعلام خطر از سوی اتو کرنبرگ یکی از تاثیر‌گذارترین افراد در حوزه روانکاوی و اختلالات شخصیت به ما می‌گوید روانکاوی بنا به ماهیت خود همیشه در معرض بدل شدن به نوعی جهان بینی، فلسفه و مرام و مسلکی است که از دل آن فرقه‌ها و محفل‌هایی شکل گیرد که بساط مرید و مراد پروری را پهن کنند . بدیهی است که راه و رسم علمی از این بازی‌ها فاصله دارد .محفل‌ها انسان‌هایی متوسط را حول رهبری جمع می‌کنند که به دنبال ارضای نیازهای خودشیفتگی خود از طریق تمجید و تحسین‌ مریدان است. هر‌ دو سوی ماجرا به نوعی به هم نیازمندند و یکدیگر را از نظر روانی تغذیه می‌کنند. آنهایی که شخصیتی مستقل و متفکر نشان دهند به علت برهم زدن قاعده بازی طرد شده و به کنج انزوا رانده می‌شوند. گاهی نیز از دل محفل اولیه فرقه هایی منشعب می‌شوند که باز رابطه مرید و مراد بازی در آنها به نمایش در می‌آید.

✳️تاریخ روانکاوی مثالهای روشنی از این دو پدیده را به ما نشان می‌دهد. انشعاب یونگ از فروید به شکل گیری محفلی تازه حول پارادیمی نوین انجامید و در سال‌های بعد لکان با ادعای “بازگشت به فروید” نگرشی دیگر را فریاد زد و گروهی دیگر را به گرد خویش جلب کرد. داستان شقه‌شقه شدن روانکاوان “ارتباط با ابژه” و اختلاف میان انا فروید و کلاین و برآمدن گروه میانه از میان آن خود مصداقی دیگر از این محفل سازی ها است که برای سال ها به طرد و تحقیر فردی مستقل و متفکر چون جان باولبی انجامید. این طرد و تحقیر در مورد کسی چون شاندور فرنتزی در سال‌های اولیه شکل گیری روانکاوی تا آنجا پیش رفت که دیدگاه‌های او تا سال‌های ۸۰ میلادی امکان نشر و ترجمه نیافت و حتی شخصیت او از سوی رقیبانی چون ارنست جونز به زیر سوال رفت و از سوی وی متهم به انحراف و حتی روان‌پریشی شد. مثالهای دیگری را می‌توان از تاریخ روانکاوی آورد که نگرانی کرنبرگ را موجه جلوه دهد. روانپزشکی به شکل عام و روان درمانی و روانکاوی به شکل خاص زمین مساعدی برای جوانه زدن بذر خودشیفتگی در روان انسان پدید می‌اورند. دراین میان شخصیتهای مستعد در خطر افتادن در دام تحسین‌ها و تمجیدهایی هستند که از سوی کسانی نثارشان می‌شود که اعتماد به نفس خود را در پیوستن به محفلی که به آنها هویت بخشد جستجو می‌کنند. این امر همان‌گونه که کرنبرگ به درستی خاطرنشان می‌کند روح علمی روانکاوی را از آن سلب کرده و ماهیتی بیمارگونه به آن خواهد داد.
@alipsychiatrist

https://t.me/alifiroozabadi1344