Жила на світі дівчина у котрої фест воняло з рота. Тай жив на світі лиґінь у котрого фест воняли ноги.
Якось тоті двоє ся стрітили у клубови. Лиґінь пудойшов ид дівчині тай звідать:
—Мож из Вами потанцьовати?
Дівчина, ни одкрывавучи рота, прикивнула головов.
Танцювуть. Через пару мінут лиґінь юй каже:
—Чуєш, пой може до мене дому? Кавіля упєме, кіно поникаєме
Дівчина зась лем прикивнула головов. Повюг вун ї дому. По дорозі думать:
"Бога му, што робити?! Дораз здойму боґанчі тай она од смирдячки такой зомліє! Значить так, нараз як зайду та здойму боґанчі, побіжу у лазню помыти ноги, пак уйду тай зась возьму боґанчі — хоть мало менше воняти буде"
Короче, зайшли они дому. Лиґінь нараз скочив у лазню мыти ноги, а дівчина стоить у корідорови тай чує, ож дуже-дуже вонить. Попа́хала боґанчі:
—Фу, Бога ти, нівроку смирдить!
Тай увергла їх у оболок.
Лиґінь уходить тай звідать ї:
—Чуєш, ци ни виділа'сь мої боґанчі?
Дівчина мычить, ож ньит, ни виділа
Вун зась:
—Тадь де боґанчі?!?!
Туй она ни утримала тай каже:
—Увергла'м їх у оболок:
—Фуу, ни пизди, зїла'сь їх!