دیدگاه بالکریشنا دوشی درباره معماری ایران
سه شنبه ١٥ فروردين ١٣٩١
وقتی وارد محوطه زیبای میدان نقش جهان می شویم، با یک وضعیت غیرمعمول و شگفت آوری روبرو می گردیم. همچنین زمانیکه به فضاهای درون مساجد قدم می گذاریم، حسی به شما می گوید: این فضا شگفت آور و روحانی است.
متن زیر شامل زندگینامه بالکریشنا دوشی و دیدگاه وی درخصوص معماری ایرانی و ارتباط معماری و معنویت می باشد. بخشی از متن فوق، برداشتی است از فیلم مستند "معماری با تاکید به ریشه های فرهنگ، تاریخ و معنویت و تاثیر آن در معماری پایدار ایران و هند" که توسط مجله بین المللی 2A تهیه شده است.
هدف دوشی یافتن راه حلی برای پیاده سازی معماری مدرن در انطباق با شرایط هند بود. او در همکاری با لوکوربوزیه، این نكته را فرا گرفته بود كه باید بین صنعتگرایی و طبیعت هماهنگی وجود داشته باشد،اما این موضوع باعث نشد که به تقلید فرمهای مربی اش بپردازد.
بالکریشنا دوشی در سال 1927 در هندوستان دیده به جهان گشود. او پس از اتمام تحصیلات خود در مدرسه معماری بمبئی، راهی لندن شد و در آنجا شروع به کار کرد، سپس به مدت 4 سال در پاریس، نزد لوکوربوزیه مشغول به کار شد. بعدها دوشی به هند بازگشت و سرپرستی پروژه های لوکوربوزیه را در احمدآباد به عهده گرفت. هدف دوشی یافتن راه حلی برای پیاده سازی معماری مدرن در انطباق با شرایط هند بود.
او در همکاری با لوکوربوزیه، این نكته را فرا گرفته بود كه باید بین صنعتگرایی و طبیعت هماهنگی وجود داشته باشد،اما این موضوع باعث نشد که به تقلید فرمهای مربی اش بپردازد و تا حدودی فلسفه و واژگان مربوط به خود را پایه گذاری كرد.
موسسه هندشناسی دوشی در احمد آباد ( 1961 ) , ترجمان موفقی از بالكن های سنگی یا چوبی گجرات با بیانی مدرن از بتن است . چند طرح خانه سازی و همچنین شهركهای او كه به دهه 1960 و اوایل دهه 1970 مربوط می شوند، جستجوی مداوم او در مورد مسائل مربوط به اقامتگاه و مجتمع های زیستی را نشان می دهند.
چگونه انسان می تواند با کاری که انجام می دهد و یا اثری که خلق می کند و با آن زندگی می کند، یکی شود؟
به نظر من، ما به هر فعالیتی که مشغول باشیم، باید حضور معنویت را در تمامی عرصه ها احساس کنیم. حال مسئله این است که آیا ما این حضور را لمس می کنیم یا خیر؟ به نظر من، همین به وجد آمدن نوعی تجربه معنوی است، چرا که انسان در مواجه با آن، یک حس ناشناخته ای را تجربه می کند. نکته جالب اینجاست که با وجود اینکه نمی تواند آن را به شکل فیزیکی ببیند و یا استشمام کند، ولی در درونش این حس را دارد که با نیرویی ناشناخته ملاقات داشته. این حس را Intuition (حس درونی و غریزی) می نامیم که از روح منشاء می گیرد.
وقتی وارد محوطه زیبای میدان نقش جهان می شویم، با یک وضعیت غیرمعمول و شگفت آوری روبرو می گردیم. همچنین زمانیکه به فضاهای درون مساجد قدم می گذاریم، حسی به شما می گوید: این فضا شگفت آور و روحانی است.
وقتی وارد محوطه زیبای میدان نقش جهان می شویم، با یک وضعیت غیرمعمول و شگفت آوری روبرو می گردیم. همچنین زمانیکه به فضاهای درون مساجد قدم می گذاریم، حسی به شما می گوید: این فضا شگفت آور و روحانی است. مهم ترین چیزی که در ایران تجربه کردم این بود که وقتی به مساجد وارد می شویم، گنبدها کاملا کروی هستند.
این در حالی است که نمای ورودی به شکل نیم کره ساخته شده است. در مجموع وقتی که به فضای پشت گنبد وارد می شویم، می بینیم که فضای خاصی را با این نیم کره ها ایجاد کرده است. این باعث شگفتی زیادی در انسان می شود. آن ها بر این قصد بوده اند تا یک حس درونی را در شخص ایجاد کنند. آن ها می خواستند که فضای درونی مسجد، حس درونی شخصی را بیدار کند و باعث شود که به درون خود بنگرد. مهم این بوده است که این فضای درونی به شکلی ناخودآگاه روح ما را وادار به تمکین و جذب کرده و ما را به سوی درون می کشاند و مانند آهن ربا عمل می کند. این کشش و جذب شدن، بخشی از مفهوم معنویت در معماری است.
در این بازار فقط قصد ما این نیست که خرید کنیم، پولش را بپردازیم و آن جا را ترک کنیم. شما در آن محل می نشینید، چای می نوشید، صحبت می کنید و چانه می زنید. و این گونه است که داستان آغاز می شود.
وقتی ما راجع به بازار صحبت می کنیم، یک مرکز خرید بزرگ را در ذهن مجسم می کنیم، ولی در مقابل اگر به بازاری مثل بازار اصفهان برویم، کدام بهتر است؟ کدام بیشتر به ما رضایت می دهد؟ در این بازار فقط قصد ما این نیست که خرید کنیم، پولش را بپردازیم و آن جا را ترک کنیم. شما در آن محل می نشینید، چای می نوشید، صحبت می کنید و چانه می زنید. و این گونه است که داستان آغاز می شود و با هم آشنا می شوید. دوستی و محبت، این مفهوم معنویت است، چرا که ارزش تجاری ندارد.
ادامه در پست بعد👇
@archicomp
