نگاهِ دیگر dan repost
🔻سیاست خارجی فوتبالی مراکش
فوتبال یک زمین چمن، یک توپ، تعدادی بازیکن، مربی و داور نیست. گستره فوتبال فراتر از این‌هاست. توپ کروی شکل فوتبال به خوبی نشان می‌دهد که مظروف این پدیده، جهانی به پهنای کره خاکی است. پرطرفدارترین هنر هارمونیک اجتماعی است. همه به نوعی فوتبال بازی می‌کنند. گاهی یک تماشاگر یا بیننده تلویزیونی هیجانی‌تر از خود بازیکن داخل زمین بازی می‌کند، مربی‌گری می‌کند، فریاد می‌زند توپ به کجا و به دست کی برسد. داوری می‌کند، کارت قرمز و زرد می‌دهد. درباره تصمیمات داور زمین داوری می‌کند.
این خود از فوتبال پرظرفیت‌ترین پدیده اجتماعی را ساخته که تقریبا همه جوانب و عرصه‌های زندگی بشر را تحت الشعاع خود قرار داده است. سیاست، اقتصاد، اجتماع و فرهنگ و غیره. فیفا از سیاسی کردن و سیاسی شدن فوتبال منع کرده است، اما در عالم واقع اتفاق دیگری رخ می‌دهد. سیاست پیوندی ناگسستنی با فوتبال یافته است. پیروزی و باخت تیم‌های کشورهای متخاصم صرفا بعد فوتبالی ندارد. مانند پیروزی تاریخی تیم ملی ایران بر تیم ملی آمریکا در جام جهانی 1998 که معنایی فراتر از یک برد فوتبالی پیدا کرد و عده‌ای آن را یک پیروزی سیاسی و حتی نظامی بر آمریکا قلمداد کردند. یا مانند طوفان زردی که کره شمالی در جام جهانی 1966 به راه انداخت.
این روزها، سیاست خارجی هیچ کشوری اندازه مراکش فوتبالی نیست. یک حادثه این کشور پادشاهی را از دوستان پادشاه خود جدا و به خصمانش نزدیک ساخت و موقعیت سیاسی مراکش را در بلوک‌بندی‌های عربی تا حدودی دستخوش تغییر کرد.
رای مثبت کشوری چون الجزایر ـ که چند دهه است روابط پرتنشی با مراکش دارد ـ به میزبانی این کشور برای جام جهانی 2026 فضای دوستی و مودت را بر مناسبات دوجانبه حاکم کرده است. الجزایر سال‌هاست به دنبال حمایت از جبهه پولیسارو در صحرای غربی مراکش را خشمگین کرده است، اما با یک تصمیم فوتبالی برآمده از نخوت عربی، رباط را نمک‌گیر کرد. پادشاهش محمد ششم نامه پرمهر و محبت برای بوتفلیقه رئیس جمهور الجزایر نوشت و چنان تشکر ویژه‌ای کرد که گویا مناسبات دو طرف هیچگاه رنگ تنش و بحران به خود ندیده است.
پادشاه مراکش برای جبران این محبت الجزایر در این نامه خود پیشنهاد میزبانی مشترک برای جام جهانی 2030 را به بوتفلیقه می‌دهد.
در عین حال، رای منفی عربستان و چند کشور دیگر عربی که بیش‌تر آن‌ها همبازی ریاض هستند، حسابی روابط میان آن‌ها و رباط را شکرآب کرد. این رای یک نوع انتقام‌گیری سیاسی از مواضع مراکش بود. این کشور از لحاظ تاریخی در همان بلوک سنتی عربی جای دارد، اما در بحران عربی خلیج فارس (میان قطر و چهار کشور عربی) موضعی نسبتا بی‌طرفانه گرفت و همین ریاض را خمشناک کرد و تقاص آن را سیزدهم ژوئن گذشته در جریان رای‌گیری برای میزبانی جام جهانی فوتبال 2026 گرفت.
مراکش عصبانیت و ناراحتی خود را از این اقدام به شیوه‌های مختلف نشان داد. رشید طالبی وزیر ورزش مراکش آن را "خیانت" خواند و شدیدا ابراز تاسف کرد.
در همین حال هم وزیر فرهنگ و رسانه مراکش از شرکت در اجلاس پنجشنبه 14 ژوئن وزرای اطلاع‌رسانی و امور رسانه کشورهای عضو ائتلاف عربی به رهبری عربستان در ریاض خودداری کرد.
خود پادشاه هم با امیر قطر تماس تلفنی گرفت و به خاطر رای مثبت دوحه به میزبانی رباط تقدیر و تشکر ویژه کرد.
همین اقدام عربستان چنان موجی منفی علیه ریاض در میان افکار عمومی ملل عرب ایجاد کرده است که خیلی‌ها از باخت‌های متوالی تیم ملی عربستان اظهار خشنودی می‌کنند و آن را انتقامی آسمانی می‌دانند!
همین مساله در کنار محاصره قطر و تلاش‌های ریاض برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل امروزه عربستان را در جهان عرب به شدت منزوی ساخته است.
امروز تصمیمات فوتبالی همانند خود بازی فوتبال نقشی دوجهی دارند. از یک طرف هم می‌تواند یک نوع دیپلماسی فوتبالی را رقم زند و باعث آب شدن یخ سیاسی میان دو کشور متخاصم شود و لو به صورت موقت؛ مانند آنچه امروز میان الجزایر و مراکش شاهد هستیم، و مثل دیدارهای دوستانه یا رسمی بین آلمان شرقی و غربی سابق در گذشته و از طرف دیگر نیز می‌تواند موجب یخ زدن روابط حسنه دوستان شود؛ مانند آنچه امروز میان ریاض و رباط روی داده است.
با توجه به رای مخالف عربستان، اگر ایران رای مثبت به میزبانی مراکش برای جام جهانی 2026 می‌داد، هم ریاض را شرمنده‌تر می‌کرد هم رباط را نمک‌گیر، و هم در این شرایط منطقه‌ای برای جایگاه کشورمان در نزد افکار عمومی مردمان عرب بسیار مهم بود.
✍ صابر گل‌عنبری
🔴کانال نگاهِ دیگر
@Sgolanbari
فوتبال یک زمین چمن، یک توپ، تعدادی بازیکن، مربی و داور نیست. گستره فوتبال فراتر از این‌هاست. توپ کروی شکل فوتبال به خوبی نشان می‌دهد که مظروف این پدیده، جهانی به پهنای کره خاکی است. پرطرفدارترین هنر هارمونیک اجتماعی است. همه به نوعی فوتبال بازی می‌کنند. گاهی یک تماشاگر یا بیننده تلویزیونی هیجانی‌تر از خود بازیکن داخل زمین بازی می‌کند، مربی‌گری می‌کند، فریاد می‌زند توپ به کجا و به دست کی برسد. داوری می‌کند، کارت قرمز و زرد می‌دهد. درباره تصمیمات داور زمین داوری می‌کند.
این خود از فوتبال پرظرفیت‌ترین پدیده اجتماعی را ساخته که تقریبا همه جوانب و عرصه‌های زندگی بشر را تحت الشعاع خود قرار داده است. سیاست، اقتصاد، اجتماع و فرهنگ و غیره. فیفا از سیاسی کردن و سیاسی شدن فوتبال منع کرده است، اما در عالم واقع اتفاق دیگری رخ می‌دهد. سیاست پیوندی ناگسستنی با فوتبال یافته است. پیروزی و باخت تیم‌های کشورهای متخاصم صرفا بعد فوتبالی ندارد. مانند پیروزی تاریخی تیم ملی ایران بر تیم ملی آمریکا در جام جهانی 1998 که معنایی فراتر از یک برد فوتبالی پیدا کرد و عده‌ای آن را یک پیروزی سیاسی و حتی نظامی بر آمریکا قلمداد کردند. یا مانند طوفان زردی که کره شمالی در جام جهانی 1966 به راه انداخت.
این روزها، سیاست خارجی هیچ کشوری اندازه مراکش فوتبالی نیست. یک حادثه این کشور پادشاهی را از دوستان پادشاه خود جدا و به خصمانش نزدیک ساخت و موقعیت سیاسی مراکش را در بلوک‌بندی‌های عربی تا حدودی دستخوش تغییر کرد.
رای مثبت کشوری چون الجزایر ـ که چند دهه است روابط پرتنشی با مراکش دارد ـ به میزبانی این کشور برای جام جهانی 2026 فضای دوستی و مودت را بر مناسبات دوجانبه حاکم کرده است. الجزایر سال‌هاست به دنبال حمایت از جبهه پولیسارو در صحرای غربی مراکش را خشمگین کرده است، اما با یک تصمیم فوتبالی برآمده از نخوت عربی، رباط را نمک‌گیر کرد. پادشاهش محمد ششم نامه پرمهر و محبت برای بوتفلیقه رئیس جمهور الجزایر نوشت و چنان تشکر ویژه‌ای کرد که گویا مناسبات دو طرف هیچگاه رنگ تنش و بحران به خود ندیده است.
پادشاه مراکش برای جبران این محبت الجزایر در این نامه خود پیشنهاد میزبانی مشترک برای جام جهانی 2030 را به بوتفلیقه می‌دهد.
در عین حال، رای منفی عربستان و چند کشور دیگر عربی که بیش‌تر آن‌ها همبازی ریاض هستند، حسابی روابط میان آن‌ها و رباط را شکرآب کرد. این رای یک نوع انتقام‌گیری سیاسی از مواضع مراکش بود. این کشور از لحاظ تاریخی در همان بلوک سنتی عربی جای دارد، اما در بحران عربی خلیج فارس (میان قطر و چهار کشور عربی) موضعی نسبتا بی‌طرفانه گرفت و همین ریاض را خمشناک کرد و تقاص آن را سیزدهم ژوئن گذشته در جریان رای‌گیری برای میزبانی جام جهانی فوتبال 2026 گرفت.
مراکش عصبانیت و ناراحتی خود را از این اقدام به شیوه‌های مختلف نشان داد. رشید طالبی وزیر ورزش مراکش آن را "خیانت" خواند و شدیدا ابراز تاسف کرد.
در همین حال هم وزیر فرهنگ و رسانه مراکش از شرکت در اجلاس پنجشنبه 14 ژوئن وزرای اطلاع‌رسانی و امور رسانه کشورهای عضو ائتلاف عربی به رهبری عربستان در ریاض خودداری کرد.
خود پادشاه هم با امیر قطر تماس تلفنی گرفت و به خاطر رای مثبت دوحه به میزبانی رباط تقدیر و تشکر ویژه کرد.
همین اقدام عربستان چنان موجی منفی علیه ریاض در میان افکار عمومی ملل عرب ایجاد کرده است که خیلی‌ها از باخت‌های متوالی تیم ملی عربستان اظهار خشنودی می‌کنند و آن را انتقامی آسمانی می‌دانند!
همین مساله در کنار محاصره قطر و تلاش‌های ریاض برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل امروزه عربستان را در جهان عرب به شدت منزوی ساخته است.
امروز تصمیمات فوتبالی همانند خود بازی فوتبال نقشی دوجهی دارند. از یک طرف هم می‌تواند یک نوع دیپلماسی فوتبالی را رقم زند و باعث آب شدن یخ سیاسی میان دو کشور متخاصم شود و لو به صورت موقت؛ مانند آنچه امروز میان الجزایر و مراکش شاهد هستیم، و مثل دیدارهای دوستانه یا رسمی بین آلمان شرقی و غربی سابق در گذشته و از طرف دیگر نیز می‌تواند موجب یخ زدن روابط حسنه دوستان شود؛ مانند آنچه امروز میان ریاض و رباط روی داده است.
با توجه به رای مخالف عربستان، اگر ایران رای مثبت به میزبانی مراکش برای جام جهانی 2026 می‌داد، هم ریاض را شرمنده‌تر می‌کرد هم رباط را نمک‌گیر، و هم در این شرایط منطقه‌ای برای جایگاه کشورمان در نزد افکار عمومی مردمان عرب بسیار مهم بود.
✍ صابر گل‌عنبری
🔴کانال نگاهِ دیگر
@Sgolanbari