پاراگراف جذاب دوم از مقدمهٔ کتاب مردگان اون‌جاییه که ادیتور کتاب توضیح می‌ده سوگ‌نامهٔ کسانی مثل ون‌گوگ، کافکا، کی‌یر کگارد و چخوف در کتاب نیست.

علتش هم اینه که اساساً در ایام مرگ‌شون گزارشی در روزنامه منتشر نشده. چون در زمان خودشون، اون‌قدر شخصیت‌های مهم و تأثیرگذاری محسوب نمی‌شدن و بعداً در اوایل قرن بیستم بوده که تازه مشخص شده اون‌ها جزو افراد تأثیرگذار قرن نوزدهم بوده‌ان.

البته این ویژگی قرن نوزدهم نبوده. در همهٔ دوره‌ها میشه نمونه‌هایی رو پیدا کرد که جامعه و جهان، در تشخیص و برآورد اهمیت و جایگاه انسان‌ها اشتباه کرده‌ان. قدیم در روزنوشته دربارهٔ آلن تورینگ این رو نوشته بودم.

همین الان هم احتمالاً آدم‌های بسیاری هستند که ما درکی از مقیاس اهمیت، تأثیرگذاری و جایگاه‌شون در جهان‌مون نداریم.

شاید بشه این رو تعمیم داد و گفت: ما انسان‌ها، برخلاف تصورمون، به نوعی نابینایی در تشخیص اهمیت و تأثیر افراد و رویدادهای معاصرمون گرفتاریم. و گذشته‌ای رو که تجربه نکردیم، واضح‌تر از امروزی که پیش چشم‌مون هست می‌بینیم.

#هایلایت_کتاب