تهی

[۱۵ ثانیه مونده به مرگت،
آخرین چیزی که میگی چیه؟]

_فور کنید و توی چنلتون بهش جواب بدید.
جوابا رو تا شب میذارم اینجا🌊

فور کنید تکست فور کنم ازتون🩶
جوین‌نباشی‌کنسله

ده روز پیش از سفر برگشتم و خب تا امروز صبح کل این ده روز رو توی اتاقم بودم، اگر خریدی داشتم سعی میکردم دوازده شب به بعد برم خرید که خیابونا خلوت باشه و همه جا تاریک، تمام تلاشم رو میکردم تو کم ترین زمان ممکن برگردم به اتاقم، امروز که خواهرم گفت میای بریم لباس بخرم، اصلا دوست نداشتم بگم باشه ولی وقتی خواهرم بهم میگه بیا بریم فلان کار کنیم نمیتونم بگم نه، رفتم و البته هیچ چیز خاصی هم نخرید، ده روز بود خورشید رو ندیده بودم وقتی نور میخورد به صورتم از چشمام آب میومد و انگار داشتم گریه میکردم، من نمی‌دونم درونگرا بودن رو چطور برای خودتون توصیف میکنید، نمی‌دونم اسمش درونگرا بودن یا نه ولی گاهی اوقات شده مثلا سه ماه تصمیم گرفتم کمترین نوع ارتباط حضوری رو با آدم ها داشته باشم،

روزی که دیدمش برام یک انسانِ معمولی بود.
یک انسان کاملا معمولی‌.
از همونا که بود و نبودشون هیچ فرقی به حال آدمی‌زاد نمی‌کرد.
از همونا که توی خیابون اگه اتفاقی به شونه‌شون برخورد کنی بدون نگاه کردن و برگشتن سمتش فقط می‌گی «ببخشید» و رد می‌شی.
عصر روزی که اولین روزهای زندگیِ دونفره‌مون بود برای شکوندنِ سکوتِ بینمون فقط تونستم بگم:«چایی می‌خوری دم کنم؟» و با شک چندصدم ثانیه‌ای جواب داد:«آ-آره.»
چایی بهانه بود. من نیاز به هم صحبت داشتم. و احساس می‌کردم این انسان،انسانِ من نیست.
عصر همون روز به پدرم پیام دادم:«بابا،من توی خوابگاه با این آدم دووم نمی‌آرم. من انصراف می‌دم و برمی‌گردم. اینجا جای من نیست.» جوابی که دریافت کردم من رو شوکه کرد:«روزی می‌شه بهترین کسِ زندگیت. صبور باش.»
حقیقتا امیدی نداشتم. ولی چاره‌ای نبود.

روزها می‌گذشت و قرار بود فقط ۲۰ روز کنار هم باشیم و بعدش فرجه‌های امتحانات بود.
دفتری کنارِ دستم بود که روزهای بودنم رو ردیف کرده بودم و هر شبی که می‌گذشت قبل از خواب روی اون رو ضربدر می‌کشیدم و روزهای وجودم کنارِ این کوهِ یخ رو می‌شمردم.

صبحی رسید که به محض باز کردنِ چشمام صدای خفه‌‌ی اشک ریختنِ از اعماقِ وجودی به گوشم رسید.
سرِ جام نشستم.
و به دنبال منشأ اون صدا می‌گشتم.
صدا،صدای اشک ریختن احمدرضا بود.
عکسی هم توی دستاش بود و اون رو نگاه می‌کرد.
نپرسیدم دلیل گریه‌هاشو.
دلیلی نداشت. صمیمیتی نبود بینمون.

فقط از اتاق بیرون رفتم و ترجیح دادم خودم رو به آغوش گرمِ آفتاب بسپرم.

بعد از ۳۰ دقیقه شخصی باهام تماس گرفت که ازش فقط یه چهره و یک اسم می‌دونستم. احمدرضا.
«صبحونه درست کردم. می‌آی باهام بخوری؟من تنهایی از گلوم پایین نمی‌ره.»
استارتِ یک لبخند و یک عمر رفاقت خورد.
جرقه‌ای که تمام مدت منتظرش بودم خورد.
حرف برای گفتن زیاد بود،وقت کم بود‌.
بعد از ۲۱ سال هم‌دیگه رو پیدا کرده بودیم.
روز به روز به حرف پدرم بیشتر می‌رسیدم.
دیگه سری به دفترم نمی‌زدم. چون خط زدن اون روزها برام هیچ اهمیتی نداشت...
دیگه دلیلی برای خط زدنِ روزها نبود‌.
روزهای تنهاییِ من بود که خط می‌خورد.
از ۱۷ اردیبهشتِ ۴۰۱ بود که دیگه تنهایی رو حس نکردم.
تنهایی دیگه برام معنی نمی‌داد.
چون انسانی من رو موقعی پیدا کرد که خودم،خودم رو گُم کرده بودم.
انسانی بهم سر زد که خودم،خیلی سال بود به خودم سر نمی‌زدم.
روزهایی رسید که دیگه مهم نبود چه ساعتی تماس می‌گیری،همیشه صدای بم و مهربونی پشت خط بود که بگه «جانم؟».
و روزی رسید که شد «همه کَسم.»
با اومدنش پارسای جدیدی متولد شد.
پارسایی که از اول با خودش صلح کرد.
مرسی که اومدی توی زندگیم احمدرضا.
تولدت مبارک.☁️💜
۱۳۷۹/۱۲/۱۹