بُلهَوَس

میبینمت ولی خوابم انگار
زندگیمو باختم به چشمات
دوس ندارم بازشن چشمام
تا تو واسم بشی تکرار

فکر نکن اگر بروی دیوانه می‌شوم...نه!
چمدانت را که ببینم یا میمیرم یا‌میمیرم

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم؟

رفتی و داغ تو بر دل نشست
روزگارم همه در آتش شکست

تو چه بی‌رحم و بی‌وفا رفتی
که دل عاشق من خونین شد و ماند

غم‌زده دل به راه دور دوخته‌ام
شمعی در ظلمت، بی‌نور سوخته‌ام

تو رفتی و این تنهای بی‌کس
جز بغض شبانه، چه خواسته‌ام؟

جمله بعدی درست است
جمله قبلی اشتباه است

من چرا دل به تو دادم که دلم میشکنی؟
یا چه کردم که نظر باز به من می نکنی

باده ی ناب می شوم، شعر و کتاب می شوم
یکسره خواب می شوم، باز مقابلم تویی

بی خیال اورانوسهای سرد
نپتونهای دور
پلوتونهای دورتر
بی خیال این زمین آهسته ی لجن اصلاً
بی خیال تمام مشتری هایت تو فقط کمی گرم
نگاهم کن
سیصد و شصت و پنج روز یک بار نه که روزی سیصد و شصت و پنج بار دورت میگردم
و از چشمانت منظومه ای دیگر
می آفرینم .....

به که گویم این حکایت که تو دانی اش شکایت
به تو من وفا نمودم، تو مدام در جفایی

قصه به هر که می برم فایده ای نمی دهد
مشکل درد عشق را حل نکند مهندسی

بی خیال سال های بی باران و جاده هایی
که دراز کشیده اند بین دیدارهایمان

من هرشب صدای قلبت را مرور می‌ کنم
لبخند هایت را می‌شمرم تا خوابم ببرد