-شنیدم که میگن:اگه رشد نکنی، دردهات رشد میکنن,اما من با دردهام رشد کردم، بعنوان بخش بزرگی از وجودم بهشون تکیه کردم و اونها بودن که بهم انگیزه‌ی جلو رفتن دادن،درواقع من چاره‌ای جز این نداشتم، تا بتونم تنهایی دووم بیارم،تنهایی بد نیست،وقتی همه کنارت میذارن تنهایی بهت درس‌های زیادی میده و تو یا ازشون استفاده میکنی تا خودت رو نجات بدی یا اجازه میدی تنهایی به آرومی و در سکوت تورو از بین ببره،من اما ازش چیزای زیادی یاد گرفتم،مثل این که زمان هیچوقت همراهت نمیشه، التیام‌بخشت نیست، حتی درمان هم نیست،زمان فقط بیرحمه، درست مثل آدمایی شبیه به خودش یا این که کلمات میتونن همزمان ارزشمند و یا کشنده باشن.