میگم این وابستگی آدم تا کجا میرسونه؟
چجوریاس که یکی بهت از پشت خنجر میزنه ولی هنوز دلت براش تنگ میشه؟
چجوریه که همش سرت توی گوشیته و منتظر یه تکست از اونی؟
ای کاش این دنیای مجازی میفهمید وقتی میام یه دوری توش میزنم منتظر اون آدم همیشگیم. مثلا وقتی استوری میزاشتم خودش یه قسمت سرچ داشت تا اسمشو میزدم ببینم استوریامو دیده یا نه. یا مثلا توی واتساپ یه قسمتی بود که میشد بفهمم الان کجاست و داره چیکار میکنه. اَه گند بزنن به هرچی فضای مجازی که نمیشه آدمشو یه وقتایی یواشکی دید و بهشون زل زد. تنها خوبیش اینه که میشه روی عکساشون زوم کرد و چشماشونو و گونه هاشونو بوسید بدون اینکه خودشون بفهمن. مجازی سخته؛ دوریش، نبودنش، تنهاییش ولی خیلیامون با آدمای توی اونجا زندگی کردیم.