دکتر محمد شریف شاهی

🔰اصلاحیه
دیروز متنی در خصوص مصايب احداث تلگراف در ایران منسوب به میرزا ملکم خان از دوست محققی برایم ارسال شد که بنا به اعتبار ارسال کننده در کانال با عنوان "نقلی از فیلترینگ تلگراف در عصر قاجار" منتشر کردم.
بنا به تذکر دوست مورخ دیگری مبنی بر اینکه مطلب نقل شده در کتاب "فکر آزادی و مقدمه نهضت مشروطیت" فریدون آدمیت که به عنوان منبع ذکر شده وجود ندارد.
عجالتاً از آن جا که بنا به سفر فعلاً به منبع ذکر شده دسترسی ندارم و بنا به تردید ایجاد شده برای خود، جهت احتراز از تحریف احتمالی تاریخ، مطلب مذکور را حذف می کنم.
🔴البته در این که ملکم خان از مروجان کاربرد تلگراف در عصر قاجار و تخطئه کننده مخالفان بوده است شکی نیست چنانچه ذکر کرده است:
"اگر یک شیخ عرب بگوید: تلگراف از نفس اجنه و موجب تعفن دنیا است، هیچ کس این عقیده او را نمی تواند به یک صفحه تحریر تغییر بدهد... "(میرزا ملکم خان، رساله اصول ترقی، در رساله های میرزا ملکم خان ناظم الدوله، به کوشش حجت الله اصیل، نشر نی، چاپ دوم، 1388،ص191)
🔴همچنین عین الدوله (صدراعظم مظفر الدین شاه قاجار) با صدور امتیاز احداث خطوط تلگراف مخالفت کرده است هم خالی از مستندات تاریخی نیست چنانچه در گزارش هاردینگ به لنسدوان (31 ژانویه 1905) به این موضوع اشاره شده است (این موضوع در کتاب ایدیولوژی نهضت مشروطیت ایران، اثر فریدون آدمیت، چاپ اول،1387،ص 126_127 ذکر شده است).

« از برای تعدیل حرکات وزرا علاوه بر مجالس معتبر که در سایر دول ترتیب داده اند این اوقات در دنیا یک اسباب تازه ظهور کرده که تاثیر آن الان عالم گیر و اسم آن روزنامه است.
روزنامه سرچشمه تنظیمات دنیا است.
بدون روزنامه محال است که در ایران یک وزیر قابل ظهور کند. بدون روزنامه هیچ حق و هیچ فضیلتی نیست که از شر جهال مقتدر محفوظ بماند.
بدیهی است که مقصود از روزنامه نه آن اوراقی است که به حکم وزرا محض مداحی ایشان چاپ می شوند. آن اوراقی که باید مجبوراً حرکات و قبایح اولیای دولت را تمجید بکنند، آنها عوض اینکه محرک عدالت باشند، آلت تشویق سفاهت بزرگان و مایه مزید غفلت خلق می شوند.
روزنامه که بخواهد یک ملتی را به حرکت بیاورد باید خارج از اختیار وزرا صاحب کلام آزاد و قادر نعرهای بلند باشد.»
(روزنامه قانون، شماره چهارم، ماه شوال 1307 ه ق،1269 ه ش، لندن)
#رسانه
#روزنامه
#لایحه_نظام_جامع_رسانه_های_همگانی
@drmohamadsharifshahi

این رشته سر دراز دارد
با امضا فرمان مشروطیت در 14 مرداد 1285 ه.ش و تشکیل مجلس شورای ملی، نمایندگی و حضور اقلیت ها در پارلمان نوپای ایران به عنوان یکی از محورهای نزاع بین مشروطه خواهان و مشروعه خواهان بدل شد. از جمله اسنادی که در این خصوص منتشر شده است نامه ای است از طالبوف تبریزی به میرزا فضلعلی آقا(روحانی مشروطه خواه و نماینده علما تبریز در مجلس اول) :
« موضوع کلام را نمی فهمم، اگر علمای روحانی می خواهند که نصارا مثل سابق در هوای مرطوب بیرون نروند یا از کوچه های گلی پرواز نموده، زمین را نجس نکنند، حالا که پنجاه سال قبل از وضع قانون اساسی، خودِ اقتضای عصر این عواید مصنوعی را که بانی اسلام خبر نداشت، محو و نابود نموده . و اگر منظور این است که مال آن ها را مسلمین بخورند و حقوق انسان را پامال کنند و آن ها حق تعدیل نداشته باشند، ما چنین شریعتی نداریم که مسلمین حق دیگران را پامال کنند . و اگر منظور این است که از سایر مذاهب مبعوث یا اعضای انجمن انتخاب نشود، به چه دلیل؟ اگر ما از سیصد هزار نفر یک نفر آدم انتخاب خواهیم کرد و جایش هست که در آن جا این سیصد هزار نفر نصارا یا همه یهود است، چه طور اداره ی آن جا را مهمل بگذاریم.»*
* طباطبایی، سید جواد، نظریه حکومت قانون در ایران،جلد دوم،نشر ستوده،چاپ اول، 1386،ص 391.
#سپنتا_نیکنام
#حقوق_اقلیت
#قانون_اساسی
#شورای_شهر
#مشروطه
#مشروعه
@drmohamadsharifshahi