اِسمرالدا دیلی

وای معذرت میخاممم من اصلا به ذهنم هم نرسیده بود که اینجا بگم راجع‌به نمایشگاه که اگر کسی میخاد بره🥲🥲🥲
تیحیجیجحسسنسنیثجثتیکسنسکص
سو سو ساری🫠💛
امروز روز آخر بود:(
گفتن بعدش میرن مصر..
ولییییی گفتن باز هم نمایشگاه‌های مختلف میذارن.
با خبر شدم از چیزی حتما اینجا میگم.

و میخام تا صبح تو چنلاتون بچرخم و بشناسمتون.

حقیقتا میدونین چیه؟
انقدر آدمای جدید دور و برم قشنگن که نمیتونم:))))
مثل خودتون. خب؟::"

جریان این شد که داخل سفارت یه نمایشگاه عکاسی توکیو بود و ما رفتیم.
مانگا و عکس دیدیم.. و کتاب ژاپنی هدیه گرفتیم.
و گوشی مسئولش رو ازش گرفتیم عکس انداختیم😂😭
و اون یکی راهنما واقن خوشش اومد ازمون گفت بیاین با گوشی خودمم ازتون عکس بگیرم.

خب نه.. اکثرش راست بود.

عزیزدلمم😂😭

خلاصه که ما رفتیم سفارت گفتیم توروخدا اقاهای مهربون ما رو نجات بدین بذارین بریم ژاپن وگرنه من میشینم دم در گریه میکنم.
اون بنده خدا هم گفت من خودمم گیر افتادم اینجا تو رو کجا ببرم؟ پس بشین عرت رو بزن..😔
منم گفتم آقا دیگه خبببب👈🏻👉🏻
بعد اومد واسه خوشحال کردنمون بهمون کتاب ژاپنی داد و گفت بیاین حالا چهار تا عکس از ژاپن و مانگا اون پایین به دیوار زدیم ببینین و بیشتر بسوزین.
ما هم خر ذوووق شدیمم بعد من گفتم من از بچگی هاااارزوم بود عکس ژاپنی ببینم.🫠🫠
خلاصه رفتیم یکم آرت ژاپنی دیدیم بعد اون آقای راهنما انقدر از ما خوشش اومد که با گوشیش عکس گرفت ازمون که هروقت دلش واسمون تنگ شد بره عکسا رو نگاه کنه و من تا اینجا فقط چرت و پرت گفتم و شما هم همه‌اش رو خوندی دوست عزیز:))

خب بیام قضیه اینو تعریف کنم-.-🤌🏻

راستی..
لیموهای جدید، خیلی به لیموکده کوچیک من خوش اومدین🫠🍋💛

این رو حتی منی که از تاچ و بغل متنفرم هم تایید میکنم.

وای وای خجالت کشیییییدم..
بوس به سرت لیموی کیوتم🫠🍋💛

من تو زندگی قبلیم یه اِلف بودم. تو نوجوونی خیلی شیطنت میکردم و علی رغم تذکرهای دیگران، دوست داشتم به انسان‌ها نزدیک بشم و اون‌هارو بشناسم.
نمیدونستم چرا انسان‌ها با اینکه قوی بودن، به ساحره‌ها عجیب‌الخلقه میگفتن، از سیرن‌ها میترسن و خون‌آشام‌ها رو شکنجه میکنن.
بزرگ‌ترها میگفتن باید از انسان‌ها فاصله بگیریم، میگفتن اونا خطرناکن.. ولی من شب‌ها از پشت پنجره‌ی اتاقِ خونه‌ی نزدیکِ چشمه‌ای که ما روی درختِ نزدیکش زندگی میکردیم، می‌نشستم و انسانِ نوجوونی که ظهرها به جنگل میاد و زیر تک درخت قطع شده‌ای میشینه و کتاب میخونه، عصرونه موردعلاقه‌اش نون تست و مربای توت‌فرنگیه و صبح هر جمعه یه نوای خاص رو با چنگ مینوازه، رو نگاه میکردم.
همونی که وقتی بچه بود یه روز هنگام دوییدن تو جنگل زمین خورد و من با اینکه میدونستم احتمال گیر افتادم هست، وقتی در حال گریه کردن بود زخم روی پاش رو شفا دادم.
و به خودم قول دادم همیشه مراقبش باشم. پس درسته نمیتونستم نزدیکش بشم، ولی همیشه از دور نگاهش میکردم و مواظبش بودم.
هر دو بزرگتر شدیم. من هنوز هم از دور نگاهش میکردم، و هنوز هم مراقبش بودم. مراقب بند کفش محکم بسته‌ نشده‌اش، کلیدهایی که اکثرا جا میذاره و چتری که تو هوای بارونی با خودش نمیبره، دستگاه تستی که فراموش میکنه خاموش کنه، پتویی که هنگام خواب از روش کنار کشیده میشه و پنجره‌ای که هنگام مریض شدنش هم باز میمونه.
و یه روز.. یه روز دیگه نیست.
یه روز که گرد و خاک برای روزها روی زمین نشسته؛ یه روز که شومینه برای هفته‌ها خاموشه؛  یه روز که پنجره‌ای که ماه‌هاست باز نشده، جوری به لولا قفل خورده که انگار هیچوقت نباید باز می‌شده؛ یه روز که صدایی برای سال‌ها داخل خونه نپیچیده.
و من؟
من زیر تک درخت قطع شده وسط جنگل میشینم و همون نوای آشنای صبح جمعه‌ها که با چنگ نواخته میشد رو زمزمه میکنم.
و با نگاهم اطراف رو میگردم، نکنه بچه‌ای روی زمین افتاده باشه و بخاطر زانوی زخمی‌اش گریه کنه؟

خب.. حالا خودمم بذارم👈🏻👉🏻