در اين صورت، صلح و همزيستي جهاني نيز به طور زيربنايي حاصل خواهد شد. زيرا به ميزان درك تن واحده هسـتي، درك خواهيم كرد كه پاره تن يكديگر هستيم و نه تنها هرگز براي كسي بد خواهي نخواهيم داشت، درك مي كنيم كه سـقوط هـر يك از ما سقوط ديگري بوده، صعود هر كدام از ما بر صعود ديگران تاثير گذار خواهد بود.
در هر تخلف و جرمي همه جامعه شريك جرم هستند. زيرا جامعه اي كه سطح معرفت و فرهنگ آن بالا باشد، جرائم كمتري دارد و اين، تنها با الزام رعايت اصول كمي اخلاق به دست نمي آيد؛ بلكه مستلزم كيفيت بخشيدن به اخلاق است كه با يقين قلبي و درك وجودي يعني با برخورداري از عرفان عملي حاصل مي شود.
چنان كه اشاره شد، معضل ديگري كه در مورد اخلاق وجود دارد، فقدان يا نا كارآمدي انگيزه است. ضامن اجرائي اخلاقي كـه با پند و نصيحت و تذكر پياده مي شود، ترس از مجازات و عقوبت و يا چشم داشت به پاداش است. بـه طـور معمـول نابـاوري قلبي به يك عمل و وادار كردن خود به انجام آن، موجب فشارهاي دروني خواهد بود كه با پردازش در بخـش نـا خودآگـاهي سلامت فرد را سلب كرده، اگرچه او را از انجام اعمال غير اخلاقي مانند دزدي، رشوه و... باز ميدارد، اما مشكلات ديگري بـه بار مي آورد. از جمله، پس از مدتي، دچار افسردگي شده، نشاط معنوي و حضور فعال و مؤثر اجتماعي خود را از دست خواهد داد. در حالي كه عرفان، مي تواند با افزايش درك و معرفت نسبت به خود و روابط خود با هستي و ديگران كه باعث ايمان بـه امور اخلاقي مي شود، از اين معضل جلوگيري كند.

#اخلاق‌وعرفان