ساعت به وقت سه و پنجاه و سه دقیقه عصر؛
آهنگ توی گوشیمو زیاد میکنم و به بیرون نگاه میکنم.. به سیاهی مترو که هیچی داخلش مشخص نیست.. صدای اطرافیان به گوشم نمی‌رسه.. آدمی که در گمراهی غرق میشه هم همینه.. نه چیزی میبینه، نه می‌شنوه.. اون فقط به چیزایی که برای خودش اهمیت داره، گوش میده.. یجورایی کور و کر میشه.. حالا تو هرچقدر میخوای بگو این راهی ک میری اشتباهه.. می‌تونستم بیشتر بمونم شرکت، ولی حوصله نداشتم..
«همیشه نبودن قلبمو میترسوند»، ولی هیچوقت فکر نمی‌کردم این فقط یه توهم باشه! وقتی از دور نگاه میکنم، میبینم اونقدرام ک فکر میکردم، کاری نبود ک از پسش برنیام!! و اتفاقا یکی از نقاط مثبت زندگیم همین بود.. الهی شکر..
خیلی دوست داشتم در جواب فیلی ک گفت فردا من برم مرخصی، میگفتم نوبت منه، و نیاز دارم خیلی بخوابم.. ولی خیلی سریع قبول کردم و اکی دادم.. باید بگم نکته جالب و زیبا اینکه اسمش حنان هست :)
و خب رسیدیم صادقیه.. تندرو نیست.. ازین انتظارهای بی موقع راضی نیستم.. حس میکنم تایمم می‌ره.. و یا حس انتظار برای چیزی، نباید برای کسی باشه.. ولی خب یکی از آپشن های اساسی این دنیا، صبره.. ک صدالبته امتیاز بالایی هم داره!!
آره خلاصه، کاش مثل اون فرشته‌هه ک اسمشو یادم نیست ، یه بشکن میزدم، یکی میومد دنبالم منو میرسوند خونه..
آره خلاصه شکرت خداجون..
می‌خوام برم پادکست گوش بدم.. شمام مثل من برید چهارتا کار مفید انجام بدین :)))
بفرمایید پادکست..
۳/۱۰/۵-۱۶:۰۷