مردم دروغگو هستند. همه‌ی ما دروغگو هستیم. ما دائماً و از روی عادت دروغ می‌گوییم. ما در مورد چیزهای مهم و چیزهای بی‌اهمیت دروغ می‌گوییم. اما معمولاً نه از روی سوء نیت؛ ما به دیگران دروغ می‌گوییم، چون عادت کرده‌ایم به خودمان هم دروغ بگوییم. آن‌ها به کسانی می‌گویند دوست‌شان دارند که ظاهراً از آن‌ها متنفرند.

به چیزی اظهار اعتقاد می‌کنند، در حاای که خلاف آن را انجام می‌دهند. خودشان‌را برحق می‌دانند، در حالی که مرتکب بزرگترین ظلم‌ها و بی‌صداقتی‌ها می‌شوند. اما توی ذهن‌شان، به نوعی باور دارند که کارهایشان درست و عاری از تناقض است. آیزاک نیوتن به این نتیجه رسید که به هیچ کس نباید اعتماد کرد، هیچ‌وقت! او هیچ دوستی نداشت و تصمیم گرفت همیشه بی‌رفیق بماند.

او به این نتیجه رسید که جهان جای ناامن و تاریک است؛ و تنها ارزشِ زندگیِ رقت‌بارش، تواناییِ او در مستند کردن و محاسبه‌ی فلاکتِ آن است. آیزاک برخلاف بدخویی‌اش، بلندپرواز بود. او می‌خواست خطِ سیر قلب انسان‌ها و سرعتِ رنجِ آن‌ها را بداند. دوست داشت نیروی ارزش‌های آن‌ها و جرم امیدهایشان را بداند، و از همه مهم‌تر، می‌خواست رابطه‌ی بین همه‌ی این عناصر را درک کند.


#اوضاع_خیلی_خراب_است
#مارک_منسون

@Homo_Sapiens7