Odamlar reklamalar va siyosiy platformalar doim ham toʻgʻri va haq boʻlib chiqmasligini bilsa-da, baribir ularni eshitishda, kuzatishda davom etaveradi, hattoki oʻzini ularning yo‘rig’iga ergashishga ham qoʻyib beradi, mana shunda odamlar platformalarda aks etuvchi qadriyatlarni tom maʼnoda qabul qilib, ularni oʻzlari uchun aqliy jihozga aylantirib oladilar.
Ommaviy aloqa vositalari, koʻpincha payqab boʻlmas holda, siyosat, din va falsafani savdo va tijorat bilan birlashtirib, uygʻunlashtirib yuborishi mumkin – ana shunda ular madaniyatning mazkur bebaho jabhalarini jamoat maxjariga – mahsulot shakliga aylantiradi. Jon ohangi, kuyi savdogar ohangi, kuyiga aylanadi. Haqiqat emas, balki ayirboshlash qiymati hisobga olinadi. Buning markazida status kvo ratsionalligi hukmronlik oʻrnatadi va u oʻzga ratsionallik shakllarini oʻziga chirmab oladi.
Siyosatchi va liderlar erkinlik va qanoat haqidagi buyuk soʻzlarni oʻz tillarida istifoda etsalar, va bu ekranlar, radiolar orqali yangrab chiqsa, avvalboshda oʻzida ma'no kasb etgan buyuk iboralar shunchaki maza-matrasiz quruq ohang shakllariga aylanib qoladi – ular tashiydigan ma'no-mazmun propaganda, biznes, tartib-intizom va hordiq kabi jabhalar bilangina cheklanadi. Idealning reallik bilan mana shunday assimilyatsiyasi bora bora idealning agʻdarilishiga olib keladi.
U ruh, jon va yo inson botinining ulugʻvor makonidan operatsion narsalar va muammolar dunyosiga olib tushiriladi. Bu omma madaniyatining progressiv elementidir. Bunday jamiyatning qurbi yetadigan yagona ish insoniy holatni, ideallilni aks ettiruvchi samoviy, ulugʻvor jabhani yer darajasiga pasaytirishdir.
(C) Bir yoqlama inson, Herbert Markuz
Ommaviy aloqa vositalari, koʻpincha payqab boʻlmas holda, siyosat, din va falsafani savdo va tijorat bilan birlashtirib, uygʻunlashtirib yuborishi mumkin – ana shunda ular madaniyatning mazkur bebaho jabhalarini jamoat maxjariga – mahsulot shakliga aylantiradi. Jon ohangi, kuyi savdogar ohangi, kuyiga aylanadi. Haqiqat emas, balki ayirboshlash qiymati hisobga olinadi. Buning markazida status kvo ratsionalligi hukmronlik oʻrnatadi va u oʻzga ratsionallik shakllarini oʻziga chirmab oladi.
Siyosatchi va liderlar erkinlik va qanoat haqidagi buyuk soʻzlarni oʻz tillarida istifoda etsalar, va bu ekranlar, radiolar orqali yangrab chiqsa, avvalboshda oʻzida ma'no kasb etgan buyuk iboralar shunchaki maza-matrasiz quruq ohang shakllariga aylanib qoladi – ular tashiydigan ma'no-mazmun propaganda, biznes, tartib-intizom va hordiq kabi jabhalar bilangina cheklanadi. Idealning reallik bilan mana shunday assimilyatsiyasi bora bora idealning agʻdarilishiga olib keladi.
U ruh, jon va yo inson botinining ulugʻvor makonidan operatsion narsalar va muammolar dunyosiga olib tushiriladi. Bu omma madaniyatining progressiv elementidir. Bunday jamiyatning qurbi yetadigan yagona ish insoniy holatni, ideallilni aks ettiruvchi samoviy, ulugʻvor jabhani yer darajasiga pasaytirishdir.
(C) Bir yoqlama inson, Herbert Markuz