Namozlarga
bee'tibordek bo'layotganimni his qilsam, doim
bir o'rtog'imni eslayman.
4-kursligida 8 oylik homilasi bilan
imtixonlarni topshirish uchun universitetda offline qatnashishi shart bo'lgan. Biroz muddat (3-4 kunga) men turadigan joyda kvartirada birga turadigan bo'lganmiz, o'rtogim Toshkent viloyatidan, va har kuni qatnay olmasdi.
Ahvoli og'ir bo'lgani, 8 oylik homilasi, va butun tanasi shishib ketganiga qaramasdan
namozlariga e'tibori meni lol qoldirgan. Ramazon oyida
ro'zani biz bilan baravar tutgani boshqa bir mashaAlloh hodisa edi.
Eshitgan odamga oddiy tuyulishi mumkin, lekin o'ylab ko'ring,
to'rt muchangiz sog', hech bir joyingiz betob bo'lmagan holingizda har qanaqa ish, o'qish bahonalarisiz farz ibodatingizni
o'z vaqtida bajarasizmi?
Agar shu holimizda hali uni, hali buni bahona qilib, farzni bajarmayapmizmi, bilingki, nima tufayli qilmagan bo'lsak shu sababiyatimizni
Alloh buyurgan farzdan ustun qo'yyapmiz. Yo'q, men unday emasman deysizmi? Yuqoridagi vaziyat siz bilan ham sodir bo'lib tursa, unda afsuski shunday insonsiz.
Inson ongli mavjudot.
U doim prioritetlarini eng avval bajaradi. Vaqtida bajarilmadimi, demak bu uning hayotida prioritet emas! (ha, bu haqiqat!)
Namoz men uchun
to'laligicha iymon masalasi. Bundan ko'p ham, kam ham emas.
@iwriteoutloud
