#هیوم می‌گوید:

"من هرگاه به درون آنچه «خودم» می‌نامم می‌روم، همیشه به گونه ای ادراکِ خاص و جزئی بر می‌خورم: ادراکِ گرمی یا سردی، مهر و کین یا درد و لذت. من هرگز هیچگاه خودم را بدون ادراک نمی‌یابم و هرگز نمی‌توانم جز ادراک چیزی مشاهده کنم... اگر کسی پس از تاملِ جدی و فارغ از تعصب می‌اندیشد که مفهومِ دیگری از خودش دارد، باید اقرار کنم که مرا یارای استدلال با او نمی‌ماند. آنچه می‌توانم بر او روا دارم تنها آن است که او نیز ممکن است مانند من برحق باشد و میانِ ما در این باب، اختلافِ ماهوی هست. شاید او چیزی بسیط و مستمر را که «نفس» یا «خودش» می‌خواند ادراک کند، هرچند من به یقین می‌دانم که چنین مبدائی در من نیست."

هیوم نتیجه می‌گیرد که جوهرِ روحانیِ قائم به ذاتی به نام «نفس» وجود ندارد. او ذهن را به تئاتر تشبیه می‌کند و می‌گوید:

"ذهن گونه ای تئاتر است که در آن ادراکات چندگانه، پیاپی می‌آیند، می‌گذرند، باز می‌گذرند، آرام آرام می‌روند و در تنوعی بی‌نهایت از احوال و مواقع به هم می‌آمیزند."

بنابرین نفس نه بسیط است و نه این همانی و وحدتِ ذاتی دارد.
نفس، بساطت و این همانیِ آن از نظر هیوم توهمی بیش نیست.


(برگرفته از کتاب #مکتب_کیوتو / محمد اصغری)


join us : | کانال نیچه و فلسفه
💯 @Friedrich_nietzsche