پدری با پسری گفت به قهر:
که تو آدم نشوی جانِ پدر!

حیف از آن عمر که ای بی سر و پا
در پی تربیتت کردم سَر

دل فرزند از این حرف شکست
بی خبر از پدرش کرد سفر

رنج بسیار کشید و پس از آن
زندگی گشت به کامَش چو شِکَر

عاقبت شوکَت والایی یافت
حاکم شهر شد و صاحب زَر

چند روزی بگذشت و پس از آن
امر فرمود به احضار پدر

پدرش آمد از راهِ دراز
نزد حاکم شد و بشناخت پسر

پسر از غایَتِ خودخواهی و کِبر
نظر افکند به سراپای پدر

گفت:گفتی که تو آدم نشوی
تو کنون حشمت و جاهَم بنگر!

پیر خندید و سرش داد تکان
گفت: این نکته برون شد از دَر

من نگفتم که تو حاکم نشوی؛
گفتم آدم نشوی جان پدر!

مولانا عبدالرحمن جامی